Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać282
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
- ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Wiktor Teofil Gomulicki
Znany jako: Fantazy
36
6,7/10
Urodzony: 17.10.1848Zmarły: 14.02.1919
Polski poeta i pisarz. Studiował w Szkole Głównej (obecnie SGH) w Warszawie, ale nie skończył nauki. Jeden z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu. Badacz historii Warszawy.
W 1911 roku skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza.
Laureat Nagrody Literackiej im. Elizy Orzeszkowej (1918).
Wybrane dzieła: "Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII" (1897),"Wspomnienia niebieskiego mundurka" (1906),"Ciury" (1907),"Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego" (1910),"Kłosy z polskiej niwy" (1912).
Żona: Franciszka Zelewska, syn Juliusz Wiktor Gomulicki (ur. 17.11.1909).
W 1911 roku skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza.
Laureat Nagrody Literackiej im. Elizy Orzeszkowej (1918).
Wybrane dzieła: "Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII" (1897),"Wspomnienia niebieskiego mundurka" (1906),"Ciury" (1907),"Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego" (1910),"Kłosy z polskiej niwy" (1912).
Żona: Franciszka Zelewska, syn Juliusz Wiktor Gomulicki (ur. 17.11.1909).
6,7/10średnia ocena książek autora
1 130 przeczytało książki autora
604 chce przeczytać książki autora
6fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Przydroża Ostrołęcki Rocznik Literacki
Wiktor Teofil Gomulicki, Karol Samsel
9,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
2019
Wspomnienia niebieskiego mundurka
Wiktor Teofil Gomulicki
5,6 z 591 ocen
1154 czytelników 53 opinie
2014
Car widmo Powieść z czasów zasiadania a przecie nie siedzenia Władysława, syna Zygmuntowego, na tronie Rurykowym
Wiktor Teofil Gomulicki
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2014
Potrawka z gołębi. Opowieści z dreszczykiem
Andrzej Juliusz Sarwa, Wiktor Teofil Gomulicki
9,5 z 4 ocen
43 czytelników 1 opinia
2010
Czarownica. Opowieści niesamowite
Andrzej Juliusz Sarwa, Wiktor Teofil Gomulicki
6,2 z 11 ocen
61 czytelników 3 opinie
2010
Grandmuszkieter. Powieść historyczna z czasów Augusta Mocnego
Wiktor Teofil Gomulicki
7,0 z 1 ocen
13 czytelników 0 opinii
2009
Myśli o książce i o czytaniu
Wiktor Teofil Gomulicki, Juliusz Wiktor Gomulicki
7,0 z 1 ocen
10 czytelników 0 opinii
1998
Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII
Wiktor Teofil Gomulicki
5,3 z 29 ocen
67 czytelników 5 opinii
1989
Pod znakiem Syreny. Poezje warszawskie 1872-1918
Wiktor Teofil Gomulicki
8,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1980
Powiązane treści
Publicystyka
59
Popularne cytaty autora
Gdyby wyznał prawdę, wyśmiano by go; chcąc uzyskać uznanie, musiałby kłamać. Śmieszności lęka się; kłamstwem się brzydzi. Ale pamięć owego ...
Gdyby wyznał prawdę, wyśmiano by go; chcąc uzyskać uznanie, musiałby kłamać. Śmieszności lęka się; kłamstwem się brzydzi. Ale pamięć owego wieczoru zachował na długo. Dotąd o nim pamięta...
2 osoby to lubiąŻałuję samolubów, którzy nie znają rozkoszy poświęcania się dla ukochanych. (...) Otacza ich chłód i samotność, najgorsza ze wszystkich sam...
Żałuję samolubów, którzy nie znają rozkoszy poświęcania się dla ukochanych. (...) Otacza ich chłód i samotność, najgorsza ze wszystkich samotność serca, którego nie rozgrzewa miłość. Nikogo nie kochają i nikt ich nie kocha.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Wspomnienia niebieskiego mundurka Wiktor Teofil Gomulicki
5,6
Po recenzjach @Aguirre i @Rosner postanowiłem sięgnąć po wspomnienia opisujące szkołę przed stu laty. Początkowo mnie nie zachwyciła, nawet zastanawiałem się czy nie porzucić jej. Jednak kolejny rozdział mnie wciągnął, może po prostu lepiej zrozumiałem archaiczny, ale w pełni zrozumiały język.
Postacie są niezwykle barwne, szczególnie wyraziste są sylwetki nauczycieli. Przygody chłopców (bo szkoła męska) są zapewne dość mocno przerysowane. Dają obraz szczęścia i beztroski lat szczenięcych ale bywają też tragiczne.
Szlakiem umarłych Wiktor Teofil Gomulicki
7,0
"Szlakiem umarłych" to obrazek z podróży autora po Włoszech, a konkretnie z pobytu w Wenecji. Pochodzi z tomu prereportaży "Obrazki weneckie", który ukazał się po raz pierwszy w 1896 roku, a potem znalazł się w tomie "Pokłosie" z 1912 roku, zbiorze krótkich form Gomulickiego, wydanym na trzydziestolecie jego pracy pisarskiej. Wersję elektroniczną udostępnia chmuraczytania.pl.
Wiktor Gomulicki relacjonuje swoją podróż gondolą na wyspę cmentarną San Michelle położoną na lagunie weneckiej. Odkrywa dla czytelnika wrażenia z pobytu na cmentarzu, funkcjonującym od 1812 roku, a także w tamtejszym kościele przy klasztorze franciszkanów.
To całkiem inne spojrzenie na Wenecję, pełne zadumy i zamyślenia nad życiem. Widać, że autor nie przepada za Włochami, którzy są - według niego -zbyt leniwi i gadatliwi. W samej Wenecji nie odczuwa ducha radości, karnawału i miłości (wszak z tym kojarzymy to miasto, prawda?). Dopada go tam raczej znużenie, wszędzie widząc "czeredę obieżyświatów", zaś same gondole są na równi atrakcją dla turystów, jak i karawanem dla miejscowych.
Wenecja jest miejscem, dzie sacrum miesza się z profanum, gdzie Madonny wyrzeźbione są na wzór mitologicznej Diany, Maria Magdalena przypomina Wenus, a Chrystus Apollina...To miejsce łączące w sobie architekturę piękną, za którą autor uznaje choćby np. Logiettę Sansovina - "najmisterniejszy klejnot" i brzydotę zaułków i przesmyków oraz ruder zabitych deskami.