Moje pierwsze zetknięcie się z tym pisarzem, książka napisana jest lekko, zwięźle, jasnym i wyraźnym językiem. Trochę zabrakło mi w tej powieści więzi z bohaterami, być może to wynik zastosowanej narracji. Ponieważ opisywane są tutaj losy wielu ludzi przez ponad 25 lat ich życia, to fabuła jest ograniczona do najważniejszych wydarzeń, i niestety nie każda postać jest równa. O ile losy Lambrosa i Rossiego są lokomotywą tej powieści, to już zapiski pamiętnikarskie Eliota, czy historia Węgra Keller lub Żyda Gilberta już nie. Po jakimś czasie rozdziały opisujące ich historie zaczynają nużyć, a niektóre jak na przykład wojna w Izraelu wręcz działały na mnie zniechęcająco. Przyjęta przez autora narracja nie sprzyjała tez budowie klimatu lat 60 i 70, czyli czasu tak na prawdę największych zmian kulturowo=społecznych. Co prawda pojawiają się w książce odniesienia do wojny w Wietnamie, do zimnej wojny, szpiegowania, do hippisów, rewolty na amerykańskich uczelniach, ale są to tylko wzmianki histograficzne nie nadające całej powieści pełnego klimatu. I to jest być może największy zarzut. Choć może ludzie Harvardu właśnie tak widzieli świat. W końcu byli elitą, którą być może nie chciała zmieniać świata w tym kierunku w którym w końcu on poszedł. Generalnie jednak książka jest warta przeczytania.

Moje pierwsze zetknięcie się z tym pisarzem, książka napisana jest lekko, zwięźle, jasnym i wyraźnym językiem. Trochę zabrakło mi w tej powieści więzi z bohaterami, być może to wynik zastosowanej narracji. Ponieważ opisywane są tutaj losy wielu ludzi przez ponad 25 lat ich życia, to fabuła jest ograniczona do najważniejszych wydarzeń, i niestety nie każda postać jest równa....