Nieznośna lekkość bytu

Nieznośna lekkość bytu, stan krótkiej beztroski, na chwilę przed tym zanim dopadnie nas ciężar życia. Kilka zbiegów okoliczności, dużo uczuć i emocji. W przeciwieństwie do tytułu, nie jest to lekka książka, ciąży na sercu, smuci i wzrusza. Historia warta uwagi, a jeszcze lepsze wywody autora na temat filozofii, mnóstwo odniesień do literatury i sztuki. Polecam!

Nieznośna lekkość bytu, stan krótkiej beztroski, na chwilę przed tym zanim dopadnie nas ciężar życia. Kilka zbiegów okoliczności, dużo uczuć i emocji. W przeciwieństwie do tytułu, nie jest to lekka książka, ciąży na sercu, smuci i wzrusza. Historia warta uwagi, a jeszcze lepsze wywody autora na temat filozofii, mnóstwo odniesień do literatury i sztuki. Polecam!

Pokaż mimo to

Jest to moje drugie spotkanie z Milanen Kunderą i o ile pierwszy kontakt z tym pisarzem,za sprawą powieści "Księga śmiechu i zapomnienia" ,wypadł bardzo dobrze,ale mimo wszystko ,nie wstrząsnął mną ,o tyle "Nieznośna lekkość bytu" rozbiła mnie w drobiazgi ,sprawiła ,że świat postrzegam inaczej,w szczególności:świat relacji damsko-męskich wraz z ich subtelnościami,zawiłościami,wzlotami i upadkami.Tak pięknie i szczegółowo
,jednocześnie w sposób niezwykle ciekawy ,nie zrobił tego nawet sam Lew Tołstoj w "Annie Kareninie" (mojej ukochanej powieści),zewnętrznie ,powierzchownie- tak,ale nie tak precyzyjnie i perfekcyjnie ,jak zrobił to Kundera.Powyższe dzieło,to nie tylko literatura obyczajowa,to także wielkie kompendium psychologiczne człowieka a nawet ludzkości.Wydawać by się mogło a może nawet wielu jest tego zdania:cóż takiego wielkiego w relacjach na linii: Kobieta- mężczyzna i o co tyle hałasu,nad czym się tak rozpisywać i czym się tak zachwycać ? . Tak myślącym, odradzam czytanie tego arcydzieła ,bo i tak niczego nie zrozumieją.Relacje kobieta-mężczyzna to fundament,od nich wszystko się zaczyna i na nich wszystko co ziemskie się kończy i nie bez powodu Ewa z Adamem rozpoczyna opis dziejów ludzkości w biblijnej interpretacji,nie bez powodu Parys porywa piękną Helenę rozpoczynając tym dziesięcioletnią wojnę trojańską,nie bez powodu Petrarka przez całe dziesięciolecia pisał sonety do Laury i nie bez powodu Szekspir opiewał w swym dramacie wielką miłość Romea do Julii.To wszystko nie przypadek.Relacje na linii mężczyzna-kobieta -to oś ,wokół której życie człowiecze się obraca.W większości przypadków obraca się powoli, niespiesznie,w odpowiednim tempie i z odpowiednim rytmem ,wydając dobre owoce a innym razem tak jak w "Nieznośnej lekkości bytu" wiruje jak szalone, na granicy wypadnięcia z torów,szarpiąc przy tym niemiłosiernie a niekiedy wypada z tych torów, niszcząc wszystko wokół , raniąc tych,którzy znajdują się najbliżej rozszalałej machiny namiętności :naginającej dość często dla swoich potrzeb wszelkie zasady etyczne ,oraz reguły relacji międzyludzkich,wpadając tym samym w niebezpieczne wibracje prowadzące w konsekwencji do upadku lub nawet samozagłady.Powyższe arcydzieło,nie należy do kategorii "łatwych,lekkich i przyjemnych" ,bo zakres ,oraz ważkość poruszanych tematów nie jest: ani łatwy ,ani lekki i nie zawsze przyjemny,po prostu samo życie,w którym: "Piękne są tylko chwile" a wiatr wiejący w oczy nie należy do rzadkości.Myślą przewodnią tej książki,w głównej mierze są : zawiłe i skomplikowane relacje, na linii :kobieta-mężczyzna,mąż-kochanka,żona-kochanek itp.konfiguracje,ale nie brak w tym dziele również: głębszych ,trafnych przemyśleń filozoficznych ,jak również odniesienia się pisarza do sytuacji politycznej w ówczesnej Czechosłowacji,oraz jasnego zadeklarowania,po której stronie barykady stoi.
Polecam: pozycja obowiązkowa dla każdego,kto poszukuje ponadprzeciętności i pragnie znaleźć ponadprzeciętność.

