Książeczkę tę kupiłam w ramach noworocznych postanowień, a przeczytałam w ramach postanowień wrześniowych, że nie kupię następnej papierowej książki dopóki nie przeczytam wszystkich siedmiu, które leżą na stoliku nocnym. Padło więc na „Filozofię kaizen” czyli poradnik jak zrobić (schudnąć, zadbać, rzucić, zacząć...), żeby się nie narobić, wręcz żeby nie zauważyć, że trzeba było włożyć jakiś wysiłek. Coś dla mnie! Z rozmarzeniem patrzę na biegaczy, piękne kobiety, ludzi sukcesu, ale gdzie mi do nich?

Autor proponuje, żeby brać się za zmianę nawyków metodą jak najmniejszych kroków, absurdalnie małych typu wykonywanie ćwiczeń przez minutę dziennie, nitkowanie jednego zęba albo wyrzucanie jednego kęsa z porcji jedzenia. Oczywiście stara się wrzucić jakieś uzasadnienie naukowe, ale brzmiało ono dla mnie dość nieprzekonująco i pełniło raczej rolę zapełniacza miejsca. Można sobie te fragmenty darować.

Niemniej jednak dla ludzi pozbawionych stalowej woli, którzy nie raz odpuścili sobie dobre zmiany, metoda kaizen jest całkiem atrakcyjna. Nie powala na kolana, nie można się pochwalić swoimi osiągnięciami, ale chyba działa. To nie jest rzecz, która w spektakularny sposób odmieni wasze życie. Ja więcej chodzę, mniej piję kawy i kręcę hula-hopem – na początek wystarczy.

Książeczkę tę kupiłam w ramach noworocznych postanowień, a przeczytałam w ramach postanowień wrześniowych, że nie kupię następnej papierowej książki dopóki nie przeczytam wszystkich siedmiu, które leżą na stoliku nocnym. Padło więc na „Filozofię kaizen” czyli poradnik jak zrobić (schudnąć, zadbać, rzucić, zacząć...), żeby się nie narobić, wręcz żeby nie zauważyć, że trzeba...