Do napisania tych kilku uwag (bo nie nazwałabym wynikających z wakacyjnych rozmyślań zapisków recenzją) na temat "Lalek" skłoniły mnie dwie przyczyny. Pierwsza, to wakacje, trochę wolnego czasu na poczytanie lekkiej, zabawnej powieści, jaką jest kryminał Pruś. A nawet tyle więcej swobodnych chwil, żeby poczytać o nim na różnych portalach, blogach...
Druga przyczyna, kto wie czy nie ważniejsza, to zauroczenie tą książką, zauroczenie wielbicielki kryminałów w kolorze sepii. Właśnie. W żadnej czytanej przeze mnie recenzji, opinii nie zalazłam rozwinięcia tego aspektu "Lalek". Dlatego postanowiłam napisać parę słów do tych, którzy, jak ja, lubią odpoczywać, rozwiązując kryminalne zagadki z Herkulesem Poirot czy panną Marple.
Otóż "Lalki" to współczesne wariacje na temat klasycznego kryminału, jednak łatwiejsze w czytaniu od oryginałów z epoki, bo nierozwlekłe, niestroniące od erotyki i w ogóle tematów, które dla klasyków gatunku były swego rodzaju tabu. Dlatego dzisiejszemu czytelnikowi czyta się je lepiej, ale jedneczośnie znajduje on ten sam sposób prowadzenia fabuły, w której nic nie dzieje się przypadkowo. Jeśli więc pani Meliton czyta gazetę i dowiaduje się, że do Warszawy przyjechał francuski podróżnik, a Pod Czterema Wiatrami zatrzymał się słynny spirytysta, to odbiorca ma informację, że owe postaci pojawią się niedługo po raz kolejny, a nawet wpłyną znacząco na losy bohaterów.
Takie wskazówki nakręcają zabawę w rozwiązywanie zagadki i czytelnik czuje się detektywem.
Oczywiście rozwiązanie nie może być oczywiste. Jestem zaskakiwana, sprowadzana na manowce, ale o to przecież w tej zabawie chodzi. Kto kogo przechytrzy - autor czytelnika czy czytelnik autora.
W dobrym kryminale zawsze wygrywa autor. Dyskurs wszystkich uczestników śledztwa zawarty w przedostatnim rozdziale "Lalek" to błyskotliwy zapis finałowej rozmowy, w której wszystko(?) się wyjaśnia i ani przez chwilę sie nie nudzimy.
Kryminał Alicji Pruś ma jednak podstawową wadę. Jeśli bowiem wspomniane przeze mnie opowieści Agaty Chtistie tworzą całe cykle, którymi można się było delektować przez kolejne wakacje, to "Lalki" są pierwszą i ostatnią powieścią autorek w zabawny sposób ukrytych pod pseudonimem. Wprawdzie w wywiadzie dla Zbrodni w Bibliotece przebąkują coś o dalszym ciągu, ale napisanym w konwencji, jaka mnie zupełnie nie interesuje...

Do napisania tych kilku uwag (bo nie nazwałabym wynikających z wakacyjnych rozmyślań zapisków recenzją) na temat "Lalek" skłoniły mnie dwie przyczyny. Pierwsza, to wakacje, trochę wolnego czasu na poczytanie lekkiej, zabawnej powieści, jaką jest kryminał Pruś. A nawet tyle więcej swobodnych chwil, żeby poczytać o nim na różnych portalach, blogach...
Druga przyczyna, kto wie...