Długo zbierałam się do tego żeby skreślić parę słów z lekturowych wrażeń "Nieznośnej lekkości bytu". Kundera jest po prostu niesamowity! Poprzez historie swoich bohaterów w sposób na poły filozoficzny, na poły bardzo dosadny, wydobył na powierzchnię nurtujące nas pytania dotyczące sensu życia i dwoistości ludzkiej natury. Dzięki połączeniu prostoty języka i tej "właściwej" wrażliwości, pozbawionych smolistego płaszcza patosu, Kundera dokonał niemożliwego, czegoś czego nie mogli dokonać (przepraszam za to porównanie) Paolo Coelho i jemu podobni pisarze - uniknął banalności i błahej sentymentalności.
Nie muszę dodawać, że bardzo bliskie były mi poglądy autora, zwłaszcza jego odniesienia do wpływu jaki na życie człowieka, a co ważniejsze na jego wybory, ma religia czy uwarunkowania kulturowe i społeczne. Totalnie rozbroiły mnie dywagacje na temat funkcji kiczu - zgubnego ograniczenia i wzruszającej słabości. Bliska stała mi się również Teresa. Stojąca przed lustrem i szukająca wzrokiem swojego własnego ja.
U Kundery każda myśl podkreśla cienką linię, na granicy której balansują wartości toczące nieustającą walkę na polu anaksymandryjskiej koncepcji bytu.

Długo zbierałam się do tego żeby skreślić parę słów z lekturowych wrażeń "Nieznośnej lekkości bytu". Kundera jest po prostu niesamowity! Poprzez historie swoich bohaterów w sposób na poły filozoficzny, na poły bardzo dosadny, wydobył na powierzchnię nurtujące nas pytania dotyczące sensu życia i dwoistości ludzkiej natury. Dzięki połączeniu prostoty języka i tej...