Kiedy w końcu dostałam tę książkę w swoje ręce nie liczyło się nic innego, jak tylko jak najszybciej ją przeczytać. Martwiłam się trochę, bo wcześniej czytałam o niej komentarze na wielu forach. Niezmiernie się zdziwiłam, kiedy stało się dla mniej jasne, że rozdziałów z punktu widzenia Percy'ego i Annabeth jest więcej niż zakładałam. Cieszyłam się różnorodnością perspektyw. Każdy z herosów ma własne spojrzenie na problemy, z którymi się borykają. Zabrakło oczywiście punktu widzenia Nico, ale mam nadzieję, że w następnym tomie pan Riordan naprawi to niedopatrzenie. Bo jak się okazuje będą dalsze części "Olimpijskich Herosów". Zapewne tylko jedna- ostatnia. Co do samej książki, czasem zdawało mi się że herosi bagatelizują całą sprawę zamknięcia Wrót Śmierci i uratowania przyjaciół, byli zbyt beztroscy. Nawet sobie z tego żartowali, ale może tak się zachowuje pod presją i ze śmiercią zaglądającą w oczy.
Akcja rozwija się szybko, praktycznie chwile oddechu czytelnik ma tylko w Tartarze, a i tam nie zawsze. Zaskoczyła mnie jeszcze jedna rzecz. Herosi zawsze mieli krótki czas na ratowanie świata. Przeważnie w najlepszym przypadku był to tydzień. Teraz akcja działa się chyba przez 2 tygodnie, a i tak do ostatecznego terminu zostało dużo czasu, więc pod wieloma względami ta część jest pozornie spokojna.
Żałuję jedynie Laptopa Dedala, Annabeth nie zdołała niestety znaleźć go w Tartarze. Taki ogrom wiedzy przepadł, na zawsze.
No i wisienka na torcie- opowiadanie "Syn Sobka". Genialne, tylko tyle mogę powiedzieć. Mam nadzieję, że autor dalej pociągnie ten temat. Grecy, Rzymianie i ...

Kiedy w końcu dostałam tę książkę w swoje ręce nie liczyło się nic innego, jak tylko jak najszybciej ją przeczytać. Martwiłam się trochę, bo wcześniej czytałam o niej komentarze na wielu forach. Niezmiernie się zdziwiłam, kiedy stało się dla mniej jasne, że rozdziałów z punktu widzenia Percy'ego i Annabeth jest więcej niż zakładałam. Cieszyłam się różnorodnością perspektyw....