"Włoskie buty" trafiły w moje ręce bardzo nieoczekiwanie i sprawiły mi mnóstwo radości, za co bardzo dziękuję :) To była książka zaplanowana do przeczytania gdzieś w bliżej nieokreślonej przyszłości, jednak po lekturze Comedia infantil twórczość Mankella zaciekawiła mnie wystarczająco, by sięgnąć po kolejną część jego dorobku literackiego. Ale od początku. No właśnie... początek nie był zbyt zachęcający, banał gonił banał i bliska byłam odłożenia książki na wieczne nigdy. I tak do połowy, mniej więcej. Po połowie nagle bohaterowie zaczęli mówić o rzeczach ważnych, o ile nie najważniejszych. Poruszali mnie coraz bardziej i bardziej, aż do ostatniej strony. Skłonili do przemyśleń, wzruszyli, wbili w fotel. Włoskie buty, napisane prostym językiem, poruszyły to, co najbardziej skomplikowane i wewnętrzne. Przepięknie i boleśnie. I dodatkowa gwiazdka, absolutnie subiektywnie, za Bałtyk. Wplatany w całość, rozbudził we mnie najpotężniejszą ze wszystkich tęsknot. I teraz po prostu usycham, gotowa zamieszkać tam znowu, czuć ten zapach, klimat, czuć na stopach dotyk aksamitnego piasku i chłód słonej wody, ech... Niech mnie ktoś zabierze nad morze! Dobrze, że nie porzuciłam Włoskich butów. Wiele bym utraciła...

"Włoskie buty" trafiły w moje ręce bardzo nieoczekiwanie i sprawiły mi mnóstwo radości, za co bardzo dziękuję :) To była książka zaplanowana do przeczytania gdzieś w bliżej nieokreślonej przyszłości, jednak po lekturze Comedia infantil twórczość Mankella zaciekawiła mnie wystarczająco, by sięgnąć po kolejną część jego dorobku literackiego. Ale od początku. No właśnie......