Po niektóre tytuły sięgam na przekór staremu przysłowiu które mówi o tym, by nie oceniać książki po okładce. Czasami bowiem mam ochotę na coś nowego, nie kierując się przy wyborze przeczytanymi lub usłyszanymi gdzieś wcześniej opiniami. Daję książce szansę by się sprzedała, używając do tego tylko okładki, tytułu i krótkiej notki z tyłu. Nie zawsze jest to dla mnie opłacalne - ale w przypadku "Rajskiej Doliny" autorstwa Marie Hermanson ten strzał w ciemno okazał się także strzałem w dziesiątkę.

Jak określić tę książkę? Kryminał psychologiczny - to niemal od razu nasuwa mi się na myśl. Fabuła owocuje w wątki pasujące do tego gatunku (mamy tutaj suspens, możemy liznąć nieco psychologicznej wiedzy (choć w bardzo okrojonym wydaniu), mamy tajemnicę), a pani Hermanson udaje się znaleźć złoty środek między uczynieniem książki interesującą, a uczynieniem jej "przegadaną" i przepchaną zbędnymi ideami. W "Rajskiej Dolinie" nie brakuje zwrotów akcji, a kolejne konszachty i kłamstwa są przed czytelnikiem odkrywane w dogodnych, dobrze wydzielonych odstępach czasu/stron, co potęguje ogólnie dobre wrażenia. Jeśli myślimy, że coś wiemy na pewno i czujemy, że czegoś możemy się spodziewać, najlepiej od razu porzucić takie zamysły. Mnie książka zaskakiwała niemalże non-stop.

Czy fabuła gna do przodu? I tak, i nie. Czytelnik ma poczucie przemijającego czasu, ale nie ma wrażenia pośpiechu, co (patrząc na strukturę wydarzeń) jest właściwym zabiegiem. Rajska Dolina w założeniu ma być bowiem odskocznią od codziennego życia, miejscem do odpoczynku, sielanką, właśnie tym rajem, na który sama nazwa wskazuje. Życie tam toczy się własnym torem - i to widać od razu - ale jednocześnie, w pewien sposób, czas nie stoi tam w miejscu. Podobnie odbiera się miejsca opisane w książce. Chociaż mamy tam mnóstwo różnych lokacji, wszystkie ewidentnie należą do jednej przestrzeni, co powoduje, że czytelnik może poczuć się najpierw wolny jak ptak, a potem powoli, stopniowo odczuwać klaustrofobię. Ta zmiana w postrzeganiu to cudowne odczucie, szczególnie kiedy autorka odsłania przed czytelnikiem coraz to więcej detali na temat sytuacji głównego bohatera. Pozwala się wczuć i sprawia, że dreszcz przebiega po plecach.

O bohaterach trudno cokolwiek napisać bez wchodzenia w szczegóły i zrujnowania niespodzianek. Dlatego ograniczę się tylko do krótkiego opisu. Nie warto u pani Hermanson szukać przebojowego głównego bohatera, bohatera typu "od jego spojrzenia kobiety mdleją, a panowie są zazdrośni". Nie, Daniel - bo tak nazywa się protagonista - jest człowiekiem z krwi i kości, można by powiedzieć szarym, przeciętnym mężczyzną.. I za to ma ogromny plus. Mamy z nim do czynienia przez całą książkę i szybko zaczynamy mu współczuć oraz kibicować. Dawno nie związałam się już tak z jakąkolwiek postacią, dawno nikogo nie było mi tak żal, nikomu nie życzyłam tak dobrze jak właśnie Danielowi. Jest dobrym, rzeczywistym bohaterem, a w książce takiej jak ta to właśnie, obok skomplikowanej, ale nie przerysowanej fabuły, się liczy. Inni bohaterowie nie zostają w tyle, zapadając w pamięć tym czy innym sposobem, ale o tym trzeba się przekonać samemu. Najlepiej w takich dozach, jakie serwuje pani Hermanson.

Podsumowując, "Rajska Dolina" to tytuł, który polecę każdemu, ale najbardziej chyba osobom, które interesuje to, co kryje się w ludzkiej psychice, tym, którzy lubią byś zaskakiwani i tym, którzy tak jak ja, czasami lubią zaryzykować i rzucić się na głęboką wodę. "Rajska Dolina" nie zawiodła mnie pod żadnym względem, ale pod wieloma bardzo pozytywnie zadziwiła. Życzę sobie i wszystkim więcej tak przyjemnie skonstruowanych książek.

Po niektóre tytuły sięgam na przekór staremu przysłowiu które mówi o tym, by nie oceniać książki po okładce. Czasami bowiem mam ochotę na coś nowego, nie kierując się przy wyborze przeczytanymi lub usłyszanymi gdzieś wcześniej opiniami. Daję książce szansę by się sprzedała, używając do tego tylko okładki, tytułu i krótkiej notki z tyłu. Nie zawsze jest to dla mnie opłacalne...