Na wstępie zaznaczę, że pomimo ciężkiej tematyki książka napisana ze swadą i humorem, piórem warsztatowo doskonałym i lekkim zarazem. Samo się czyta.
Cywilizacja komunizmu Leopolda Tyrmanda jest książką wybitną i bardzo potrzebną. Szczególnie młodym ludziom u progu kształtowania się ich światopoglądu, ze szczególnym uwzględnieniem tych o skłonnościach lewicowych. Może ona podziałać jak zimny kubeł wody wylany na głowę albo, u tych już sfanatyzowanych, jak płachta na byka. Co do ludzi starszych, których większość życia przypada na okres trwania owej cywilizacji komunizmu, mnóstwo się znajdzie zapewne toczących pianę z ust i strzelających wokół oszalałym z nienawiści wzrokiem, pragnąc rozerwać na strzępy tego wichrzyciela Tyrmanda, jego książkę i tezy w niej zawarte. Kłamcę upraszczającego, dodającego nieistniejącej gęby, prostacko ośmieszającego lwią część ich egzystencji i jej dokonań…
I nie, nie napiszę, że prawda leży gdzieś pośrodku, gdyż tak nie jest. Prawda jest tylko i wyłącznie po stronie autora. Ci zaś, którzy czują się tą prawdą urażeni, najwidoczniej sprzeniewierzyli się jej niejednokrotnie, a przyznać się do własnej hańby, głęboko już (zdawałoby się) pogrzebanej i zapomnianej jest bolesne, irytujące i przede wszystkim upokarzające.
Tak, to prawda, że Tyrmand w wybranych fragmentach wyolbrzymia czy nadaje cechy wręcz karykaturalne opisywanym sytuacją, zabieg ten ma jednak na celu unaocznienie problemu, ukazanie mechanizmów wtedy rządzących itp. I niewiele zresztą przesadza, gdyż groteska i pastisz były chlebem powszednim realnego życia w komunie. Przykład: oglądamy dziś komedie Barei, śmiejemy się z nich mówiąc sobie: co za absurdy haha… No tak, było źle za komuny, ale niektóre sytuacje są wyolbrzymione lub nie mogłyby mieć racji bytu w rzeczywistości. Otóż mogłyby i maiły, czasem nawet jeszcze bardziej absurdalne, bo jak mówi przysłowie: życie pisze najlepsze scenariusze, a rzeczywistość przekracza najśmielsze wyobrażenia twórców, tudzież: są rzeczy o których filozofom się nie śniło. I te właśnie prawdy przedstawia w książce Tyrmand. Nie upiększa, nie usprawiedliwia, nie relatywizuje, nie udaje (mówiąc kolokwialnie) głupka. Przedstawia gołą, wredną i ohydną, skrzecząc prawdę na temat komuny.
Szczególnie rozdział pt.” Nowa Góra Społeczna I Jej Dolce Vita” obnaża mechanizmy rządzące światem naszych elit intelektualnych, artystycznych etc… To właśnie wszelkie autorytety moralne z owych lat, transformowane także na czasy obecne dzięki dekretowi Mazowieckiego uchwalającego „grubą kreską” i spuszczającego tym gestem odpuszczenie grzechów, muszą chwytać spazmy czytając tę odsłonę książki. Nie dziwię się. Nie zostawia na nich suchej nitki. Nie to jest jednak najgorsze z punktu widzenia tych tuzów sumienia i nauczycieli zbiorowej przyzwoitości dla mas. Masy…, właśnie jasno przedstawione mechanizmy postępowanie tej ”nowej góry” masom, to jest grzech Tyrmanda największy. Jak śmiał uświadomić motłoch, który miał za zadanie bałwochwalczo ich czcić? Żółć musi zlewać elity… Oczywiście książka wydana była w 1972, wiec wtedy nie miała szans ukazać się w Polsce w oficjalnym obiegu. Niemniej jednak kto miał ją przeczytać, ten przeczytał. Teraz zaś w roku 2013 książka została ponownie wydana, więc Michnikowsko, Przoniakowsko, Wajdowsko e tutti quanti towarzystwo musi cierpieć na niestrawność mając świadomość faktu, że unaoczni ponownie wielu czytelnikom pewne sprawy i być może da asumpt do rewizji swoich dotychczasowych poglądów, czego skutkiem może być strącenie z piedestału zastanych, a żadną miarą niezasłużonych autorytetów, będącymi w rzeczywistości kartonowymi wydmuszkami. Bo przecież cała ta Cywilizacja Komunizmu była ino kartonowa…
Mimo, że powstała 42 lata temu, nadal aktualna. W wielu aspektach. Także w odniesieniu do szeroko pojmowanych zachodnich elit i ich stosunku do komunizmu i do ZSRR, a teraz Rosji. Pewne lekcje przerabia się wciąż na nowo, niczego się nie ucząc, niczego nie rozumiejąc.
Gorąco polecam!!!

Na wstępie zaznaczę, że pomimo ciężkiej tematyki książka napisana ze swadą i humorem, piórem warsztatowo doskonałym i lekkim zarazem. Samo się czyta.
Cywilizacja komunizmu Leopolda Tyrmanda jest książką wybitną i bardzo potrzebną. Szczególnie młodym ludziom u progu kształtowania się ich światopoglądu, ze szczególnym uwzględnieniem tych o skłonnościach lewicowych. Może ona...