Czytając recenzje na róznych portalach znalazałam wiele skrajnych opinii- poprzez ludzi zupełnie zachwyconych, przez takich jak ja zafascynowanych ale nie bezkrytycznych po rozczarowanych. Jednak sprawy poruszane w recenzjach były podobne różnił sie tylko ich odbiór i ocena....Wszyscy wspominają o historii przeplatającej się z fikcją, charakterystyce postaci etc. W moim odczuciu należy zauważyć fakt istnienia w książce, oprócz spraw ściśle związanych z historią, wątków ponadczasowych tj dążenie do wolności, dylematy wyboru między dobrem a złem, prawem a sumieniem...może tylko nie zawsze są oczywiste i łatwe do zauważenia.

Fabuła wciągająca ale fragmentami- były takie które ciągnęły sie w nieskończoność i czasami prowadziły donikąd ale były i takie które nie tylko zostawały w pamięci ale też koncentrowały cała uwagę. Jak każda książka która koncentruje się nie na walorach psychologicznych postaci a na ( i tu posłużę się parafrazą jednego z rozdziałów) służeniu przeznaczaniu-uwydatnieniu skomplikowanych, często przewrotnych losów ludzkich- tu Arnaua Estanyola- naprawdę uświadamia też, że było tak od wieków i będzie...
Żeby nie być bezkrytyczną dodam, że bohaterowie są dość płascy i jednoznaczni a ich portrety psychologiczne głębią nie grzeszą ale ja osobiście nie sięgałam po lekturę w poszukiwaniu misternie budowanych postaci. Chciałam przez chwile ( no nie taką chwile -> 9h poczuć atmosferę średniowiecznej Katalonii...i ... udało się. Podkreślę również, że teraz gdy odwiedzę kościół Santa Maria de la Mar na pewno dostrzegę w niej coś więcej, popatrzę inaczej na jej wspaniała architekturę oraz maleńką figurkę Madonny.
Jak już wspomniałam wcześniej dla mnie istotne było iście prawnicze i precyzyjne prezentowanie postaci poprzez pryzmat tamtejszego prawa. Ciekawe i pouczające chociaż chyba niezależne od woli autora.
Kolejnym plusem jest historia. Nigdy nie przepadalam za średniowieczem- wydawało mi się ciemne, przerażające ale co gorsza mało interesujące. Obraz słonecznej Barcelony XIVw rozświetlił dla mnie ten okres i pomimo, że nadal uważam go za przerażający( a Falcones i jego opisy tylko to potwierdzają) to z pewnością jest ciekawy. Nowe fakty dotyczące głownie inkwizycji zachęcają ponad to do głębszego zainteresowania epoką i jej tajemnicami, których z pewnością jest wiele.
Barcelona... myśle że miasto wybrane nieprzypadkowo- specyficzne, dumne i mimo, że stanowi tylko tło powieści jest widoczne i ma duże znaczenie. Żadne inne miasto nie nadałoby powieści takiego klimatu. I choć jak piszą recenzenci nie jest to Paryż u Balzaca to można dostrzec wpływ miasta na atmosferę powieści. Zupełnie mnie też nie dziwi to, że mieszkańcy Barcelony wprost zakochali się w tej książce. Można poczuć się jak mieszkaniec stolicy Katalonii, a autochtoni na pewno jeszcze głębiej wciągneli sie w historie Aranu i "jego" Katedry.

Osobiście polecam. Może nie jakoś wybitnie gorąco, bo arcydzieło i klasyka światowa to to nie jest ale dla każdego kto lubi czytać i lubi historie różnych losów człowieka, rodzinny, o przewrotności fortuny i dla każdego kto przenosi się jak ja w świat bohaterów, poddając go krytyce literackiej dopiero po przeczytaniu ostatniej strony. Debiut autora uważam za udany tym bardziej, że książka zyskała status bestselleru i przez 13 miesięcy nie schodziła z listy najlepiej sprzedających się książek...ale oczywiście nie to świadczy o jej wartości!

Czytając recenzje na róznych portalach znalazałam wiele skrajnych opinii- poprzez ludzi zupełnie zachwyconych, przez takich jak ja zafascynowanych ale nie bezkrytycznych po rozczarowanych. Jednak sprawy poruszane w recenzjach były podobne różnił sie tylko ich odbiór i ocena....Wszyscy wspominają o historii przeplatającej się z fikcją, charakterystyce postaci etc. W moim...