Bzdury i bzdurki.Tak miało być. Trzeci tom serii, pokręcona i zakręcona powieść, ale po lekturze dwóch poprzednich tego oczekiwałam. Może ulotniło się z niej trochę świeżości, ale aż tak bardzo mi to nie przeszkadza. Sama nie wiem kto bawi mnie bardziej: Damski Fryzjer czy Pan Prezydent.
Nie będę namawiać ani zniechęcać do lektury. Jak ktoś przeczytał poprzednie części i mu pasowało, to żadnej zachęty nie potrzebuje. Jeśli kogoś w pierwszym tomie Mendoza nie rozbawił, to na pewno go tu nie ma. Więc nie widzę sensu, by się rozpisywać. POdpowiadam tylko, aby czytać po kolei.

Dwaj panowie - Damski Fryzjer i Eduardo Mendoza trafiają w moje poczucie humoru. Świetnie, że są kolejne części. Czekajcie na mnie, nadchodzę…

Bzdury i bzdurki.Tak miało być. Trzeci tom serii, pokręcona i zakręcona powieść, ale po lekturze dwóch poprzednich tego oczekiwałam. Może ulotniło się z niej trochę świeżości, ale aż tak bardzo mi to nie przeszkadza. Sama nie wiem kto bawi mnie bardziej: Damski Fryzjer czy Pan Prezydent.
Nie będę namawiać ani zniechęcać do lektury. Jak ktoś przeczytał poprzednie części i...

Zabawna i błyskotliwie napisana. Od niej zaczęła się moja przygoda z Tour de France :)
Kto czytał, ten wie o co chodzi..

Zabawna i błyskotliwie napisana. Od niej zaczęła się moja przygoda z Tour de France :)
Kto czytał, ten wie o co chodzi..

Świetny pomysł na powieść , która ma zarazem bawić jak i zawierać elementy gatunku sensacji - w mojej opinii jednak postaci są zbyt przerysowane wręcz karykaturalne, ale być może taka była intencja autora. Na uwagę zasługuje postać pana Prezydenta, której każde pojawienie się na stronach książki wywołuje uśmiech . ,,Przygoda fryzjera damskiego'' ma wartką akcję, bywa zabawna i ma coś z klimatu Aghaty Christie.

Świetny pomysł na powieść , która ma zarazem bawić jak i zawierać elementy gatunku sensacji - w mojej opinii jednak postaci są zbyt przerysowane wręcz karykaturalne, ale być może taka była intencja autora. Na uwagę zasługuje postać pana Prezydenta, której każde pojawienie się na stronach książki wywołuje uśmiech . ,,Przygoda fryzjera damskiego'' ma wartką akcję, bywa...

dobrze się bawiłem :D

dobrze się bawiłem :D

Doskonała. Przeczytałam jednym tchem i czuję się jakby zaledwie polizała okładkę.
Detektywistyczna to jest może jak zierzonej nitki kaciór i marfo zamejło.
Można ja stosować na znajomych jako szybki test na inteligencję.

Doskonała. Przeczytałam jednym tchem i czuję się jakby zaledwie polizała okładkę.
Detektywistyczna to jest może jak zierzonej nitki kaciór i marfo zamejło.
Można ja stosować na znajomych jako szybki test na inteligencję.

Zabawna historia. Inteligentnie napisana..

Zabawna historia. Inteligentnie napisana..

Podkoloryzowane i pokazane w krzywym zwierciadle stosunki społeczne Hiszpania, lata 90-te.
Mamy tu szeroki przekrój społeczeństwa. Polityków, w tym prezydenta, właścicieli wysoko notowanych spółek, adwokatów, policjantów, ludzi świata pracy, ale i przedstawicieli różnych mniejszości, geje, imigranci, pensjonariusze domu opieki dla wariatów.
Wszyscy wplątani w zawiłą intrygę. Kryminał, gdzie jest wszystko co trzeba i porwanie człowieka i morderstwo. Tylko, że to jest bardziej komedia niż kryminał, nie można przestać się śmiać,
Cała skomplikowana intryga kryminalna, to podstawa, taki szkielet konstrukcji, na której utkane są ciekawsze wątki.
Dobra książka. Warto przeczytać.

Podkoloryzowane i pokazane w krzywym zwierciadle stosunki społeczne Hiszpania, lata 90-te.
Mamy tu szeroki przekrój społeczeństwa. Polityków, w tym prezydenta, właścicieli wysoko notowanych spółek, adwokatów, policjantów, ludzi świata pracy, ale i przedstawicieli różnych mniejszości, geje, imigranci, pensjonariusze domu opieki dla wariatów.
Wszyscy wplątani w zawiłą...

Humor i styl Pana Mendozy zwykle bardzo do mnie przemawiają, ale tym razem lektura dłużyła się niemiłosiernie. Fragment z odwiedzinami w domu Fryzjera napisany w konwencji komedii pomyłek uratował całą książkę.

Humor i styl Pana Mendozy zwykle bardzo do mnie przemawiają, ale tym razem lektura dłużyła się niemiłosiernie. Fragment z odwiedzinami w domu Fryzjera napisany w konwencji komedii pomyłek uratował całą książkę.

