W tych wierszach metafory wyrastają z najzwyklejszych przedmiotów, kiełkują ze szczelin codzienności, słowa łączą się w oniryczne konstrukcje. W pozornie zwykłych obrazach, migawkach życia poeta dostrzega początek niezwykłej opowieści, której włókna delikatnie wyciąga, rozplata, tak aby poruszyć najwrażliwsze mechanizmy czytelniczej wyobraźni. To wiersze, ktore „przemiejniają w błękit” nasze przyziemne odbieranie świata, odkrywają duszę przedmiotów, nadają utartym ścieżkom i mechanicznym czynnościom jakiejś baśniowej głębi, takiej która towarzyszy dzieciom podczas odkrywania świata. I piękne jest takie spojrzenie jak w wierszu „Nauka rzemiosła” aby kolory nieba wpisywać i rozpisywać w rzeczy, które codziennie nas otaczają. To
poetyckie lekcje dla wyobraźni, która wciąż próbuje pokazać nam, że rzeczywistość jest głębsza, bardziej rozgałęziona niż wydaje się naszym oczom. Polecam „Pięć bajek”, może i ktoś z Państwa znajdzie własną baśń, której pozwoli rozrastać się i przenikać do codzienności, aby spowolnić chociaż na moment pędzące dni..

W tych wierszach metafory wyrastają z najzwyklejszych przedmiotów, kiełkują ze szczelin codzienności, słowa łączą się w oniryczne konstrukcje. W pozornie zwykłych obrazach, migawkach życia poeta dostrzega początek niezwykłej opowieści, której włókna delikatnie wyciąga, rozplata, tak aby poruszyć najwrażliwsze mechanizmy czytelniczej wyobraźni. To wiersze,...

„Rzeczy, które są na wymarciu
Tekturowe bilety PKP.
Pocałunek w rękę.
Stare kina o nigdy niezapełnianych widowniach.”


Poezja jako specyficzny gatunek literacki dla wielu czytelników stanowi nie lada wyzwanie. Wydawałoby się więc, że połączenie refleksyjnego wydźwięku z prozą, może ułatwić jej dogłębne zrozumienie. Jak się okazuje, taki kolaż może znacznie utrudnić zadanie interpretacji utworu.

Tomasz Ososiński to urodzony 1975 r. nauczyciel akademicki – germanista, filolog klasyczny oraz tłumacz literatury niemieckiej i łacińskiej. Autor kieruje Zakładem Starych Druków Biblioteki Narodowej w Warszawie, zajmuje się również inkunabulistyką i historią literatury niemieckiej. Jego wiersze można znaleźć w tłumaczeniu na język angielski i niemiecki. "Pięć bajek" zostało nominowanych do nagrody "SILESIUSA 2013" w kategorii debiut roku.

"Pięć bajek" to zbiór czterdziestu jeden, krótkich i zwięzłych liryk. Każdy utwór to maksymalnie kilka, odpowiednio zatytułowanych zdań. Zdarzają się również utwory jednozdaniowe. Tytuły poszczególnych próz są bardzo zróżnicowane: "Zima", "Fortepian", "Cokół" czy "Nauka rzemiosła", i pozornie ukazują z pewną dozą podobieństwa, o czym będzie traktować konkretna liryka. Najdłuższym utworem jest tytułowe "Pięć bajek", usytuowane na końcu całego zbioru.

Debiut Tomasza Ososińskiego nie jest zwykłym zbiorem poetyckim. Jego utwory bowiem to skrzyżowanie poezji i szeroko rozumianej prozy poetyckiej. Utwory, które trudno sklasyfikować, nieco surrealistyczne. Cechą charakterystyczną całego zbioru jest wielka skrótowość tekstów autora. Z pewnością wiersze Ososińskiego można zaliczyć do nurtu poezji awangardowej, gdyż daleko im do poezji klasycznej. Nie znajdziecie w nich bowiem regularnej wersyfikacji, utwory te to raczej liryka opisowa.

W trakcie czytania wierszy ze zbioru, z każdym kolejnym utworem, uświadamiałam sobie, że autor docierał do głębokich podkładów mojej podświadomości, ukazując pewne zjawiska i rzeczy w zupełnie innym świetle. Niech przykładem będzie wiersz "Stare zdjęcia" ukazujący niemożność utrzymania przez osoby na nich utrwalone wiecznego życia, czy chociażby "Chorągwie" analizujący przydatność supermarketowych chorągwi w nocy. Te i wiele innych tekstów pozwala czytelnikowi na zdanie sobie sprawy z wielu nieodkrytych jeszcze myśli, umieszczonych wewnątrz naszej głowy.

Wiersze autora dotykają wielu kwestii naszego życia. Ich tematyka jest bardzo mocno zróżnicowana, nie dopatrzyłam się żadnego ukrytego klucza, który decydowałby o tym dlaczego akurat o takim zjawisku czy danej rzeczy napisał autor. Szczególnie jeden tekst wywarł na mnie wielkie wrażenie, utwór pt. "Książka". Pięciozdaniowa historia o poszukiwaniu najstarszych książek, wypełniona metaforami dotyczącymi życia.

