Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C12VzdLNLFc/

Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C12VzdLNLFc/

„Nagle poczuł się tym wszystkim lekko zaniepokojony, jakby w jednej chwili spoczęły na nim spojrzenia całego świata zmarłych: puste rybie oczy, wyzierające zza czarnej kotary. Marudni obserwatorzy spoza czasu. Jakby czaili się gdzieś w oddali, teraz dopiero o tym pomyślał, teraz dopiero wziął taką ewentualność pod uwagę. Gdziekolwiek jesteśmy, być może nie jesteśmy sami”

„Oto przed nim, odarci z ciała, wyzwoleni z materialnej niewoli, stali ci, do których zawsze lubił się zaliczać: martwi. On jednak, uboższy od tamtych o kilkadziesiąt kilo mięsa i kości, w które był ubrany, nie miał w rzeczy samej żadnej wewnętrznej więzi z tymi, których zobaczył. Niestety! Nie był taki, nie był ani całkiem zmarły, ani całkiem żywy, był jakby wypalonym ogniwem pośrednim we wszechobecnym procesie rozkładu.”

Bizzaro fiction to naprawdę intrygujący gatunek literacki. Przerysowany, absurdalny i ostro odklejony, a jednocześnie przyciągający i wywołujący masę pytań z każdym kolejnym spotkaniem. Nigdy w pełni nie przekonałem się do groteski wymieszanej z grozą, jednak coś w tym gatunku sprawia, że co jakiś czas uparcie wracam i eksploruję starsze i nieco zapomniane dzieła autorów z polskiego podwórka.

Tematem dzisiejszego tekstu będzie książka autora, którego od początku swojej przygody z literaturą darzę ogromną sympatią. Dawid Kain, a właściwie Marcin Kiszela to pisarz głęboko związany z polskim bizzaro, a właściwie jeden z czołowych przedstawicieli tego nurtu w Polsce. Od pewnego czasu kojarzyć go możecie z nieco mroczniejszej strony tak zwanego weird fiction, jednak przez szereg lat jego serce biło dla bardziej groteskowej odmiany fantastyki, co zaowocowało całkiem sporym dorobkiem gatunkowym.

„Dyskoteka w krematorium” to projekt o istnieniu, którego jeszcze do niedawna nie miałem pojęcia. Trafiłem na niego zupełnym przypadkiem w spisie książek Kaina i z miejsca wiedziałem, że muszę się nim zainteresować. W toku rozmów z autorem wyszło na to, że omawiana tu Dyskoteka nigdy nie wyszła na papierze i jest projektem cyfrowym, ale na szczęście dzięki jego pomocy udało się to znaleźć i cieszyć tekstem.

Książka składa się na dwie dłuższe nowele. Tytułową dyskotekę, która stanowi obiekt moich rozważań, oraz historię pt. „Prawy, lewy, złamany”, którą jestem świecie przekonany, że doskonale znacie. To właśnie ona trafiła najpierw w 2007 roku w ręce wydawnictwa Forma, a następnie do Wydawnictwa IX, gdzie w październiku 2018 roku zyskała nową jakość jako „Iczy pełne szumu”. Z pewnością wrócę do niej niebawem, jednak dziś chciałbym skupić się tylko na tytułowym tekście.

Dyskoteka to jak już wspominałem wyżej, romans gatunkowy grozy z bizzaro połączony makabryczną siecią jednego wydarzenia. W swoim opowiadaniu Kain zaskakuje nas na samym początku, prezentując wybuch w jednej z restauracji popularnej sieci McDonald's, by następnie skupić się na ofiarach zamachu i jednym tajemniczym gościu, który jakimś cudem wyszedł z tego cało. Na ponad sześćdziesięciu stronach, poznajemy z pozoru chaotyczny ciąg zdarzeń, który prowadzi nas do ostatecznego rozwikłania zagadki wydarzenia z początku. Nie ma tu jednak żadnego detektywa, który odkrywa prawdę, są jedynie retrospekcje z ostatnich dni.

Po latach od premiery uważam, że Dyskotekę należy potraktować jako ciekawostkę i ewentualne uzupełnienie brakujących elementów twórczości Kaina. Nie mam wątpliwości, że omawiany tekst dzieli ogromna odległość od ostatnio wydanych „Niejasnych spektakli”, i że Dawid przeszedł długa drogę od pierwszych opowiadań i powieści. Uważam jednocześnie, że wszyscy fani dokonań autora odnajdą tu punkty charakterystyczne dla jego twórczości i myślę, że warto się zainteresować, o ile jeszcze nie mieliście okazji tego poznać.

