Całkiem ciekawa biografia. Dowiedziałem się wiele nowego o panu Cejrowskim. Zwłaszcza o jego dzieciństwie i czasach młodości (swoją drogą z tej książki dowiemy się dlaczego Cejrowski tak nienawidzi komunistów), a i czasy "WC Kwadrans" pamiętam ledwo ledwo jak przez mgłę (dzieciak byłem, pamiętam tylko ten obraz: kowboj w kamizelce z tym swoim kubkiem). Biografia ta odmalowuje nam obraz człowieka przedsiębiorczego, niezależnego, wolnego, charyzmatycznego i do tego będącego wiecznym nonkonformistą. Taki właśnie jest Cejrowski.

Mam jednak kilka zarzutów do tej biografii. Po primo, z tyłu czytamy tak: "...człowiek który przez 20 lat wyjątkowo skutecznie chronił swoją prywatność przed wścibstwem prasy brukowej i dociekliwością poważnych dziennikarzy. Kim tak naprawdę jest Wojciech Cejrowski? Ta książka zawiera odpowiedź." No właśnie nie zawiera! To raczej przegląd zawodowych osiągnięć Cejrowskiego, całej jego drogi zawodowej i tylko niej. Pokazanie pana Wojciecha przede wszystkim jako kapitalisty i zaradnego biznesmena. Ale jaki jest prywatnie? Jako człowiek, tak zwyczajnie po ludzku? Tego się nie dowiemy. I nie chodzi mi tu o sensacyjno-tabloidową sferę, ale rąbka życia prywatnego mógł uchylić (np. nic o kobietach w jego życiu nie ma, jak to słusznie zauważyli inni czytelnicy).

Po secundo: to raczej przyczynek do prawdziwej biografii. Faktycznie, nie powinno się tworzyć biografii osób żyjących, będących nawet na półmetku swojego życia (oczywiście życzę Cejrowskiemu jak najdłuższego żywota), bo jestem przekonany że WC jeszcze niejeden głośny numer wywinie. Uważam też że lepszą formą byłaby autobiografia, z tym gawędziarskim stylem Cejrowskiego na pewno byłoby to jeszcze ciekawsze. Ewentualnie wywiad-rzeka. To by również pozwoliło wydobyć od WC bardziej osobisty ton i dodałoby energii. A tak, wybrano najgorszą opcję z możliwych. Pan Brzozowicz który na siłę napisał Cejrowskiemu biografię (choć ten się nie zgadzał). Jakieś dziwne antagonizmy między Brzozowiczem a Cejrowskim. Ten epilog pozostawił we mnie wrażenie konsternacji, niesmaku i zażenowania (głównie względem Brzozowicza).

Mimo tych zarzutów książkę oceniam ostatecznie jako dobrą, wciągającą i ciekawą (jak bohater ciekawy to i książka sama się czyta). A sam Cejrowski? Cały czas nie wiem co o tym człowieku myśleć, ma on bowiem dwie twarze. Cejrowski jako podróżnik i gawędziarz = niedościgniony mistrz. Cejrowski jako komentator życia politycznego i społecznego, z całym swoim światopoglądem = tak jak z Korwinem, czyli gada dobrze, dobrze, bardzo dobrze... i jak coś nie pieprznie! To dajcie spokój... Ale ważne że coś się dzieje, mało jest tak barwnych i charyzmatycznych postaci w polskim życiu publicznym, a ta książka opisuje wszystkie ważne wyczyny tej postaci.

Całkiem ciekawa biografia. Dowiedziałem się wiele nowego o panu Cejrowskim. Zwłaszcza o jego dzieciństwie i czasach młodości (swoją drogą z tej książki dowiemy się dlaczego Cejrowski tak nienawidzi komunistów), a i czasy "WC Kwadrans" pamiętam ledwo ledwo jak przez mgłę (dzieciak byłem, pamiętam tylko ten obraz: kowboj w kamizelce z tym swoim kubkiem). Biografia ta...