Miasto - jego aura wpływa na postrzeganie, buduje atmosferę napięcia, czytelnik wciąż na coś wyczekuje, na jakiś zasadniczy punkt opowieści. Wszystko toczy się wolno, w rytm październikowego chłodu, spowitej we mgle rzeczywistości.
Były chwile, że byłam bardzo ciekawa, co wydarzy się za moment, a przy kolejnym rozdziale chciałam już skończyć. Ponury opis zdarzeń, wszystko odmalowane w szarych barwach, posępny klimat i tacy też bohaterowie. Ciężki klimat, który przytłaczał.

Na początku byłam zaintrygowana, a potem moje stany zmieniały się jak u człowieka z pogłębiającą się depresją. Myślałam, że literacko tematyka sięgnie tu grozy albo thrillera, jednak to raczej jakiś egzystencjalny dramat w oderwanej społeczności Miasta (które tutaj nie jest nazwane). Plus za stworzenie psychodelicznego klimatu - przy czym albo się przezeń przebrnie albo ugrzęźnie, jak londyńskiej mgle z opowieści Doyla.
Wyróżnienie za podjęcie ciekawych wątków, które jednak nie zostały w pełni przedstawione, a wystarczyło by ich na dwie powieści. Dla mnie "Miasto" to bardziej szkic, który ciekawie poprowadzony, przy rozwinięciu, mógłby stworzyć udaną powieść, a tak szybko dochodzimy do zakończenia, które nie zaspakaja naszej ciekawości i nie daje odpowiedzi na wszystkie wątki podjęte w treści.

Miasto - jego aura wpływa na postrzeganie, buduje atmosferę napięcia, czytelnik wciąż na coś wyczekuje, na jakiś zasadniczy punkt opowieści. Wszystko toczy się wolno, w rytm październikowego chłodu, spowitej we mgle rzeczywistości.
Były chwile, że byłam bardzo ciekawa, co wydarzy się za moment, a przy kolejnym rozdziale chciałam już skończyć. Ponury opis zdarzeń, wszystko...