„Najpierw ta prosta jak stołek i równocześnie tak dziwna Olga, potem równie prosty i szlachetny książę Elmar, a teraz tak samo prosty i straszliwie smutny król…”. No właśnie, ten fragment to jednocześnie mój główny zarzut w stosunku do tej powieści. Prostota, a czasami wręcz prostactwo bohaterów, ich ciągłe popijawy, palenie wszystkiego jak leci, są w pewnym momencie męczące. Wszyscy ci ludzie, mający około trzydziestki zachowują się jak banda nastolatków, które urwały się spod pieczy mamusi. A co poza tym? Jeśli chodzi o żart słowny, jest zdecydowanie lepiej niż w pierwszym tomie. Częściej wybuchałam śmiechem, ale do mistrzostwa Olgi Gromyko, z którą porównywana jest autorka, jeszcze trochę brakuje. Jeśli chodzi o zagmatwanie akcji, to nawet ci, którzy nie czytali pierwszej części lub zrobili to dawno temu, nie będą mieli problemów z nadążeniem za tokiem akcji, a nawet może uda im się domyślić dalszego ciągu. Pomimo skomplikowanej, na pierwszy rzut oka, intrygi, jest ona dość łatwa do przejrzenia. A jeżeli mam ocenić świat przedstawiony, tak zachwalany w okładkowej recenzji to… cóż elfy, półelfy, magowie, czarodzieje, smok. To wszystko już nie raz występowało w książkach fantastycznych, a w przypadku tego konkretnie cyklu, nie powala . Brak dopracowanych detali, czasami widać, że autorka trochę na siłę wprowadzała pewne rozwiązania, a gdy miała problem, aby jej jakoś uzasadnić, to pomijała całą sprawę milczeniem. Ot, po prostu, tak jest i już. I niech się czytelnik nie czepia. Zatem się nie czepia, przeczytał, parę razy się gromko roześmiał, ale nie będzie z wypiekami na policzkach czekał na kolejny tom.

„Najpierw ta prosta jak stołek i równocześnie tak dziwna Olga, potem równie prosty i szlachetny książę Elmar, a teraz tak samo prosty i straszliwie smutny król…”. No właśnie, ten fragment to jednocześnie mój główny zarzut w stosunku do tej powieści. Prostota, a czasami wręcz prostactwo bohaterów, ich ciągłe popijawy, palenie wszystkiego jak leci, są w pewnym momencie...