Chyba najlepsza powieść Miłoszewskiego, z jaką do tej pory miałam do czynienia (trochę lepsza od "Uwikłania", zdecydowanie bijąca na głowę "Domofon" i "Bezcennego"). W książce panuje klimat trochę jak z "Pokłosia": małe miasteczko, specyficzna atmosfera cichego porozumienia między mieszkańcami, którzy historię wolą zamieść pod dywan, alienacja przyjezdnych, pokolenie ludzi, którzy choć są zbyt młodzi, żeby wojnę pamiętać, to żółć, nienawiść i ksenofobię odziedziczyli w spadku. W takiej oto atmosferze dochodzi do serii morderstw z intrygującym motywem w tle. Potencjał historii był duży, brakuje jednak jeszcze bardziej wyrazistego budowania klimatu - alienacji prokuratora Szackiego, wszechobecnych kłamstw miejscowej ludności i ich mataczenia. W obecnej formie główne "motto" książki - "wszyscy kłamią" - tak naprawdę zupełnie się nie sprawdza. Kłamali jedynie Budnik i Szyller w trakcie przesłuchania. Dodatkowo drażniły mnie 2 rzeczy: pierwsza to dziury logiczne w fabule (w porządnym kryminale są nie do przyjęcia), a druga to osoba głównego bohatera - podstarzałego seksistowskiego mizogina o dojrzałości emocjonalnej 15-latka.
Książka jednak warta polecenia dla miłośników łatwych w odbiorze kryminałów.

Chyba najlepsza powieść Miłoszewskiego, z jaką do tej pory miałam do czynienia (trochę lepsza od "Uwikłania", zdecydowanie bijąca na głowę "Domofon" i "Bezcennego"). W książce panuje klimat trochę jak z "Pokłosia": małe miasteczko, specyficzna atmosfera cichego porozumienia między mieszkańcami, którzy historię wolą zamieść pod dywan, alienacja przyjezdnych, pokolenie ludzi,...