Książka „Rzeki Londynu” stanowi połączenie kryminału z powieścią fantasy. Czytelnik znajdzie w niej zarówno typowe elementy dochodzenia śledczego oraz różnego rodzaju gamę istot nadnaturalnych. Dodatkowym atutem jest osadzenie całej historii w Londynie, pełnym tajemniczych zakątków. Ogólnie rzecz biorąc książka wypadła dobrze, jednakże autor nie wykorzystał ukrytego w niej potencjału. Zakończenie wypadło dosyć przeciętnie. W tym przypadku lepiej sprawdziłaby się prostota, która bardziej oddałaby ducha powieści.

Posterunkowy Peter Grant nie jest zwykłym policjantem. Potrafi kontaktować się z duchami, posiada pewne zdolności telepatyczne, ogólnie rzecz biorąc posiada tzw. szósty zmysł. Pewnej nocy, podczas wykonywania obowiązków w ramach śledztwa próbuje wydobyć zeznania od świadka, który bynajmniej nie jest żywy. Jego wyczyn zwraca uwagę nadinspektora Nightingale’a, ostatniego czarodzieja w Anglii. W ten sposób Peter Grant zostaje detektywem oraz adeptem magii. Tymczasem duch rebelii i rozruchów obudził się w mieście i tylko posterunkowy Grant jest w stanie przywrócić porządek w tym chaosie.

Motyw istnienia ukrytego przed ludźmi, tajemniczego, pełnego nadnaturalnych istot świata nie jest czymś nowatorskim. Również udział w nim osób ze świata ludzi, posiadających jakieś moce nie jest czymś niezwykłym. Pod tym względem autor nie stworzył nic innowacyjnego. W związku z tym, książka musi wyróżniać się fabułą wśród tak wielu dostępnych pozycji. Okładka książki może być myląca, może sugerować, że powieść osadzona jest w czasach wiktoriańskiej Anglii. Nic bardziej mylnego powieść rozgrywa się w czasach współczesnych.

Początek jest dosyć prosty. Dochodzi do brutalnego morderstwa. Wówczas na scenę wkracza nasz główny bohater, czyli posterunkowy Peter Grant. Czytelnik szybko orientuje się, że nie jest on zwykłym policjantem. Chociażby brak typowej dla większości ludzi reakcji na spotkanie z duchem, każe sugerować, że jest to postać nieprzeciętna. Z czasem dowiadujemy się o jego kilku innych zdolnościach. Dalszy ciąg fabularny jest typowy. Szybko poznajemy ostatniego czarodzieja, który dodatkowo jest nadinspektorem. Poznajemy miejsce oraz fundamenty organizacji, której zadaniem jest pilnowanie porządku zarówno w świecie ludzi jak i istot nadnaturalnych. Nasz posterunkowy szybko zostaje adeptem magii. Dalej prowadzone jest śledztwo. Ot taki typowy schemat fabularny.

Mankamentem w moim odczuciu jest fakt, że główny bohater zbyt szybko uznaje za prawdę istnienie istot nadnaturalnych. Oczywiście ma początkowo wątpliwości, lecz sam fakt uwierzenia następuje zbyt szybko przez co powieść wydaje się mniej prawdopodobna. Jednakże kreacje głównego bohatera oraz jego mentora, nadinspektora Nightingale’a zostały dobrze opisane. Kolejnym niedociągnięciem jest fakt, że tzw. postaci drugoplanowe są mało wyraziste. Nie przykuwają uwagi. Czytelnik po paru rozdziałach może zapomnieć kto kim był.

Dalszy schemat powieści jest prosty. Bohaterowie prowadzą śledztwo. W międzyczasie posterunkowy Grant poznaje ten drugi, tajemniczy Londyn. Właśnie te poznawanie stanowi swoistego rodzaju przerywnik fabularny. Trzeba przyznać, że te przerywniki czasami są bardziej ciekawsze, niż główne śledztwo. W dobrej powieści powinno to być odpowiednio wyważone. Takim przerywnikiem jest konflikt między boginiami oraz bogami dopływów górnej i dolnej Tamizy. Tutaj należy przyznać, że kreacja dwóch boskich rodów rządzących Tamizą wyszła autorowi nader obiecująco. Wzajemne animozje, specyficzne ceremoniały oraz zasady dodatkowo oddają majestatyczny klimat. Próby rozwiązania konfliktu między tymi rodami przez posterunkowego Granta paradoksalnie stanowią najciekawszy element powieści. Sam tytuł wskazuje, że bogowie i boginie będą mieli duży udział nie tylko w całej książce, ale również w prowadzonym śledztwie.

Odnośnie zakończenia. Początkowo autor stosuje dobry chwyt literacki, czyli zaskakuje czytelnika tożsamością ducha „rebelii”. Powoli poznajemy pełen plan oraz poczynania tegoż ducha. Aczkolwiek autor niepotrzebnie gmatwa całą historię, dodając kolejne wątki dotyczące przeszłości ducha. Dodatkowo parę kwestii nie zostało rozwiązanych. Zrozumiałe by to było, gdyby powieść zmierzała do bardzo zaskakującego finału. W tym wypadku pierwotna prostota rozwiązania była lepsza niż późniejsze rewelacje. Same ostateczne starcie z duchem typowe, trochę przekombinowane, raczej nie wpadające w pamięć.

Podsumowując, dobra powieść, lecz z niewykorzystanym potencjałem. Autor dopuścił się prostych błędów, przez co bardziej skupił uwagę na wątki poboczne (bogowie i boginie Tamizy) niż na wątek główny (śledztwo).

Książka „Rzeki Londynu” stanowi połączenie kryminału z powieścią fantasy. Czytelnik znajdzie w niej zarówno typowe elementy dochodzenia śledczego oraz różnego rodzaju gamę istot nadnaturalnych. Dodatkowym atutem jest osadzenie całej historii w Londynie, pełnym tajemniczych zakątków. Ogólnie rzecz biorąc książka wypadła dobrze, jednakże autor nie wykorzystał ukrytego w niej...