Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wnioskując po opisie z okładki i wywiadach z autorką - jest to powieść z pretensjami. Z pretensjami do nowoczesnej, brawurowej, inteligentnej prozy kobiecej. Czy faktycznie taka jest? Bynajmniej. Styl pisania można określić jako przyciężkawy, czasami trudno przebrnąć przez ciąg snobistycznych przemyśleń głównej bohaterki, łatwo się również pogubić w narracji. Do tej pory zachodzę w głowę czemu autorka nie zdecydowała się po prostu na narrację pierwszoosobową - w tej powieści narracja trzecioosobowa stylistycznie nie różni się niczym od wtrętów pierwszoosobowych, więc po co tak mieszać? Bez wątpienia Suka jest kreowana na antybohaterkę, zabieg bardzo ciekawy, ale znowu - przyciężkawe pióro nie pozwala czytelnikowi kibicować tej moralnie dwuznacznej dziewczynie, a przynajmniej w jakikolwiek sposób być zainteresowanym jej losem. Dodatkowo - ciężko ocenić czy postać Suki jest traktowana przez autorkę z ironią i dystansem, czy nie. Niby można się dopatrzeć, zwłaszcza w końcówce powieści jakiś delikatnych sygnałów prześmiewczości, ale są one na tyle subtelne, że równie łatwo można uznać je jako niezamierzone. Choć głęboko wierzę, że ta książka jest podszyta ironią czy też wręcz autoironią (wszak na okładce widnieje sama Gryga). Oby.