Po dwóch słabszych tomach MKP powraca w dobrym stylu. Może nie jest to poziom ze „Wspomnienia lodu” ale warto przeczytać tę książkę.
W fabule poznajemy Czternastą Armię, której po upadku buntu pozostaje już tylko zdobyć miasto Y’Gatan oblegane przez jednego z ocalałych buntowników, fanatycznego Leomana od Cepów. Śledzimy też dalsze losy Apsalar, niegdyś opętanej przez boga, patrona skrytobójców Kotyliona. I powraca również Karsa Orlog, nieustraszony olbrzym-zabójca. Jak gdyby było mało wojny między ludźmi dochodzi dodatkowo do wojny między bogami. Dzieje się naprawdę sporo a niektóre rozdziały są napisane w ten sposób, że praktycznie ciężko się oderwać. Około 900 stron i 80 postaci. Rozmach gwarantowany. Jest też trochę o bezduszności i fanatyczności władzy i jej ofiarach. Czytając Eriksona trzeba też przygotować się na to, że uśmierca niektóre ulubione postaci. Jednak to tylko przydaje realizmu jego opowieściom. Miałem momenty zwątpienia przy przebijaniu się przez MKP ale mimo wszystko będę kontynuował lekturę. Przede mną tom siódmy „Wicher Śmierci”. Polecam. Ocena bardzo dobra.
Acha, jeszcze słowo wyjaśnienia odnośnie tytułu. Łowcami Kości zostaje ochrzczona Czternasta Armia, która słynie ze swej waleczności.

Po dwóch słabszych tomach MKP powraca w dobrym stylu. Może nie jest to poziom ze „Wspomnienia lodu” ale warto przeczytać tę książkę.
W fabule poznajemy Czternastą Armię, której po upadku buntu pozostaje już tylko zdobyć miasto Y’Gatan oblegane przez jednego z ocalałych buntowników, fanatycznego Leomana od Cepów. Śledzimy też dalsze losy Apsalar, niegdyś opętanej przez boga,...