Od powrotu Shannon do Partholonu minęło około dziewięciu miesięcy, czyli ponownie spotykamy ją w dniu narodzin jej córki – Myrny. W tym samym czasie uwięziona w drzewie Rhiannon oddaje się bogowi ciemności Pryderiemu, jako Kapłanka w zamian za uwolnienie ze swojej pułapki. Zaraz po uwolnieniu rozpoczyna się poród, a bóg ciemności rozkazuje Rhinannon oddać mu także jej nowonarodzoną córkę. Wycieńczona porodem, czuje, że umiera, a troska o córkę staje się powodem do pogodzenia z Eponą. Osierocona Morrigan trafia pod opiekę do rodziców Shannon. Mija dziewiętnaście lat, gdy ponownie spotykamy Morrigan, obdarzoną niezwykłymi zdolności, przez które ciężko dopasować się do społeczności Oklahomy.
Drugi tom rozpoczyna się, gdy Morrigan trafia do Partholonu, a konkretnie na jego obrzeża do podziemnego królestwa Sidetu, gdzie zostaje rozpoznana jako Nosicielka Światła i Wybranka – tylko czyja? Złego boga o trzech twarzach, Epony, czy też innego boga lub bogini?

(...) Całość dostępna -> http://www.wkrainiestron.pl/2013/11/pc-cast-urodzona-bogini.html

W „Urodzonej bogini” mamy pierwszą zmianę głównego bohatera – z Shannon na Morrigan, choć i Shannon od czasu do czasu przewija się na kartach powieści. Morrigan jest całkiem niezłą bohaterką, choć przeszkadzają mi jej ciągłe zmienne nastroje i sprzeczne zachowania. Najpierw ciągle mówi o tym jaka chce być dobra, troskliwa itp. by już po chwili zachowywać się jako ostatnia zołza. Większość można oczywiście zrzucić na podszepty Pryderiego, ale moim zdaniem nie wszystko. Nowi bohaterowie poboczni są z kolei nudni i nieciekawi. Męczyło mnie ich dziwne zachowanie.

Fabuła jest naciągnięta do granic wytrzymałości. Wycinając z książki wszystkie zbędne powtórzenia, opisy i wątpliwości głównej bohaterki zostałoby nam krótkie opowiadanie nie zajmujące nawet jednej trzeciej objętości obu tomów – teraz rozumiecie, dlaczego po raz pierwszy opowiadam o dwóch książkach za jednym zamachem? Akcji prawie tam niema, fabuła jest nieciekawa i nie potrafiła mnie sobą zainteresować. „Urodzona bogini” jest najgorszą książką P.C. Cast, jaką dotąd czytałam, a mam za sobą większość tomów „Domu nocy”. Właściwie książka ma tylko dwie zalety: Po pierwsze czyta się ją szybko, dzięki czemu nie trzeba się długo męczyć, a po drugie ma piękne okładki idealnie współgrające z poprzednimi tomami. I to by było na tyle. Nie polecam!

Od powrotu Shannon do Partholonu minęło około dziewięciu miesięcy, czyli ponownie spotykamy ją w dniu narodzin jej córki – Myrny. W tym samym czasie uwięziona w drzewie Rhiannon oddaje się bogowi ciemności Pryderiemu, jako Kapłanka w zamian za uwolnienie ze swojej pułapki. Zaraz po uwolnieniu rozpoczyna się poród, a bóg ciemności rozkazuje Rhinannon oddać mu także jej...