Miałam już nie sięgać po Murakamiego, ale jakiś czas temu, ktoś kto przeczytał moją opinię na temat "Kroniki ptaka nakręcacza", która rzekomo miała być najlepszym dziełem autora, napisał do mnie, że wyżej wspomniana "Kronika..." jest najgorsza, a najlepszy jest właśnie "Bezbarwny Tsukuru...". I niby zarzekałam się, że nie, już nie sięgnę, entuzjazm tej osoby sprawił, że jednak się zdecydowałam. I nie żałuję. Z zastrzeżeniem jednak, że teraz przyjęłam założenie, że Murakami to pisarz amerykański, nie japoński (bo to były moje główne zarzuty w stosunku do autora przy wcześniejszych książkach). To nieistotne, że w bibliotece stoi na regale z literaturą japońską. Dla mnie jest amerykański. I dzięki temu potrafiłam docenić jego kunszt. Czytałam i dziwiłam się, jak bardzo idzie w stronę japońskości, jaka to dobra i ciekawa książka. Nie mogłam przestać czytać, wciągnęłam się absolutnie w świat Tsukuru. Być może gdybym zaczęła przygodę z potencjalnym kandydatem do Nobla od tej pozycji, zupełnie inne miałabym zdanie na jego temat. Niemniej jednak "Bezbarwny Tsukuru..." mnie oczarował i jestem pod dużym wrażeniem wnikliwości autora, jego wrażliwości, umiejętności obserwacji i opisu stanów umysłu. Było to dla mnie bardzo wiarygodne i przekonujące. Nie jakieś tam wydumane, tylko wprost. Świetna literatura.

Miałam już nie sięgać po Murakamiego, ale jakiś czas temu, ktoś kto przeczytał moją opinię na temat "Kroniki ptaka nakręcacza", która rzekomo miała być najlepszym dziełem autora, napisał do mnie, że wyżej wspomniana "Kronika..." jest najgorsza, a najlepszy jest właśnie "Bezbarwny Tsukuru...". I niby zarzekałam się, że nie, już nie sięgnę, entuzjazm tej osoby sprawił, że...