W maju 2011 roku przeczytałam Informacjonistkę. Już to pierwsze spotkanie uzmysłowiło mi, że Vanessa Munroe jest bohaterką o wyjątkowej osobowości. Potrafi wtopić się w otoczenie i niezależnie od sposobu, zdobyć pożądaną wiedzę. Swoje umiejętności „zawdzięcza” psychopatycznemu mężczyźnie, który dzień w dzień szkolił ją na wykwalifikowanego zabójcę i gwałcił, by straciła poczucie własnej wartości. Teraz przyjmuje kontrakty, które opiewają na milionowe kwoty. To zlecenie jest jednak inne. Do Vanessy zwraca się przyjaciel, by ta pomogła uratować pewną dziewczynkę. Chodzi o Hannę, uprowadzoną przed ośmioma laty dziewczynkę, którą wyrwano z normalnego świata, aby dołączyła do grona Wybranych. Munroe zrobi wszystko, aby wniknąć do świata sekty religijnej i wydostać dziewczynkę. Czy ta misja się powiedzie?


Choć kolejne spotkanie z Vanessą nie było równie ekscytujące, co to pierwsze, to muszę powiedzieć, że o wiele głębiej odcisnęło swoje piętno w mojej głowie. Zwykły thriller? O nie, Niewinna to w dużej mierze powieść psychologiczna, skupiająca się na zagadnieniach związanych naturą człowieka. Zarówno z tą nabytą, jak i tą przypisaną do jednostki w chwili narodzin. Podobno nikt z nas nie rodzi się zły, a to ludzie, wydarzenia, doświadczenia czynią innych potworami. Jak jest, tego nie wiem nikt. Demony przeszłości dopadają Munroe, raz po raz w snach doświadcza mordów, których dokonała. Staje się to niebezpieczne zarówno dla niej, jak i dla otoczenia. Czy zabicie w słusznej sprawie, bądź wymierzanie sprawiedliwości stanowi winę odkupioną? Niewątpliwie portret psychologiczny bohaterki stanowi największy walor powieści i całego cyklu. Niekiedy sedno prowadzonej sprawy niknie w cieniu postaci Munroe. Czy to źle? Trudno mi jednoznacznie stwierdzić. Osobiście uważam, że to właśnie postać bezwzględnej, nieustraszonej, ale też tajemniczej Munroe jest tym magnesem, który przyciąga do książki.

Osobną kwestię stanowi motyw zamkniętego świata Wybranych. Czytając nie opuszczało mnie przekonanie, że Niewinna jest swojego rodzaju katharsis dla autorki. W końcu Taylor Stevens urodziła i wychowała się w sekcie religijnej. Tajemnicą zostanie, czy opisane w książki wydarzenia inspirowane są zdarzeniami z życia autorki bądź tez odzwierciedlają jej obserwacje, jeszcze z życia w sekcie. Czy usłyszała kiedykolwiek „Każemy cię, ponieważ cię kochamy i chcemy, abyś służyła Jezusowi najlepiej jak potrafisz…” s. 203 bądź „teraz chodź i mnie uściskaj, pokaż że masz pana w sercu” s. 202, a wtedy wziął ją na kolana i poklepał w pupę… Autorka nie boi się wyciągać najciemniejszych prawd, o tym, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami sekty. Czytając Niewinną niejednokrotnie musiałam zacisnąć pięści, aby wyładować emocje. Czynienie krzywdy bliźniemu i zasłanianie się Bogiem, co więcej cicha akceptacja uczestników procederu… brak słów.

Kolejny raz podeszłam do książki emocjonalnie, a mimo to zauważyłam, że książka jest bardzo nierówna. Są momenty ekscytujące, wartkie, ale też takie, które odrobinę nudzą. Nie mniej jednak książkę czyta się szybko i z przyjemnością. Styl Taylor Stevens jest niezwykle rzeczowy, autorka posługuje się prostym, ale dosadnym językiem. Mnie to bardzo odpowiada.

Czy polecam? Zdecydowanie. Myślę jednak, że książka przypadnie do gustu nie tyle miłośnikom trzymających w napięciu thrillerów, co pasjonatom powieści psychologicznych. Bo wiem to właśnie kreacje bohaterów zasługują na uznanie czytelników.

W maju 2011 roku przeczytałam Informacjonistkę. Już to pierwsze spotkanie uzmysłowiło mi, że Vanessa Munroe jest bohaterką o wyjątkowej osobowości. Potrafi wtopić się w otoczenie i niezależnie od sposobu, zdobyć pożądaną wiedzę. Swoje umiejętności „zawdzięcza” psychopatycznemu mężczyźnie, który dzień w dzień szkolił ją na wykwalifikowanego zabójcę i gwałcił, by straciła...