To było moje drugie spotkanie z tą książką. Sięgnęłam do Nieznośnej lekkości bytu po to m. in. aby sprawdzić siebie. A dokładnie: czy po latach mój sposób postrzegania literatury, tego co w niej najbardziej cenię, na co zwracam uwagę uległ zmianie – czy ja się zmieniłam. Nie, niewiele się zmieniło. No, może jednak – książka ma jeszcze bardziej pozakreślane słowa, zdania – myśli. Okazało się, że spotkanie z tą książką dorównuje emocjom do tych w trakcie pierwszego z nią spotkania.
Podoba mi się w niej niemal wszystko: ta trudność wyborów, w którą uwikłali się bohaterowie, ta złożoność z tym związana i sprzeczność w dążeniach. To poszukiwanie swojej drogi, potrzeba życia w zgodzie ze sobą, przeplatająca się z koniecznością pójścia na kompromisy. Te paradoksy między dążeniami a brakiem satysfakcji z osiągnięcia ich – nieznośna lekkość bytu. Myślę, że świetnie autor ukazał naszą – ludzką złożoność, sprzeczność. Uwarunkowania psychiczne, środowiskowe determinujące nasze wybory. Piękny filozoficzno-egzystencjalny byt człowieka.
Przeczytałam ostatnio co Krzysztof Kieślowski sądził o literaturze, ale nie tylko: „Dla mnie wyznacznikiem pewnego pułapu, jakości czy klasy sztuki jest moment, w którym czytając, oglądając czy słuchając czegoś, mam dojmujące i jaskrawe uczucie, że ktoś sformułował coś, co przeżyłem albo o czym pomyślałem. Sformułował dokładnie tak samo, tylko przy pomocy lepszego zdania, piękniejszego układu plastycznego abo lepszej kompozycji dźwięków, niż ja sobie kiedykolwiek mogłem wyobrazić. Bywa, że na chwileczkę dał mi poczucie piękna czy szczęścia. Jeżeli to znajduję w literaturze, to jest do dla mnie wielka literatura, jeżeli w kinie, to jest to dla mnie wielkie kino. Kiedy czytasz wielką literaturę, to na którejś stronie znajdujesz zdanie, które – wydaje Ci się – kiedyś sama powiedziałaś albo usłyszałaś. To jest opis albo obraz, który Ciebie głęboko dotyczy, głęboko dotyka i jest Twoim obrazem. Na tym polega wielka literatura. Co chwila odnajdujesz siebie albo kogoś zupełnie innego wprawdzie, ale myślącego tak jak Ty, widzącego to, co Ty kiedyś zobaczyłaś. Na tym polega wielka literatura, na tym samym wielkie kino. Na chwileczkę znajdujesz tam siebie.” - posłużę się więc tą myślą, aby wyrazić czym dla mnie jest Nieznośna lekkość bytu.

To było moje drugie spotkanie z tą książką. Sięgnęłam do Nieznośnej lekkości bytu po to m. in. aby sprawdzić siebie. A dokładnie: czy po latach mój sposób postrzegania literatury, tego co w niej najbardziej cenię, na co zwracam uwagę uległ zmianie – czy ja się zmieniłam. Nie, niewiele się zmieniło. No, może jednak – książka ma jeszcze bardziej pozakreślane słowa, zdania –...