Jest to moje drugie spotkanie z Milanen Kunderą i o ile pierwszy kontakt z tym pisarzem,za sprawą powieści "Księga śmiechu i zapomnienia" ,wypadł bardzo dobrze,ale mimo wszystko ,nie wstrząsnął mną ,o tyle "Nieznośna lekkość bytu" rozbiła mnie w drobiazgi ,sprawiła ,że świat postrzegam inaczej,w szczególności:świat relacji damsko-męskich wraz z ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyzwoita lektura, cieszę się, że dopiero teraz wpadła w moje ręce, jakieś 10 lat temu uznałabym, że jest dziwna, a teraz umiem dostrzec wiele jej smaczków.

Przyzwoita lektura, cieszę się, że dopiero teraz wpadła w moje ręce, jakieś 10 lat temu uznałabym, że jest dziwna, a teraz umiem dostrzec wiele jej smaczków.

Pokaż mimo to

Przez większość czasu zdawała się nieznośnie lekka i dość pusta, ale na koniec przyjemnie zaciążyła

Przez większość czasu zdawała się nieznośnie lekka i dość pusta, ale na koniec przyjemnie zaciążyła

Pokaż mimo to

Chciałbym mieć possanego siurdaka

Chciałbym mieć possanego siurdaka

Pokaż mimo to

Masterpiece (i kropka!) :).

Masterpiece (i kropka!) :).

Pokaż mimo to

rewelacyjna

rewelacyjna

Pokaż mimo to

Ach ta nieznośna lekkość bytu! To tak rzadki stan, choć przydałoby się, żeby zdarzał się nam częściej. Trudno go uchwycić w życiu, na szczęście Milan Kundera napisał książkę, w której nieźle wyjaśnia, czym jest i kiedy się pojawia.

Ale czy na pewno jest właśnie tak, jak sugeruje autor? Ja chyba miałabym nieco inną definicję, ale nie o definicje tu chodzi, tylko o cudowną historię kilku ludzi. Kundera maluje splot ich losów (czy to jeszcze przypadek, czy już przeznaczenie?), a później ich życie, wzloty i upadki. A w tle codziennego życia tych ludzi dzieje się wielka historia.

Kanwą dla książki pt. Nieznośna lekkość bytu jest 1968 rok, czyli Praska Wiosna – okres, w którym Czechosłowacja zdecydowała się walczyć z komunizmem. Kundera opisuje jakby mimochodem pochody, manifestacje i protesty.

Subtelność

Gdybym miała opisać, w jakich kolorach widzę tę książkę, to bym powiedziała, że to odcienie sepii. Kolor starych zdjęć. Niby już jest więcej kolorów niż tylko odcienie szarości, a jednak wszystko ma jednakowy odcień. Nieznośna lekkość bytu też ma taki odcień. To ładny kolor i bardzo mi się podoba.

Tyle jest w tej książce rozważań na temat życia! Sześć nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, żeby dwie osoby się poznały. Ale może to nie był wcale przypadek? Dziewczyna z małej wsi, która chce z niej uciec i lekarz, który boi się ustatkować, malarka, inżynier…

Kundera tak ładnie opisuje tych ludzi. Niemalże z czułością. Cały czas miałam wrażenie, że to nie są opisy żywych postaci, z krwi i kości, tylko pajęczyna ich zachowań, która tylko oplata bohaterów, pokazując im tylko ich zarysy. Szczegóły zaś musimy sobie dopowiedzieć sami.

