Wyobraź sobie, że jesteś w pociągu. Złocistomleczne słońce sączy się wokół ciebie, szare chmury wyciskają szmaty deszczu na szyby, tory uciekają z głuchym chichotem. Na języku smak obłędnie słodkiego karmelu, a znad stronic unosi się parna gorzkość starego papieru... Mimowolnie zerkasz na nazwę mijanej miejscowości.

Jesteś w Babilonie.
Odwiedziny w Babilonie to zbiorek trzynastu opowiadań autora Wielkiego Gatsby'ego, dziejących się w przeróżnych miejscach, dotyczących najróżniejszych problemów, ale zawsze skupiających się na subtelnym odmalowaniu różnorodnych portretów postaci. Fitzgerald jest pisarzem samotności - przyglądając się z bliska zachowaniom jego bohaterów, czujemy ją wszędzie. Z jednej strony to daje im siłę: ostateczna decyzja zawsze należy do nich, to oni ukształtują zakończenie, to ich twarze będziemy mieli pod powiekami... ale są to jednocześnie historie ich słabości, obraz upadku i świadomość, z jakich powodów odsunięto się od nich i pozostawiono ich samym sobie.

Książeczki nie można czytać, nie znając historii Fitzgeralda (a ja niezbędną pigułkę dostałam i łapczywie połknęłam dzięki nieocenionej A.) - pojawia się tu wiele wątków autobiograficznych, jak choćby relacja ojca z córką. Francis Scott Key Fitzgerald przyszedł na świat w stanie Minnesota we wrześniu 1896 roku, a zmarł pod koniec grudnia w Kalifornii czterdzieści cztery lata później. Wraz z żoną Zeldą (ponoć inspiracją do kultowej gry The Legend of Zelda, a także cierpiącą na zaburzenia psychiczne) miał ukochaną córeczkę o prawie identycznych inicjałach. Mała Frances "Scottie" Fitzgerald miała być jak nalepiej przygotowana do życia, wszystkie drogi miały prowadzić ją w świetlaną przyszłość... Została później pisarką i dziennikarką. Pisarz prowadził burzliwe życie, obficie skąpane w alkoholu, prześwietlane atakami schorzeń żony, pobrużdżone romansami. Zmarł na atak serca, pozostawiwszy niedokończoną powieść.

Parę słów o konkretnych opowiadaniach - są tak różne, że zbrodnią byłoby zamykać je we wspólnym nawiasie.

1. Diament wielki jak góra

W oryginale - wielki jak Ritz. Od razu zmienia perspektywę, prawda? To gorzka refleksja nad bogactwem, nad tym, do czego człowiek się posunie, by je zyskać, a także jak silnie potrafi ono zobojętnić i znieczulić. Plus niewykorzystany potencjał początku.

2. Berenika obcina włosy

Oprócz genialnych zabiegów literackich i błyskotliwego roziwązania akcji, mamy tutaj przedstawioną wnikliwą analizę kobiecych lęków, rywalizacji i pragnień. Koniecznie róbcie notatki ;)

3. Rozsądne rozwiązanie

Po lekturze tego opowiadanka stwierdziłam, że Fitzgerald nie umie pisać zakończeń. To znaczy, jest w stanie je wymyślić i całkiem zgrabnie zamknąć fabularnie, ale nie n a p i s a ć. Sama historia zakochanych, których niszczy rozstanie i wzajemne wyrzeczenia, a także próba poukładania sobie życia na nowo stawia związek w zupełnie innym świetle. Pokazuje prozaiczność wydarzeń, które chcielibyśmy zapamiętać jako podniosłe i głębokie... ale przecież życie bywa prozaiczne.

10. Odwiedziny w Babilonie

Zdecydowanie moje ulubione opowiadanie. Przedstawia samotność człowieka, który w pokorze przyjmuje wszystko, co go dotyka, byle tylko odzyskać ukochane dziecko.

W Empire Honoria dumnie odmówiła propozycji, by usiadła na złożonym płaszczu ojca. Była już osóbką o zdecydowanym zdaniu, a Charlie coraz bardziej pragnął przelać w nią nieco z siebie samego, zanim jej charakter skrystalizuje się całkowicie. A to wymagało pewnego czasu.

Charlie doskonale zdaje sobie sprawę, że czas przecieka mu przez palce. To opowieść o tym, jak popełnione błędy nas przygniatają, wpędzają w samotność, z której nie jesteśmy w stanie się wyrwać. Jak nas piętnują. Dostajemy sygnał, że tylko my jesteśmy w stanie okazywać sobie szacunek - i trzeba z tego czerpać, żeby się nie załamać.

To taniec na brzegu szklanki whisky. Bardzo łatwo wszystko stracić.

11. Rodzina wśród wichru

Krótka, bolesna diagnoza rodziny. Wzajemnej nienawiści, kłótni, nieporozumień. Trudnych decyzji i oskarżania niewłaściwych winnych. Zjednoczenia wobec niebezpieczeństwa, które z jednością nie ma nic wspólnego. To tak, jak ciało odrzuca przeszczep: nie przekonamy go, żeby zrobiło inaczej.

12. Długa droga do wyjścia

Bardzo ciekawe kompozycyjnie opowiadanie, zamknięte w klamrze i dobrze wypunktowane. Gdy jednak pochylimy się nad nim minutę dłużej, zrozumiemy, że częściej niż rzadko nasze drogi do wyjścia są równie długie i obłędne.

13. Trzy godziny przed odlotem

Krótkie i błyskotliwe. Do pochłonięcia tuż przed sygnałem postoju.

Bo, przypominam ci, nadal jesteśmy w pociągu. Pociągu mknącym przez kolejne miasta wypchane po brzegi dachów historiami, gdzie łzy ściekają rynnami, a ptaki przenoszą strzępy ludzkich dusz z parapetu na parapet. Ty też nosisz w sobie takie opowiadanie o twojej i wyłącznie twojej samotności.

Następna stacja...

Zapraszam do mnie: pisanewzatchnieniu.wordpress.com

Wyobraź sobie, że jesteś w pociągu. Złocistomleczne słońce sączy się wokół ciebie, szare chmury wyciskają szmaty deszczu na szyby, tory uciekają z głuchym chichotem. Na języku smak obłędnie słodkiego karmelu, a znad stronic unosi się parna gorzkość starego papieru... Mimowolnie zerkasz na nazwę mijanej miejscowości.

Jesteś w Babilonie.
Odwiedziny w Babilonie to zbiorek...