Tak się nie powinno pisać! No bo co ma zrobić czytelnik, który w całkiem współczesnych czasach dostaje do ręki kryminał z akcją toczącą się w latach osiemdziesiątych, skrzący się od iście angielskiego humoru, mnożących się jak pluskwy zagadek i oryginalnych bohaterów, których nie powstydziłby się sir Arthur Conan Doyle czy Agatha Christie? To nie w porządku wobec czytelników, że kradnie im się czas dając do ręki książkę, od której nie można się oderwać, zapominając o posiłkach, sprzątaniu i innych tego typu przyziemnych sprawach. Bo akcja „Trupa…” wciąga niczym bagno i niestety nie da się tak szybko przerwać czytania.

Nicholas Jones aka Alfred Bendelin razem Rupertem Marleyem tym razem próbują odkryć, kto zamordował Waltera Darringtona, właściciela wydawnictwa Darrington & Burrows. Już na wstępie podejrzani są właściwie wszyscy jego pracownicy. Trzeba przyznać, że autorka ma talent do obdarzania swoich bohaterów, czy to pierwszo- czy drugoplanowych, wyrazistymi osobowościami. Barwne te postacie posiadają swoje tajemnice, uprzedzenia i mają niezłe charakterki. I każdy z nich miał z ofiarą na pieńku. Na tym barwnym tle szczególnie wyróżniają się dwie starsze panie, ciotki Nicka: Aurelia i Adelajda. Posiadające niezwykłą charyzmę i prowadzące specyficzny style życia staruszki są postrachem drobnych przestępców, ale i „zwykłych” ludzi.

I kiedy czytelnikowi wydaje się, że jest na dobrym tropie i już jest niemal pewny, że wie kto zabił, autorka wodzi na manowce. I ten zabieg między innymi sprawia, że chciałoby się lekturę pochłonąć błyskawicznie, byleby wraz z detektywami rozwiązać zagadkę osobliwego zabójstwa. Niestety, mnożą się pytania i wątpliwości, a jednoznacznej odpowiedzi brak. I tak będzie, drogi czytelniku, aż do samego końca. Bo autorka tak finezyjnie plącze tropy, że doprawdy trudno wytypować skrytobójcę. Zaskakujące zwroty akcji też będą i pewnie niejednemu czytelnikowi podniosą ciśnienie.

„Trupa…”, mimo sporej dla niektórych czytelników objętości (ponad 400 stron) czyta się wyśmienicie. Lekki styl, duża dawka ironii i angielskiego humoru oraz potoczysta narracja stwarzają specyficzny, znany z poprzedniej książki klimat. To nie tylko kryminał, to również powieść obyczajowa. Poznamy więc nieco angielskiej zwyczajów, sporo przemyśleń poszczególnych postaci, a także osobiste perypetie (niezwiązane z morderstwem) bohaterów. Można odnieść wrażenie, że pojawiający się tle trup wcale nie jest najważniejszy.

Paradoksalnie, choć szybko się czyta, sama akcja książki toczy się niespiesznie, z przysłowiową angielską flegmą. Dzięki temu czytelnik ma czas przyjrzeć się dokładnie różnym punktom widzenia oraz życiu prywatnemu bohaterów. Niektóre wątki są tak ciekawe, że chciałoby się wiedzieć „co było dalej”. Co ciekawe, wraz z kolejną powieścią możemy bliżej poznać Nicka i Ruperta, ich życie osobiste, rozterki i słabości. Nie są idealni a już na pewno nie można o nich powiedzieć, że są asami kryminalistyki.

Z Saszą Hady nie sposób się nudzić. Myślę, że udało jej się osiągnąć to, o czym wielu pisarzy marzy, czyli wypracować własny rozpoznawalny styl. Barwny język, słowne gry, ironia i sięganie po najlepsze wzorce z klasyki kryminałów to nie jedyne zalety tej książki. A że autorka już zapowiedziała kolejną część przygód detektywów, czekam z niecierpliwością. Jeśli fabuła będzie tak samo nieprzewidywalna, przemyślana i zaskakująca, szykuje się kolejny dobry i nieoczywisty kryminał.

Magdalena Świtała