Dawno żadna książka mnie tak nie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiej młodzieżówki. Właściwie przez kilkanaście pierwszych stron tak właśnie było. Od razu przyszły mi do głowy Igrzyska Śmierci. A potem zaczęły dziać się rzeczy dziwne... Okazało się, że główni bohaterowie nie są idealni. Więcej! Oni mają tyle wad, że nie byłam w stanie żadnego z nich polubić. I co? I super. Do tej pory sądziłam, że jeżeli z żadnym z bohaterów nie jestem w stanie choć w minimalnym stopniu się identyfikować, to książka nie przypadnie mi do gustu. Więc czemu "Panika" wywarła na mnie tak duże wrażenie? Może właśnie dlatego, że jest inna niż książki, które czytałam do tej pory. Nie ma tu tych "złych" i tych "dobrych". Każdy z bohaterów ma swoje powody i motywy, żeby działać tak a nie inaczej. Możemy się z nimi zgadzać albo nie, ale argumenty, jakimi zarzuca nas autorka są obiektywnie logiczne.
No i język, którym napisana jest książka. Opisy nie są długie i nudne, tylko pobudzające wyobraźnię i bardzo plastyczne. Czytając "Panikę" po pewnym czasie odniosłam wrażenie, że znam to miejsce. Szare i senne miasteczko, wraz z jego mieszkańcami zostało przedstawione naprawdę genialnie.
"Panika" nie jest książką, która pozwoli się zrelaksować i "odmóżdżyć" (sorry za sformułowanie, ale niektóre książki tak właśnie działają - i jak najbardziej w pełni świadomie po nie sięgam od czasu do czasu). Wymaga skupienie, zastanowienie, może nawet refleksji.
Bardzo, bardzo polecam!

Dawno żadna książka mnie tak nie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiej młodzieżówki. Właściwie przez kilkanaście pierwszych stron tak właśnie było. Od razu przyszły mi do głowy Igrzyska Śmierci. A potem zaczęły dziać się rzeczy dziwne... Okazało się, że główni bohaterowie nie są idealni. Więcej! Oni mają tyle wad, że nie byłam w stanie żadnego z nich polubić. I co? I super....