To druga część przygód naszego (już) majora Wirskiego. Z przecieków mam informację, że powstaje właśnie trzecia. Tu jednak kończą się dobre wieści. Pomysł na książkę jest dość złożony i rozległy. Książkę należy czytać szybko, aby nie pogubić miliony wątków i powiązań, o których dowiadujemy się często post-factum (ale o tym za chwilę). Należy też powiedzieć wyraźnie: książka ta zmęczyła mnie. Ale może po kolei.
Kontynuacja książki wprowadzona jest klasycznie, jako forma pewnych przypomnień, dzięki czemu czytelnik zostaje delikatnie i bezboleśnie wprowadzony w poprzednią część. Minie jednak ponad pół książki, gdy zorientujemy się, że ten styl pisania dotyczy również bieżących wydarzeń. Na czym to polega? Bardzo mało dialogów. Dialogi są streszczane i zamykane jako opis dialogu. W niektórych sytuacjach takie zabiegi pozwalają nie zanudzić czytelnika, ale w tej powieści jest to tak częste i nagminne, że po pewnym czasie kupiłem się wyłącznie na szukaniu dialogów (bez większego powodzenia). To był ten moment, gdy zrozumiałem jak ważne są dialogi w tego typu książkach…
Kolejna rzecz, która mi osobiście przeszkadzała to takie tajniaczenie się przed czytelnikiem. Niby śledzimy rozwój wydarzeń, przesłuchań, rozmów (a właściwie ich streszczeń)– wszystko aby móc samemu wyciągać wnioski. Nagle Wirski stwierdza pewien fakt a ja czuję się jak idiota – skąd on to wie? Kiedy do tego doszedł? Jak to się stało, że ja na to nie wpadłem? Nawet trop tej ścieżki??? Co się okazuje? Autor postanowił pominąć pewne sceny aby zabłysnąć przed czytelnikiem, wprawiając go w zakłopotanie. To tak jakby pokazać dziecku: tu jest teraz nasza piaskownica, ale TY nie będziesz się w niej bawić! Kolejny element, który pozbawił mnie radości czytania…
Fabuła. Ta jest bardzo rozbudowana i autor porozciągał bardzo wiele wątków. Nie byłoby to może tak złe, gdyby czytelnik był prowadzony za rączkę, gdyby pozwolono czytelnikowi odkrywać zakamarki tego kryminału. Pod koniec książki nie byłem już pewien co powinienem wiedzieć, czy na pewno wiem wszystko, czy tez może coś już przegapiłem a być może za chwilę się dowiem?... Im dalej książki, tym bardziej doczuwałem chaos (być może pozorny?).
Zakończenie. Po tak męczących prawie 500 stronach końcówka była jeszcze bardziej męcząca. Skróty faktów, skróty myślowe i skróty czasowe. Jakoś niesmacznie mi się to czytało. Książka kończy się i dostajemy Epilog. Kończy się Epilog – zaczyna się Posłowie. I w każdym z tych dodatkowych elementów jeszcze bardzo dużo istotnych informacji na temat tego co się działo, lub powinno było stać. Posłowia w całości już nie przeczytałem. W końcówce jest jednak mało udolna zapowiedź kolejnej części, która to cofnie w czasie w stosunku do Epilogu. Dziwne to wszystko i jakoś nie na miejscu…
Stąd ogólna ocena tej książki jest niska. Zresztą po pierwszej, bardzo dobrej, spodziewałem się jednak przynajmniej tego samego poziomu. Czy sięgnę po kolejną część? Teraz mam wątpliwości – ale może za jakiś czas?...

To druga część przygód naszego (już) majora Wirskiego. Z przecieków mam informację, że powstaje właśnie trzecia. Tu jednak kończą się dobre wieści. Pomysł na książkę jest dość złożony i rozległy. Książkę należy czytać szybko, aby nie pogubić miliony wątków i powiązań, o których dowiadujemy się często post-factum (ale o tym za chwilę). Należy też powiedzieć wyraźnie: książka...