Zawsze lubiłam lektury, w których poruszany jest temat szkoły. W dzieciństwie marzyłam nawet o tym, że kiedy dorosnę zostanę nauczycielką i będę przekazywać uczniom moją wiedzę. Lata mijały, ja rosłam i coraz bardziej zdawałam sobie sprawę z tego, że moje marzenie jest coraz bardziej nierealne ze względu na pewne czynniki, o których nie chcę tutaj pisać.
Książkę Witolda Gomulnickiego „Wspomnienia niebieskiego mundurka” pierwszy raz przeczytałam w piątej klasie szkoły podstawowej. Gdyby nie to, że rok wcześniej omawialiśmy jej fragment zamieszczony w szkolnym podręczniku, pewnie uznałabym ją za nudziarstwo przedstawiające edukacje z czasów moich przodków żyjących w XIX wieku. Jednak tamte lekcje były tak interesująco poprowadzone, że rok później lektura szkolna stała się obok książki „Chłopcy z placu broni” moją ulubioną lekturą w ciągu roku szkolnego.
Książka ukazuje losy kilku chłopców, uczniów jednego z męskich gimnazjów działających w dziewiętnastowiecznym Pułtusku. Poznajemy ich w pierwszym dniu szkoły, kiedy przerażeni i niepewni tego, co ich czeka, zasiadają po raz pierwszy w szkolnych ławkach. Wszyscy noszą tytułowe „niebieskie mundurki” i albo mają ogolone na łyso głowy, albo włosy zapuszczone do ramion. Zachowują się jak typowe dziesięciolatki – wrzeszczą, rzucają się kulkami z papieru, myślą jak rozgryźć szczególnie wymagających profesorów, albo od kogo odpisać nieodrobioną pracę domową. Chociaż większość z nich mieszka w mieście i jego okolicach, wielu z uczniów klasy jest przyjezdnych i mieszka na stancjach. Przekupują oni swoich kolegów smakołykami przywiezionymi z rodzinnych stron. Chłopcy muszą dużo się uczyć, mają niezwykle wymagających nauczycieli, którzy dbają, aby ich podopieczni jak najwięcej wynieśli z zajęć szkolnych. Nad szkolnym porządkiem czuwa surowy woźny, którego boją się wszyscy uczniowie, a który z czasem zostaje zastąpiony dużo sympatyczniejszym stróżem.
Dzięki powieści poznajemy zabawy naszych pradziadków, ich troski i kłopoty, a przede wszystkim system pedagogiczny, który obowiązywał pod zaborami. Przenosimy się w świat, gdzie nie było rewii

Zawsze lubiłam lektury, w których poruszany jest temat szkoły. W dzieciństwie marzyłam nawet o tym, że kiedy dorosnę zostanę nauczycielką i będę przekazywać uczniom moją wiedzę. Lata mijały, ja rosłam i coraz bardziej zdawałam sobie sprawę z tego, że moje marzenie jest coraz bardziej nierealne ze względu na pewne czynniki, o których nie chcę tutaj pisać.
Książkę Witolda...