Ach ta nieznośna lekkość bytu! To tak rzadki stan, choć przydałoby się, żeby zdarzał się nam częściej. Trudno go uchwycić w życiu, na szczęście Milan Kundera napisał książkę, w której nieźle wyjaśnia, czym jest i kiedy się pojawia.

Ale czy na pewno jest właśnie tak, jak sugeruje autor? Ja chyba miałabym nieco inną definicję, ale nie o definicje tu chodzi, tylko o cudowną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca lektura. Podczas czytania warto mieć otwarty umysł. Nie powiedziałabym, żeby to była książka zmieniająca spojrzenie na życie, ale z pewnością warto poznać przedstawione w niej przemyślenia.
Oczarował mnie styl pisania autora: prosty, trafny, ale jednocześnie piękny. Ach, no i Karenin <3

Bardzo interesująca lektura. Podczas czytania warto mieć otwarty umysł. Nie powiedziałabym, żeby to była książka zmieniająca spojrzenie na życie, ale z pewnością warto poznać przedstawione w niej przemyślenia.
Oczarował mnie styl pisania autora: prosty, trafny, ale jednocześnie piękny. Ach, no i Karenin <3

Pokaż mimo to

Jawne nawiązania do Kierkegaarda:

„Człowiek nigdy nie może wiedzieć, czego ma chcieć, ponieważ dane mu jest tylko jedno życie i nie może go w żaden sposób porównać ze swymi poprzednimi życiami ani skorygować w następnych” (9).

„Nie wiedząc o tym, człowiek komponuje swoje życie według praw piękna, nawet w chwilach największej rozpaczy” (40).

„Cóż to jest zawrót? Lęk przed upadkiem? Ale czemu odczuwamy zawrót również na szczycie wieży otoczonej bezpieczną barierą? Zawrót głowy to coś innego niż lęk przed upadkiem. Zawrót głowy oznacza, że nas ta głębia pod nami przyciąga, wabi, budzi w nas pragnienie upadku, przed którym bronimy się przerażeni” (45-46).

„Albo-albo: albo człowiek jest stworzony na podobieństwo boże i wówczas Bóg ma kiszki, albo Bóg nie ma kiszek i człowiek nie jest do niego podobny” (185).

Nawiązania do Nietzschego są oczywiste.

Inne cytaty:

„Przemiana muzyki w hałas jest procesem ogólnoświatowym, przez który ludzkość wstępuje w epokę totalnego obrzydlistwa. Totalny charakter obrzydlistwa objawił się najpierw jako wszechobecne obrzydlistwo akustyczne: samochody, motocykle, elektryczne gitary, wiertarki, głośniki, syreny. Wkrótce nastąpi wszechobecne obrzydlistwo wizualne. […] Zanim piękno zupełnie zniknie z tego świata, będzie jeszcze przez chwilę istnieć jako pomyłka. Piękno jako pomyłka jest ostatnią fazą historii piękna” (70, 76).

„W rzeczywistym komunistycznym świecie da się żyć. W świecie spełnionego komunistycznego ideału, w tym świecie uśmiechniętych idiotów, z którymi nie mogłaby zamienić słowa, umarłaby z przerażenia” (190).

„Dyktatura proletariatu czy demokracja? Niezgoda na społeczeństwo konsumpcyjne czy wzrost wydajności pracy? Gilotyna czy zniesienie kary śmierci? To w ogóle nie jest ważne. Prawdziwego człowieka lewicy poznaje się nie po takiej czy innej teorii, ale po jego zdolności przekształcania każdej teorii w element kiczu zwanego Wielkim Marszem Naprzód” (193).

A poza tym:
Einmal ist keinmal - jeden raz się nie liczy
oraz "proszę się rozebrać".

Jawne nawiązania do Kierkegaarda:

„Człowiek nigdy nie może wiedzieć, czego ma chcieć, ponieważ dane mu jest tylko jedno życie i nie może go w żaden sposób porównać ze swymi poprzednimi życiami ani skorygować w następnych” (9).

„Nie wiedząc o tym, człowiek komponuje swoje życie według praw piękna, nawet w chwilach największej rozpaczy” (40).

„Cóż to jest zawrót? Lęk przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to