Żeromskiego zwykle się czyta z obowiązku, a to nie pomaga w obiektywnej ocenie autora. Kiedy już nie musiałam go czytać sięgnęłam po "Dzieje grzechu". I się zachwyciłam, a na Żeromskiego spojrzałam z innej perspektywy. Potem były Dzienniki, a niedawno "Uroda życia". I historia zatoczyła koło. Czytałam ją jak lekturę szkolną. Może wtedy, kiedy powieść powstawała, na początku XX wieku, jej odbiór był zupełnie inny. Dziś, niestety, trąci myszką...

Żeromskiego zwykle się czyta z obowiązku, a to nie pomaga w obiektywnej ocenie autora. Kiedy już nie musiałam go czytać sięgnęłam po "Dzieje grzechu". I się zachwyciłam, a na Żeromskiego spojrzałam z innej perspektywy. Potem były Dzienniki, a niedawno "Uroda życia". I historia zatoczyła koło. Czytałam ją jak lekturę szkolną. Może wtedy, kiedy powieść powstawała, na początku...

W mojej opinii niesamowicie napisana książka - bardzo rzadko się zdarza, aby opowieść składająca się w 85% z "wewnętrznego życia" (przemyśleń, wrażeń, przeżyć, niewypowiedzianych na głos dygresji) głównego bohatera tak wciągała. Nie nudziła, nie kusiła do pomijania opisów. Bardzo miłe zaskoczenie.

W mojej opinii niesamowicie napisana książka - bardzo rzadko się zdarza, aby opowieść składająca się w 85% z "wewnętrznego życia" (przemyśleń, wrażeń, przeżyć, niewypowiedzianych na głos dygresji) głównego bohatera tak wciągała. Nie nudziła, nie kusiła do pomijania opisów. Bardzo miłe zaskoczenie.

Poruszająca historia człowieka, który poszukuje miłości, własnej tożsamości i zrozumienia.

Poruszająca historia człowieka, który poszukuje miłości, własnej tożsamości i zrozumienia.

Raczej mało znana, zadziwiająca dobra książka.

Raczej mało znana, zadziwiająca dobra książka.

Jestem bardzo ciekawa, ilu, spośród obecnych licealistów, maturzystów, studentów sięgnie kiedyś po Żeromskiego spoza kanonu. Żeromski w kanonie lektur jest przemielony, rozmyty i nudnawy. Odechciewa się czytać klasykę, po narzucaniu licealnych ścieżek właściwej interpretacji.
Mnie, jednak, do czytania nie zniechęcił nikt, nawet najgorsza polonistka w swoim czasie, w związku z czym dziś mogę się zaczytać w „Urodzie życia”.
To nie jest powieść, która uderza. Jej spokojne opowiadania, mimo rwania wątków (czy to styl taki styl Żeromskiego? Czy ktoś może wie, czy jakiś ówczesny polski autor tak często „przerzucał” bohatera pomiędzy latami i miejscami?),tej rzekomej dynamiki, jest jednak powolnym progresem od czegoś ku czemuś. Od wynarodowienia do świadomości. To też charakterystyczne i powtarzalne, ale nie takie wzniosłe jak u Baryki. Nie odmawiam „Przedwiośniu” dobrego warsztatu, nowatorskości i ducha, ale .. to nie tu jest ten „bardziej mój” Żeromski. Swoją drogą, dlaczego kiedy pytam osoby, które nie czytają książek, czy jednak mają może jakaś swoją ulubioną, to w 90 procentach odpowiadają – „Przedwiośnie”?
Mój Żeromski mieszka w świętokrzyskim. Jednak. Bo mój ulubiony Żeromski to „Puszcza jodłowa” i „Wierna rzeka” i kilka opowiadań (ale przede mną „Dzieje grzechu” (kiedyś, za wcześnie raczej przeczytane),wiec liczę na więcej). Wracając … mieszka w świętokrzyskim, pomiędzy Kielcami, a Radostową, koło Zagnańska czy na Sandomierszczyźnie. Gdziekolwiek ale w tym krajobrazie i w tej zaściankowości. Pierwowzorem dla miejsc w powieści były fragmenty z Kielecczyzny, jej dawnej zabudowy, pejzażu.
Pierwoszowem Tatiany- ukochanej Piotra – była Rosjanka zakochana w Polaku Warwara Jakowlewna, samobójczyni, pochowana na cmentarzu w Kielcach. Przemowa Kazimiery Zapałowej (przeczytana po lekturze z najwyższą radością, może trochę chore, ale już tak mam).
Przepraszam, za brak treści i same wtręty.

Jestem bardzo ciekawa, ilu, spośród obecnych licealistów, maturzystów, studentów sięgnie kiedyś po Żeromskiego spoza kanonu. Żeromski w kanonie lektur jest przemielony, rozmyty i nudnawy. Odechciewa się czytać klasykę, po narzucaniu licealnych ścieżek właściwej interpretacji.
Mnie, jednak, do czytania nie zniechęcił nikt, nawet najgorsza polonistka w swoim czasie, w związku...

