Ulubiona seria książek mojej mamy, a dla mnie? Słabiutko... Słabiutko...
Główna bohaterka pieprzy się na prawo i na lewo (tak, wiem, jest na to wyjaśnienie, ale to nie zmienia faktu, że się pieprzy). Nienawidzę czegoś takiego.
Albo kryminał... To ma być kryminałem? Jestem pisarką-amatorką, która publikuje swoje opowiadanie jedynie na łamach internetu, ale nawet ja wiem, że trzeba już wcześniej przedstawić sprawcę (choć nie wiemy, że jest nią ta osoba), by zaskoczyć czytelnika. We wszystkich niemalże kryminałach poznajemy załóżmy pana A podczas rozmowy, spaceru itd. z panią B i dopiero na końcu okazuje się, że pan A to sprawca. A tutaj? Przeczytałam i takie WFT, kto to jest?
Ogólnie czytając książkę miałam wrażenie, że autorka pisze bloga, a nie książkę. Na czym polega różnica? Otóż bloga zazwyczaj pisze się rozdziałami, które publikuje się w pewnych odstępach czasu, przez co są rozbieżności i często jak się czyta na raz, to widać, że są to pojedyncze rozdziały, a nie całość, jak w przypadku książki.
Oczywiście nie jest to gniot totalny, bo osobiście uważam, że pani Jadowska ma bardzo ciekawy styl pisania, tylko brakuje jej warsztatu w pisaniu historii. Nie wiem, może w dalszych tomach już tego nie ma, ale tutaj stanowczo to widzę, przez co nie zabiorę się za kolejne tomy.

Ulubiona seria książek mojej mamy, a dla mnie? Słabiutko... Słabiutko...
Główna bohaterka pieprzy się na prawo i na lewo (tak, wiem, jest na to wyjaśnienie, ale to nie zmienia faktu, że się pieprzy). Nienawidzę czegoś takiego.
Albo kryminał... To ma być kryminałem? Jestem pisarką-amatorką, która publikuje swoje opowiadanie jedynie na łamach internetu, ale nawet ja wiem, że...