"Nikt nie wie ze stuprocentową pewnością, w jakim stopniu jego postępowanie odbija się na życiu innych."

Ok. Przeczytałam skuszona popularnością i szczerze nie rozumiem fenomenu tej powieści. Owszem w dosadny sposób przedstawia cały łańcuch przyczynowo-skutkowy, ale ma jak dla mnie tak wiele niedociągnięć, że kompletnie do mnie nie przemówiła.

Książka przedstawia historię Clay'a który pewnego dnia otrzymuje paczkę z kasetami magnetofonowymi od koleżanki, która popełniła samobójstwo, a na nich jak wskazuje tytuł "Trzynaście powodów" (osób) które popchnęły ją do takiej decyzji.

Zacznę od tego, że nie podobało mi się to że Hannah zrobiła ze swojego samobójstwa takie przedstawienie, mimo że byłam ciekawa co znajdę na końcu oraz co takiego zrobił Clay, że Hannah umieściła go wśród swoich powodów, bo naprawde polubiłam chłopaka i było mi go żal (co później było wyraźnie uzasadnione) jednak nie chciałam dac się zwieść, dopuki nie doczytam całości, to jednak samobójstwo z powodów przedstawionych przez nią jest dla mnie absurdalne.
Owszem co niektórzy posunęli się za daleko, w dużej mierze kierując sie egoizmem, głupotą a nawet bezmyslnością - ale czyż nie tak działa świat? Ilu z nas podejmując decyzje nie jest w stanie przewidzieć efektu jakie one będa miały na otoczenie? Od początku odbierałam dziewczynę jako silna bohaterkę i sadziłam, że tylko coś naprawdę traumatycznego musiało ją popchnąć w tym kierunku, a okazała się żałośnie słaba. Dlaczego? Bo na wszystkie trzynaście powodów Hannah pozwoliła. Nie zrobiła zupełnie nic, aby było inaczej, aby poczuła sie lepiej. Porzuca cię przyjaciel? Znajdź nowego. Ktoś narusza twoją prywatną przestrzeń/podgląda cię? Zadzwoń na policję. Ktoś dotyka cię w sposób w jaki sobie nie życzysz? Dlaczego nie walniesz głąba prosto w twarz?

Nie chcę tutaj wałkować wszystkich powodów - które jak dla mnie nie były PRAWDZIWYMI powodami. Czuła się samotna, odrzucona, poniżona - rozumiem, sama przechodziłam przez mysli samobójcze z duzo poważniejszych powodów, wiem jak mogła się czuć Hannah, a mimo to nie mogłam wejść w jej uczucuia podczas czytania, bo absolutnie nie uważałam jej powody za zdolne do wywołania takiego załamania emocjonalnego.

Jay Asher w moim odczuciu umniejsza coś tak strasznego jak samobojstwo i sprowadza je do zbieraniny bzdurnych zdarzeń, podczas, gdy dzieje się prawdziwy dramat, powody są zdecydowanie poważniejsze.

Można przeczytać... ale jedyne co wartościowe znalazłam w tej książce to to, że w efekcie końcowym Clay zmężniał i nauczył się nie odkładać wszystkiego "na potem".

"Nikt nie wie ze stuprocentową pewnością, w jakim stopniu jego postępowanie odbija się na życiu innych."

Ok. Przeczytałam skuszona popularnością i szczerze nie rozumiem fenomenu tej powieści. Owszem w dosadny sposób przedstawia cały łańcuch przyczynowo-skutkowy, ale ma jak dla mnie tak wiele niedociągnięć, że kompletnie do mnie nie przemówiła.

Książka przedstawia historię...