Barcelona to bombowe miasto, z racji tego, że Katalończycy są nacją nad wyraz przedsiębiorczą, a ich flaga różni się od tej Brunei tylko mandrylem, więc stolica ich kraju musi być rozmiaru rozłożystego. Żeby poruszać się po tak rozległej metropolii, posiada [Barcelona] bardzo dobrze rozbudowaną sieć autobusową.
Właśnie komunikacja miejska zdaje się być ulubionym środkiem transportu tytułowego bezimiennego antybohatera, z którym dokonujemy oczyszczającej eksploracji czyśćca wg Pana Mendozy. Gdyby nasz przewodnik okazał się być współczesnym Wergiliuszem to oprócz tego, że podczas wędrówki pod jego skrzydłami nikt nie raczy się do nas odezwać [no chyba, że z odrazą, tudzież z obrzydzeniem lub agresją], bo pośród nad wyraz nieudolnego elementu przestępczego - bezpieczni na pewno nie możemy się czuć, nadal nic kompletnie z antycznym poetą nie ma związku.
Począwszy od stroju, staram się nie dementować żadnych plotek o fryzjerze, choć zważywszy na dobór ubiorów do demencji mu niedaleko – trans(cendentno)seksualne stroje, często pożyczane, podkreślają rękawiczki z koziej skórki, uroku dodaje biżuteria- brylanty w kolorze butelkowym, okraszone fularem (prosto z pralni chemicznej),spod którego wydobywa się charakterystyczny zapaszek, bardzo osobisty, nawet śmiałe agatowe włosy nie odwrócą uwagi od tego, że nie stroni od alkoholu [typu carry] i zdarza się [jegomościowi] zasnąć gdzie popadnie.
Z uczuć jakie towarzyszą pilotowi wycieczki, to oprócz wspomnianego fetorku, uczucie głodu. Bohater tak bardzo zaabsorbowany jest misją wskazania nam najciemniejszych zaułków swego miasta [przez spartańskie mieszkanka przeciętnych „BDSM-ek”, gdzie „dominują” plastikowe bukiety, ortodoksyjne speluny spod ciemnej gwiazdy, nieuczęszczane zakłady fryzjerskie – te dwa ostatnie wyłącznie dla sułtanów, czy domy spokojnej starości], że jedynie w pośpiechu przełyka ulubione kawałki kanapki z kalmarami i cebulką, tylko gdy ma wolne skosztuje pizzy z pieluchą [również z lokalu o wątpliwej reputacji – randze bliskiej zeru], czy kotlet z zebry lub papkę dla niemowląt [w okazyjnej cenie], naturalnie popite wspomnianym już rodzajem napoju, ewentualnie wodą kranową, że zapomina o uczuciu wstydu, że w istocie jest nieudacznikiem, półanalfabetą wywodzącym się z hołoty.
Kiedy przewodnik nie odczuwa miasta, w tym celu obuwie spoczywa w jego dłoni, wpuszcza się go na salony, do rezydencji i apartamentów bogaczy, inwalidów oraz przestępców podlejszych, niż piekło [zapewne by wykorzystać jego nędzną proweniencję], a on za to obcuje z dziewczętami. Obcuje, ponieważ bardzo lubi urocze dziewczyny, choć nie rozróżnia, czy ich sylwetki są wypukłe, czy wklęsłe (pewnie skupia się na ich fryzurach),a one [z tylko znanych sobie powodów] obcują z nim, oczywiście w zamian za to nie chcą, by ich strzegł, czy o(d)prowadzał …
Chytry dwa razy traci, dlatego, gdy ruszyłem autobusami Mendozy, musiałem zawrócić po pierwszych rozdziałach i wrócić do przystanku początkowego, bo albo skołowałbym się na pętli, albo się zniechęcił i przerwał zwiedzanie. Kupiłem nie bilet czasowy, na udział w konkursie szybkiego czytania, tylko taki przeznaczony dla turystów, żeby poprzyglądać się kolejnym historiom osób wyłaniających z się zakamarków uliczek Barcelony [czasem razem z odorkiem towarzyszącej postaci lub danemu miejscu], które awansem stają się na chwilę postaciami pierwszoplanowymi, bo w sumie jeśli nie zabił kamerdyner to przewrotność autora pozwoli rozwikłać zagadkę tylko tym, którzy zmieszczą się pod łóżkiem i to pod warunkiem odstąpienia swoich nawiasów kwadratowych, a Ci z kolei tym, którzy po drodze na dworzec, nie sikali na budynki.

Barcelona to bombowe miasto, z racji tego, że Katalończycy są nacją nad wyraz przedsiębiorczą, a ich flaga różni się od tej Brunei tylko mandrylem, więc stolica ich kraju musi być rozmiaru rozłożystego. Żeby poruszać się po tak rozległej metropolii, posiada [Barcelona] bardzo dobrze rozbudowaną sieć autobusową.
Właśnie komunikacja miejska zdaje się być ulubionym środkiem...

To bardzo dobra książka, ale nie do czytania jednym tchem. Do delektowania się. Jest to antykryminał, w którym zbrodnia schodzi na drugi plan, bo głównym bohaterem jest zabawa autora z taką konwencją powieści, jaką jest kryminał. Mamy tu absurd, swoisty humor, wyraziste postaci i mnóstwo rozmów. I na koniec chwyt niczym u Agathy Christie - wszyscy w jednym pomieszczeniu rozprawiają o zbrodni, aż w końcu zagadka zostaje rozwiązana. "Przygoda fryzjera damskiego" to nie powieść dla wielbicieli kryminałów, lecz dla czytelników lubiących zabawę z literackimi konwencjami.

To bardzo dobra książka, ale nie do czytania jednym tchem. Do delektowania się. Jest to antykryminał, w którym zbrodnia schodzi na drugi plan, bo głównym bohaterem jest zabawa autora z taką konwencją powieści, jaką jest kryminał. Mamy tu absurd, swoisty humor, wyraziste postaci i mnóstwo rozmów. I na koniec chwyt niczym u Agathy Christie - wszyscy w jednym pomieszczeniu...