Kiedy moja mama na moją prośbę zakupiła mi tę książkę była bardzo zdziwiona, bo to romans, literatura kompletnie nie w moim stylu. Trochę po tej wypowiedzi i zdziwieniu mojego chłopaka, zniechęciłam się do WICHROWYCH WZGÓRZ i kazałam im czekać w kolejce do przeczytania dłużej, niż powinnam. Okazało się, że wszyscy myśleliśmy stereotypowo i bardzo nas to zmyliło.

Bo WICHROWE WZGÓRZA to nie ckliwy romans, którego bohaterka zazwyczaj ma tendencję do wzbudzania we mnie wielkiej nienawiści przez swoją głupotę i irytujący sposób bycia. Miłość nie wychodzi tu na pierwszy plan, nie jest natrętna,raczej schowana głęboko w tle. Czytając tę książkę miłość ma się po prostu gdzieś z tyłu głowy. WICHROWE WZGÓRZA to raczej historia o tym jak człowiek do cna zagłębiony w nienawiści może skrzywdzić bliskich ludzi i samego siebie.

Lektura ta wciągnęła mnie na długie godziny i jest to kolejny klasyk, do którego rozpoczęcia trochę się zmusiłam, a który od pierwszych stron zdobył moje serce i pozostanie w mojej pamięci na długie lata.

Polecam te pozycję nie tylko wielbicielom romansów, bo moim zdaniem nie jest to typowe romansidło pokroju np. DAMY KAMELIOWEJ czy PRZEMINĘŁO Z WIATREM.
To mroczna powieść o niszczycielskiej mocy wielkiego nieszczęścia (bez użalania się bohaterów nad sobą i swoim losem, co często denerwje) i olbrzymiej sile nienawiści do świata.
Przecudowna lektura.

Kiedy moja mama na moją prośbę zakupiła mi tę książkę była bardzo zdziwiona, bo to romans, literatura kompletnie nie w moim stylu. Trochę po tej wypowiedzi i zdziwieniu mojego chłopaka, zniechęciłam się do WICHROWYCH WZGÓRZ i kazałam im czekać w kolejce do przeczytania dłużej, niż powinnam. Okazało się, że wszyscy myśleliśmy stereotypowo i bardzo nas to zmyliło.

Bo...