Przez pierwsze kilkadziesiąt stron miałam nadzieję na w miarę dobrą powieść obyczajową o tematyce, z której Żeromski nie był rozpoznawany (o miłości plus erotyka). Im dalej, tym kiwałam głową z zażenowaniem. Czemu?
Pisarz chyba chciał pokazać, że zna się na wielu aspektach - psychice kobiet (następny...), wpływie miłości na życie, na otaczającym go świecie, Europie i innych kontynentach, każdej warstwie społecznej, filozofii itd. itp. Wyszła powieść z mnóstwem wątków, które dały raczej bałagan niż konkretny obraz tytułowych 'dziejów grzechu'. Główna bohaterka, delikatna Ewa, pod destrukcyjnym wpływem miłości zmienia się w zdolną do wszystkiego kobietę, która wydawała mi się niewiarygodna - Stefan Żeromski stworzył karykaturę, a nie postać z krwi i kości. Lecieć przez pół światu za nic nie wartym mężczyzną i pchać się do łóżka nieznajomym, i kończyć (oczywiście) nieszczęśliwie? Maria Rodziewiczówna i Helena Mniszkówna nawet nie wpadłyby na taki pomysł. Dodam też, że sama narracja bywałą męcząca w czytaniu - cóż, 'żeromszczyzna' musiała się pojawić, co nadało całej książce dziwnego charakteru (opisy pełne patosu w tematyce amoralnej).
'Dzieje grzechu' w moim odczuciu to bardzo słaba pozycja - po jej lekturze sama nie wiedziałam, o co chodziło pisarzowi. Chyba na wywołanie skandalu, co niewątpliwie mu się udało w swoich czasach. Romans w wykonaniu Stefana Żeromskiego? Już wolę go jako autora 'Ludzi bezdomnych' czy 'Wiernej rzeki' niż tak bezsensowej powieści.

Przez pierwsze kilkadziesiąt stron miałam nadzieję na w miarę dobrą powieść obyczajową o tematyce, z której Żeromski nie był rozpoznawany (o miłości plus erotyka). Im dalej, tym kiwałam głową z zażenowaniem. Czemu?
Pisarz chyba chciał pokazać, że zna się na wielu aspektach - psychice kobiet (następny...), wpływie miłości na życie, na otaczającym go świecie, Europie i innych...