Jestem pod wrażeniem powieści "Za późno, za wcześnie". Książkę przeczytałam jednym tchem, podobała mi się bardzo, chociaż za utworami o miłości nie przepadam. Ale przecież nie tylko o uczucie chodziło. Powieść pozostawiła to "coś", co jest niewątpliwym walorem.
Lubię niedopowiedzenia, retrospekcje, akcje równoległe, więc się dobrze bawiłam odkrywając kolejne karty historii bohaterów. Niektóre z dygresji są tak interesujące, że śmiało mogą być punktem wyjścia do kolejnych powieści. Najbardziej lubię tę o Messalinie i zdradzie. Wszystkim polecam jej przeczytanie i wyciągnięcie wniosków. Obdarowałam tą książką wszystkich znajomych (dawałam ją jako prezent na różne okazje) więc teraz mam osobisty fanclub powieści.
Czekam już na następną powieść Hany Lukas. Oglądam profil książki na Fb i konto autorki. Wiem, że pisze kolejną książkę, już się nie mogę doczekać. Ta książka przywraca wiarę w ludzi, w wielkość uczuć, opowiada cudowne historie, pokazując że zdarzają się one także zwyczajnym ludziom.

Jestem pod wrażeniem powieści "Za późno, za wcześnie". Książkę przeczytałam jednym tchem, podobała mi się bardzo, chociaż za utworami o miłości nie przepadam. Ale przecież nie tylko o uczucie chodziło. Powieść pozostawiła to "coś", co jest niewątpliwym walorem.
Lubię niedopowiedzenia, retrospekcje, akcje równoległe, więc się dobrze bawiłam odkrywając kolejne karty historii...

Hana Lukas w debiutanckiej powieści „Za późno, za wcześnie” przedstawiła historię Majki i Krzysztofa – dojrzałych ludzi, którym uczucie pozwoliło definitywnie wyzwolić się z martwych od dawna związków i zaznać szczęścia – wybuchu pragnień i marzeń od dawna noszonych w sobie. Autorka osadziła akcję utworu w realiach współczesnego Wrocławia, Paryża, Berlina, Kołobrzegu i nienazwanych, zacisznych miejscowości weekendowych, w których bohaterowie spędzają wspólnie czas. Czytelnik zostaje wciągnięty w wir tej opowieści bez reszty – sprawna narracja pozwala pogalopować radosnym kłusem, ale i złapać oddech, zadumać się; daje szansę na pokiwanie głową z uznaniem, ale i z niedowierzaniem – czy to mogło zdarzyć się naprawdę? Być może fikcja literacka splata się z rzeczywistością mocniej niż sądzimy.

Hana Lukas wydobywa piękno uczucia ludzi w średnim wieku, pokazując, że nie różni się ono intensywnością od młodzieńczych uniesień, a o jego wartości decyduje samoświadomość bohaterów i umiejętność dostrzeżenia piękna ulotnej chwili. Majka i Krzysztof są ludźmi wrażliwymi, ustabilizowanymi zawodowo, o szerokich horyzontach, a przede wszystkim umiejącymi cieszyć się tym, co zsyła los. Liczne retrospekcje przywołują wątki niezbędne dla zrozumienia teraźniejszości bohaterów, a zabieg retardacji nie tyle stopniuje napięcie, ile pozwala na panoramiczne wejrzenie w osobowość postaci. Nie brakuje odniesień do świata współczesnej polityki, trafnych uwag egzystencjalnych, syntetycznych refleksji, zręcznych odwołań do dzieł malarskich, literackich czy architektonicznych. Taki sposób kształtowania świata przedstawionego sprawia, że czytelnik z przyjemnością zagłębia się w ten tekst literacki.

„Za późno, za wcześnie” to sprawnie napisany, skłaniający do refleksji utwór. I pozostawiający niedosyt, bowiem Hana Lukas nie postawiła kropki nad „i”. Niedopowiedziane losy Majki i Krzysztofa pozwalają przypuszczać, że w następnej powieści powrócimy do ich świata. Oby!

Hana Lukas w debiutanckiej powieści „Za późno, za wcześnie” przedstawiła historię Majki i Krzysztofa – dojrzałych ludzi, którym uczucie pozwoliło definitywnie wyzwolić się z martwych od dawna związków i zaznać szczęścia – wybuchu pragnień i marzeń od dawna noszonych w sobie. Autorka osadziła akcję utworu w realiach współczesnego Wrocławia, Paryża, Berlina, Kołobrzegu i...

Lubię czytać opowieści o ludziach, które są pokazują ich w codziennym życiu. Kiedy sięgałem po książkę Hany Lukas „Za późno, za wcześnie” nie sądziłem, że ta historia zrobi na mnie takie wrażenie. Cóż bowiem może być niezwykłego w kolejnej opowieści o miłości – myślałem bez entuzjazmu?
A jednak już pierwsze strony powieści sprawiły, że zacząłem czytać kolejne z coraz większym zainteresowaniem. Autorka nie lubi nadmiernego gadulstwa, nie każe czytelnikowi przedzierać się przez długie opisy i bardzo zawiłe zdania. Pisze prostym ale ładnym językiem, precyzyjnie wyrażając swoje myśli. To nieczęste zjawisko w polskiej prozie. I chyba to sprawia, że czytanie sprawia nam dużą przyjemność. Sam temat książki – miłość dwojga ludzi – na początek nie wydał mi się interesujący ponieważ ostatnio mam przesyt z powodu licznych czytadeł, którymi wypełnione są księgarnie. Nie wszyscy bohaterowie powieści podobali mi się, z niektórymi autorka obchodzi się bardzo krytycznie, a ja mam inne zdanie. Pogubiłem się też trochę w wątkach – jest ich wiele i często mówią o doświadczeniach bohaterów z przeszłości, co utrudnia czytanie.
Powieść Hany Lukas w niczym nie przypomina tych czytadeł – jest dobrze opowiedzianą interesującą historią z życia, które bynajmniej nie jest usłane różami. Bohaterowie – dojrzały mężczyzna i kobieta tkwią w rzeczywistości, która ciągle o sobie przypomina i której muszą stawiać czoła. Ich życie toczy się w wyrwanych z zapracowanego czasu chwilach i tak bardzo przypomina zmagania i marzenia człowieka XXI wieku, że chwilami czytałem tę powieść jak opowieść o sobie samym.

Lubię czytać opowieści o ludziach, które są pokazują ich w codziennym życiu. Kiedy sięgałem po książkę Hany Lukas „Za późno, za wcześnie” nie sądziłem, że ta historia zrobi na mnie takie wrażenie. Cóż bowiem może być niezwykłego w kolejnej opowieści o miłości – myślałem bez entuzjazmu?
A jednak już pierwsze strony powieści sprawiły, że zacząłem czytać kolejne z coraz...

pierwsze wrażenie niedobre, może od trzeciej strony by poszło?

pierwsze wrażenie niedobre, może od trzeciej strony by poszło?