Ten utwor żeromskiego powinien byc lekurą szkolną, życiowe problemy mlodego czlowieka, wybory, tożsamosc narodowościowa, są aktualne i teraz. Oczywiscie styl rozmów napuszony, opisy czasami zbedne, ale calosc bardzo mnie pozytywnie zaskoczyla.

Ten utwor żeromskiego powinien byc lekurą szkolną, życiowe problemy mlodego czlowieka, wybory, tożsamosc narodowościowa, są aktualne i teraz. Oczywiscie styl rozmów napuszony, opisy czasami zbedne, ale calosc bardzo mnie pozytywnie zaskoczyla.

Wątek miłosny z Tatianą zaskoczy chyba każdego. Poszukiwanie własnej tożsamości przez Piotra zaczęło się ciekawie, ale potem przestaje być przekonujące. A najciekawsze jest to, że to w tej powieści wcześniej niż w Przedwiośniu pojawia się mit szklanych domów, który kilka lat później autor rozwinął.

Wątek miłosny z Tatianą zaskoczy chyba każdego. Poszukiwanie własnej tożsamości przez Piotra zaczęło się ciekawie, ale potem przestaje być przekonujące. A najciekawsze jest to, że to w tej powieści wcześniej niż w Przedwiośniu pojawia się mit szklanych domów, który kilka lat później autor rozwinął.

Żeromski ciągle gdzieś towarzyszy mi w moim życiu, więc postanowiłam sięgnąć po "Urodę życia". Bez szkolnej spiny, bez myśli, że zaraz trzeba będzie interpretować fragmenty , doszukiwać się ukrytych przemyśleń, itd. podeszłam do tej książki jak do zwyczajnej powieści. Nie zawiodłam się. Książka niewiele się zdezaktualizowała. Historia bardzo ciekawa i trochę szkoda, że współcześni pisarze tak rzadko posługują się tak piękna polszczyzną :)

Żeromski ciągle gdzieś towarzyszy mi w moim życiu, więc postanowiłam sięgnąć po "Urodę życia". Bez szkolnej spiny, bez myśli, że zaraz trzeba będzie interpretować fragmenty , doszukiwać się ukrytych przemyśleń, itd. podeszłam do tej książki jak do zwyczajnej powieści. Nie zawiodłam się. Książka niewiele się zdezaktualizowała. Historia bardzo ciekawa i trochę szkoda, że...

Pierwsza część - bardzo dobra, ale kolejne dwie zdają się być od niej niemal oderwane, zamiast fabuły mamy tam pełno dialogów o niczym i nadmiar rozbudowanych, nużących opisów, wprowadzane są też nowe, nieciekawe postacie... zaczęło się obiecująco, ale im bliżej końca, tym bardziej rozczarowuje.

Pierwsza część - bardzo dobra, ale kolejne dwie zdają się być od niej niemal oderwane, zamiast fabuły mamy tam pełno dialogów o niczym i nadmiar rozbudowanych, nużących opisów, wprowadzane są też nowe, nieciekawe postacie... zaczęło się obiecująco, ale im bliżej końca, tym bardziej rozczarowuje.

Jakże ta powieść rozpłomieniła wszystkie nasze uczucia, jakim stała się wezwaniem i świadectwem wierności Polsce poprzez wszystko i mimo wszystko.
Maria Dąbrowska

Powieść " Uroda życia" (1912) opisuje dzieje losu Piotra Rozłuckiego, syna
powstańca, Jana. Główny bohater jest oficerem armii rosyjskiej. Wbrew woli ojca, powstańca styczniowego został wychowany przez stryja generała w oderwaniu od polskości. Jego nastawienie zmienia się, kiedy dociera do grobu ojca. Pobyt na ziemiach Polski sprawia, że zaczyna uczyć się tej ojczyzny - polszczyzny. Poznaje jej literaturę, swoich bliskich, nawiązuje relacje, budzi się w nim wzruszenie rodzinnymi krajobrazami, powraca do utraconej narodowej tożsamości.
Wątek miłosny związany jest z Rosjanką, Tatianą- "piękna i niezrozumiała jak
sen"- córką rosyjskiego generała. To miłość tragiczna, wieczna, której Piotr nie jest w stanie wydrzeć ze swego sera.
Powieść tę, mało znaną spośród wszystkich powieści pisarza "czytałam"-
odsłuchując jej z audiobooka w świetnej interpretacji słynnego lektora, Ksawerego Jasieńskiego. Interesująca, przejmująca polskością, malowniczymi opisami przyrody i wnikliwą psychiką bohaterów z zaskakującym, wymownym zakończeniem. Odnalazłam w niej nikłe echa z "Przedwiośnia" i "Wiatru od morza"...A "Uroda życia" zauroczyła mnie swoją treścią!

Jakże ta powieść rozpłomieniła wszystkie nasze uczucia, jakim stała się wezwaniem i świadectwem wierności Polsce poprzez wszystko i mimo wszystko.
Maria Dąbrowska

Powieść " Uroda życia" (1912) opisuje dzieje losu Piotra Rozłuckiego, syna
powstańca, Jana. Główny bohater jest oficerem armii rosyjskiej. Wbrew woli ojca, powstańca styczniowego został wychowany przez stryja...