Christopher Hitchens to barwna postać; bezkompromisowy dziennikarz. Znany tropiciel absurdów każdego zabarwienia i politycznie niepoprawny, błyskotliwy intelektualista. "Śmiertelność" to jego przemyślenia, które przelewał na papier w ostatnich miesiącach zmagań z rakiem krtani.

Te zapiski to nie pretensjonalny, ckliwy pean czy przesłanie dla potomnych. To z jednej strony pogodzenie się z tym, co nieuchronne, a z drugiej potwierdzenie sensu oddania sprawie, którą uważa się za słuszną.
Nie narzeka i nie poucza, co najwyżej dokonuje podsumowań. Niczego nie żałuje, choć chciałby więcej debat, spierania się, argumentacji. Godzi się ze swoją ulotną biologicznością w sposób zdystansowany:

"Na idiotyczne pytanie 'Dlaczego ja?' Wszechświat ledwie zadaje sobie trud, by odpowiedzieć: 'A dlaczego nie?'".

Swoją pryncypialną postawę wobec wszelkich religii, których wyznawcom całe życie nie szczędził gorzkich słów, tu wyartykułował po raz ostatni bez cienia zwątpienia. Jeszcze raz przeanalizował zakład Pascala, który niezmiennie ocenił, jako oportunizm ludzki i ewentualnie boski cynizm.
Bez osobistych emocjonalnych uniesień, przytoczył mniej czy bardziej nieuprzejme internetowe wpisy, pozornie triumfujących chrześcijan, którzy na wieść o jego bliskim końcu poczuli się w obowiązku do szczerej nienawiści. Niektórzy podjęli modlitwy czy łapali się innych, pozamedycznych metod. Wszystko, co przez całe życie odrzucał, jako ludzką konsekwencję strachu, niewiedzy czy głupoty, jeszcze raz poddał krytyce.

Za najciekawsze, z punktu widzenia dokonywanej wiwisekcji, uznał własne stany umysłu. Opisał ból fizyczny, którego nie można się nauczyć czy oswoić. Z kolei ja opisy te uznałem za potwierdzenie, wielokrotnie podkreślanego we wcześniejszych publikacjach, jego niezrozumienia dla jakoby uszlachetniającej mocy cierpienia. To taki ostatni akt ze świadectwa zgodności poglądów z własnym działaniem. Hitchens, jako 'advocatus diaboli' w procesie kanonizacji Matki Teresy, z odrazą patrzył na apoteozę cierpienia pośród Misjonarek Miłości w Indiach. Afirmacja takich zachowań dla Hitchensa do końca stanowiła zaprzeczenie humanizmu i godności człowieka.

Podzielił się, chyba nieuchronnymi, bo ludzkimi, odczuciami dochodzącego do głosu ego:

"Będąc ofiarą raka, człowiek doświadcza ciągłej pokusy, by skoncentrować się na sobie, a nawet stać się wyznawcą solipsyzmu."

W ostatnich tygodniach nie stał się Szymonem Słupnikiem, czy hedonistą łapiącym ostatnie chwile. Szczerze przelał na papier myśli, które pod koniec książeczki stały się zaledwie nieskładnymi hasłami, nieujętymi w szerszy kontekst z powodu braku czasu i zwycięstwa choroby.

Dla kogo jest "Śmiertelność"? Myślę, że dla mnie i dla ciebie. Jak skończymy życie, nie wiemy. Hitchens poddaje własne emocje naszej ocenie. Z dystansem przytacza nieudolne i będące przejawem bezradności, (ale czy mogłyby być inne?) próby pocieszenia, padające z ust przyjaciół. Opisuje, czasem bezduszne (medycyna paliatywna to nie stomatologia) pytania lekarzy w stylu: "Jakiś dyskomfort?". Bez trwogi, ale z nieskrywanym żalem, wynikającym z niepohamowanej potrzeby debatowania z każdym o wszystkim, żegna się.

Polecam ten anty-patos śmiertelności człowieka zadziornego.

Christopher Hitchens to barwna postać; bezkompromisowy dziennikarz. Znany tropiciel absurdów każdego zabarwienia i politycznie niepoprawny, błyskotliwy intelektualista. "Śmiertelność" to jego przemyślenia, które przelewał na papier w ostatnich miesiącach zmagań z rakiem krtani.

Te zapiski to nie pretensjonalny, ckliwy pean czy przesłanie dla potomnych. To z jednej strony...