Tej nocy będziecie się kochać desperacko, bo wiecie, że to ostatnia noc, którą spędzicie razem. Nigdy więcej się nie spotkacie. Nigdy. Ponieważ to niemożliwe.

Tymi słowami rozpoczyna się powieść „Palmy na śniegu”. Autorka zaprasza czytelnika na niezapomnianą, pełną wrażeń wyprawę do serca afrykańskiej ziemi, na wyspę Fernando Poo, wprost na najznakomitszą swego czasu plantację kakao- Sampaki.

Powieść rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych- współczesność przeplata się z nostalgicznymi wspomnieniami. Wraz z bohaterami znajdujemy się w górskim, trochę sennym miasteczku Passolobino, usytuowanym w Hiszpanii, by za chwilę przenieść się na tętniący życiem Czarny Kontynent. Śnieg i palmy. Mróz i żar. Czy takie połączenie jest w ogóle możliwe?

Książka przedstawia historie burzliwej miłości dwojga kochanków- hiszpańskiego kolonizatora oraz czarnoskórej kobiety przynależnej do plemienia Bubich. Miłości o tyle pięknej co niemożliwej, łamiącej wszelkie konwenanse, normy społeczne zarówno białej części społeczności, jak i tradycji plemiennej. W tle rozgrywają się ważne wydarzenia polityczne, zmierzające do wyzwolenia Gwinei spod kolonialnej władzy. Autorka świetnie nakreśliła tło polityczno- obyczajowe, uchylając nam drzwi do tego odległego, nieznanego świata. Przybliżyła obyczaje, kulturę, wierzenia Afrykańczyków, regulację stosunków w dawnej kolonii- zwłaszcza w kwestiach biały- czarny człowiek ,prosperowanie plantacji , dyktaturę Francisca Maciasa Nguemy, za rządów którego Gwineę Równikową określano często mianem „afrykańskiego Auschwitz”, konflikt o podłożu etnicznym pomiędzy plemieniem Bubich zamieszkujących archipelag wysp Gwinei,a plemieniem Fangów osiadłych na kontynentalnej jej części, aż do utworzenia autonomicznego państwa, przestrzegającego praw człowieka, rozwijającego przemysł, infrastrukturę, skupiającego się na stworzeniu stabilnego państwowego organizmu.

Język powieści jest niezwykle plastyczny, silnie oddziałujący na wszystkie zmysły, pobudzający wyobraźnię. Wystarczy przymknąć oczy, by zobaczyć soczystą zieleń afrykańskiej roślinności, wyczuć subtelną woń kakao, poczuć na skórze palące promienie słońca, wsłuchać się w rytmiczny dźwięk bębnów, tak bardzo bliski uderzeniom ludzkiego serca.

Książka wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. To piękna historia zapadająca w pamięć, a jednocześnie odkrywająca przed nami zupełnie inny, egzotyczny świat. Na zakończenie przytoczę afrykańskie przysłowie, które mnie urzekło- choćbyś zerwał się bladym świtem, twój los i tak wstanie przed tobą.

Tej nocy będziecie się kochać desperacko, bo wiecie, że to ostatnia noc, którą spędzicie razem. Nigdy więcej się nie spotkacie. Nigdy. Ponieważ to niemożliwe.

Tymi słowami rozpoczyna się powieść „Palmy na śniegu”. Autorka zaprasza czytelnika na niezapomnianą, pełną wrażeń wyprawę do serca afrykańskiej ziemi, na wyspę Fernando Poo, wprost na najznakomitszą swego czasu...