Nadkomisarz Sebastian Zimny ma problemy: trudny rozwód, dorastające córki, a na dodatek wewnętrzne śledztwo policyjne. To ostatnie staje się jego zmorą – grozi mu bowiem zarzut zabójstwa, a co za tym idzie, więzienie, strata pracy i niesława pozostawiona w spadku rodzinie. Na szczęście spotyka na swej drodze kobietę, która ma podobne problemy. I której córka potrzebuje pomocy. Nadkomisarz Zimny rusza więc, na czele grupy eksżołnierzy GROM-u, na ratunek: dziewczynie, jej matce i samemu sobie.

Tytuł „Wściekły pies” jednoznacznie nawiązuje do obraźliwej, ale z lubością wykorzystywanej przez autorów opowieści policyjnych, nazwy, którą obarczani są w naszym kraju stróże prawa. Wściekłość głównego bohatera skupia się jednak nie tylko na złoczyńcach poruszających się po ulicach Poznania, ale na własnej nieporadności, kolegach (acz przedstawionych jako wrogowie) z wydziału wewnętrznego i pewnej grupce handlarzy żywym towarem. Ten stan sprawia, że Zimny staje się przywódcą grupy, złożonej z rannych fizycznie lub psychicznie byłych żołnierzy naszej najbardziej elitarnej jednostki – GROM-u. I wraz z nimi szuka sprawiedliwości, balansując na cieniutkiej granicy pomiędzy dobrem a złem. Fabuła zaproponowana przez ekspolicjanta, Roberta Ziółkowskiego, jest dość niespodziewana, acz ciekawa i wciągająca. Może nie ma w tej książce mrożących krew opisów pościgów, strzelanin czy wszelkich innych aktów przemocy, ale jest coś innego, równie ciekawego – walka wewnętrzna. Autor bowiem skupił się na głównym bohaterze i jego rozterkach związanych z trudną sytuacją życiową. Zrobił to jednak na tyle umiejętnie, iż nie nudzą one czytelnika, a wręcz wymagają kolejnego przewracania kartek. Jednak skupienie się na Zimnym sprawiło, że reszta bohaterów, jak choćby eksżołnierze, są tylko tłem. A szkoda. Ta (miejmy nadzieję) wydumana historia jest bowiem doskonałym poligonem do wszelkich popisów z charakterystykami postaci.

„Wściekły pies” jest książką niesłychanie klimatyczną, przynajmniej do pojawienia się pewnych nazwisk, które mogą wywołać uśmiech na twarzy czytelnika. Można zrozumieć, że autor nie chciał być posądzony o łączenie sprawy z rzeczywistą postacią, ale momentami mógł się nieco bardziej postarać. Jednak jak do wszystkiego, tak i do tego można się przyzwyczaić. Nawet do niewielkiej, jak na współczesne standardy objętości – raptem 280 stron, w twardej oprawie, zszytych i z obwolutą. A wszystko to za (cena z okładki) 45 zł. To dużo. Czy „za dużo”? To ocenią czytelnicy.

Grzegorz Śmiałek