To druga przeczytana przeze mnie naocznie książka napisana ręką Mendozy. Pierwsza - Rok potopu - ukoiła mnie. Spowodowała, że nabrałem wiary w mistrzowską literaturę. Miałem bowiem dziwne wrażenie, że odkrywane przez różnego rodzaju media nazwiska, jedynie móżdżą co by tu wymyślić oryginalnego, choćby niekoniecznie strawnego do czytania (na zasadzie, że im dziwniejsze, tym bardziej natchnione). A Rok potopu wczytał się sam, tak jakby mój procesor z zadowoleniem mlasnął, że takiego właśnie kodu mu było potrzeba.
Przygoda fryzjera damskiego poszła niejako z automatu. Kupiły ją moje oczy, bo kochają nienachalne, acz oryginalne skojarzenia grzebyka z berettą 89 gold standard kaliber 22. A mój procesor kocha kod pisany ręką Woody Allena, wypowiadany słowami Rene Artoisa, tudzież przekazywany swoim emploi przez Franka Drebina, Egona Olsena i im podobnych. Bohater fryzjer (kiepski raczej, Magnolio jest lepszy), łączy w sobie wiele z opisywanych powyżej postaci.
Na początku książki mnóstwo wspaniałych smaczków wywołujących paroksyzmy śmiechu (typu mamusia w klatce z lwami - to mnie spotkało niespodziewanie w poczekalni u dentysty), potem wartka akcja, a na końcu mamy do czynienia z fryzjerem - Sherlockiem.
Mówicie że reszta cyklu jest słabsza? Po tym trzęsieniu ziemi istotnie może mieć to miejsce.

To druga przeczytana przeze mnie naocznie książka napisana ręką Mendozy. Pierwsza - Rok potopu - ukoiła mnie. Spowodowała, że nabrałem wiary w mistrzowską literaturę. Miałem bowiem dziwne wrażenie, że odkrywane przez różnego rodzaju media nazwiska, jedynie móżdżą co by tu wymyślić oryginalnego, choćby niekoniecznie strawnego do czytania (na zasadzie, że im dziwniejsze, tym...