Zbiór poetycki "Pięć bajek" z pewnością trafi w gusta czytelnicze członków elitarnego grona poezji awangardowej. Książka poetycka jaką jest niewątpliwie debiut Tomasza Ososińskiego, jest bowiem bardzo nietypowa. Dlatego też polecam ją wyłącznie czytelnikom z otwartym umysłem, lubiącym przekraczać utarte schematy myślowe.

http://subiektywnie-o-ksiazkach.blogspot.com/

„Rzeczy, które są na wymarciu
Tekturowe bilety PKP.
Pocałunek w rękę.
Stare kina o nigdy niezapełnianych widowniach.”


Poezja jako specyficzny gatunek literacki dla wielu czytelników stanowi nie lada wyzwanie. Wydawałoby się więc, że połączenie refleksyjnego wydźwięku z prozą, może ułatwić jej dogłębne zrozumienie. Jak się okazuje, taki kolaż może znacznie utrudnić zadanie...

Nie znam się na poezji. Kompletnie. Jak większość czytelników w tym kraju przeważnie czytuję prozę. Jeśli już sięgam po poezję to bardzo niepoetycką. Najbardziej lubię wierszę białe i autorów nie starszych niż urodzonych w XX wieku. Chociaż w szkole mówili mi, że trzeba się zachwycać formą, jak się nie zachwycam. Nie łapią mnie za serce wyszukane rymy, zawiłe metafory, ani mickiewiczowski trzynastozgłoskowiec. Gdybym miała wymienić ulubionych poetów, powinny się na tej liście pojawić trzy nazwiska: Herbert, ks. Twardowski, Świetlicki. Herberta lubię za jego refleksję nad etyką i naturą człowieka, odkąd pamiętam darzyłam Pana Cogito szczerą sympatią. Ks. Twardowski od lat urzeka mnie optymizmem i uparcie przekonuje o pięknie świata, a Świetlickiego lubię za autentyczność i bezpretensjonalność w opisywaniu ludzkich stanów ducha. Trzeba też przyznać, że mój gust poetycki jest dość nacjonalistyczny. Po prostu nijak nie poruszają mnie utwory poetów, którzy nie piszą po polsku.

Jednak cała prostota, za którą cenię poezję współczesną, czynią ją trudną do oceny. Wiersze tradycyjne, posiadające rym i rytm, można łatwo zmierzyć i opisać. Określić typ strofy, oznaczyć układ rymów żeńskich i męskich, policzyć sylaby w każdym wersie. W przypadku poezji współczesnej zwykle te wyuczone w szkole metody na nic się nie zdają. Brak tradycyjnych sposobów obiektywnej oceny każe sobie postawić proste pytanie: czy mnie się to podoba? Czy autor rzeczywiście ma coś do powiedzenia, a może tak sobie napisał i liczy, że ktoś to kupi?

Tomasz Ososiński też lubi Herberta. Jestem tego pewna. Umiar, a nawet pewna powściągliwość jego "Pięciu bajek" są iście herbertowskie. Utwory zawarte w tym debiutanckim tomiku trudno nawet nazwać wierszami, to fragmenty poetyckiej prozy, w których autor stara się uchwycić zwyczajne chwile. Ososiński jest filologiem klasycznym i tłumaczem literatury łacińskiej i niemieckiej, nie dziwi zatem jego zafascynowanie klasyką. Poeta nie szuka jednak inspiracji w odległych epokach, interesują go rzeczy prozaiczne i przedmioty codziennego użytku. To chyba dobry moment, żeby postawić pytanie: o co chodzi poecie? Ososiński pokazuje nam inną stronę rzeczywistości, jej sentymentalno-poetycki wymiar. Jest w stanie dojrzeć niezwykła stronę wydarzeń, na które większość ludzi nie zwraca uwagi. Fascynuje go policjant oddający zatrzymanemu kierowcy dokument i samotne reklamy przed supermarketem. Autor pokazuje nam niecodzienną stronę codzienności i przekonuje, że to co widzimy, nie jest wcale takie oczywiste. A co ważniejsze, że każda - nawet najbardziej prozaiczna sytuacja - może być przyczynkiem do refleksji. Niektóre interpretacje mogą być zaskakujące, ale przecież to bajki, a w bajkach nic nie może być oczywiste.

"Baśnie ukryte są zazwyczaj pod kamieniami. Im większy kamień, tym większą kryje baśń. Baśń jest bezładną bieganiną robaków czerniejących na tle sprasowanej trawy."

Nie jest to tomik idealny, nie powala na kolana po pierwszych paru wersach. Trzeba jednak przyznać, że dzięki obrazowości i plastyczności tekstów Ososińskiego, chce się tych "Pięciu bajek" słuchać.

http://zapiekankakulturalna.blogspot.com/2013/07/bajki-poetyckie-tomasza-ososinskiego.html

Nie znam się na poezji. Kompletnie. Jak większość czytelników w tym kraju przeważnie czytuję prozę. Jeśli już sięgam po poezję to bardzo niepoetycką. Najbardziej lubię wierszę białe i autorów nie starszych niż urodzonych w XX wieku. Chociaż w szkole mówili mi, że trzeba się zachwycać formą, jak się nie zachwycam. Nie łapią mnie za serce wyszukane rymy, zawiłe metafory, ani...