Niezmiennie podoba mi się umieszczanie pewnych znanych osób w opowiadaniach. Kiedyś mnie to lekko irytowało, a dziś uważam to za przyjemne mrugnięcie okiem w stronę czytelnika. Na osobny plus zasługuje kilka plastycznych opisów i groza, która już wtedy zerkała spod powieki Kaina.

Zainteresowanych odsyłam do kontaktu z autorem lub do poszperania w sieci. Myślę, że znalezienie tego nie będzie stanowić większego problemu.

„Nagle poczuł się tym wszystkim lekko zaniepokojony, jakby w jednej chwili spoczęły na nim spojrzenia całego świata zmarłych: puste rybie oczy, wyzierające zza czarnej kotary. Marudni obserwatorzy spoza czasu. Jakby czaili się gdzieś w oddali, teraz dopiero o tym pomyślał, teraz dopiero wziął taką ewentualność pod uwagę. Gdziekolwiek jesteśmy, być może nie jesteśmy...

Oba opowiadania są w podobnym klimacie. W "Dyskotece w krematorium" nie wszystko zostaje wprost napisane, czujemy grozę i tajemniczość. Język jest bezpośredni, trochę wulgarny, ale jak najbardziej dopasowany do bohaterów i sytuacji. Znajdziemy tutaj wiele odwołań do muzyki, filmu i znanych postaci. Osobiście podoba mi się ten klimat, czuję tutaj wątki zaczerpnięte z lat 80. i 90.
Opowieść zaczyna się od wielkiego wybuchu. Skąd my to znamy. A potem zaczyna się analiza co? jak? dlaczego? i kto?
Główny bohater ma chyba poważne problemy z samym sobą, jednak nie wiem do końca jak je opisać. Są one trochę natury emocjonalnej, jest odludkiem, uważa, że nikt i nic go nie rozumie.Jego główny problem, męczący go od narodzin (które były niezwykłe) jest jakby nie z tego świata. Czytając o dziwnym życiu naszego bohatera - Łukasza, można również jego problem potraktować jako przenośnię do czegoś bardziej przyziemnego, codziennych problemów, które też potrafią wykończyć i sprawić, że czujemy się martwi i odcięci od wszystkiego. Tak też można przyjąć tę pokręconą opowieść.
Oprócz głównego bohatera autor opisuje nam również nie mniej ciekawe postacie - jedna miała właśnie zacząć nowe życie, inna była przez wszystkich wyśmiewana. Przedstawił on postacie, które mogliśmy spotkać naprawdę. Ale daje on nam też szansę spojrzeć w ich myśli. Brudne, proste, często agresywne albo czysto egoistyczne. Czyta się to ciekawie, jednak trzeba mieć wysoki poziom tolerancji na obrzydliwe sceny i przekleństwa. Mimo tego, że Kain operuje takim językiem, robi to bardzo umiejętnie i bez tandety.
Nie brak tu również oryginalnych, śmiałych porównań i takich po prostu fajnie wymyślonych zdań, zbitek wyrazowych (nie wiem jak inaczej to napisać) przy których uśmiałam się niesamowicie.
(Drugiego opowiadania nie opisze, bo czytałam i zrecenzowałam je już wcześniej, więc tutaj je po prostu opuściłam.)

Oba opowiadania są w podobnym klimacie. W "Dyskotece w krematorium" nie wszystko zostaje wprost napisane, czujemy grozę i tajemniczość. Język jest bezpośredni, trochę wulgarny, ale jak najbardziej dopasowany do bohaterów i sytuacji. Znajdziemy tutaj wiele odwołań do muzyki, filmu i znanych postaci. Osobiście podoba mi się ten klimat, czuję tutaj wątki zaczerpnięte z lat 80....

Świetne! Napisane mistrzowsko, ciekawie stylistyczne, historie oprawione ironią i humorem. Polecam!

Świetne! Napisane mistrzowsko, ciekawie stylistyczne, historie oprawione ironią i humorem. Polecam!

Już sam tytuł zachęca do lektury ;-)
Żeby jeszcze okładki od bookrage.org były ładniejsze i opakowanie byłoby co najmniej intrygujące.
A zawartość, mniam, takie małe robaczki w miodzie.
Do tej pory trafiałem na opowiadania autorstwa Dawida, w krótkiej formie jest dobry. Mocny, konkretny, ale nie przekracza granicy banału i kiczu. Teraz wiem, że jest polski autor, któremu gore i blizzard nie jest obce i pisze to na dobrym poziomie. Ciekawe jak w dłuższej formie?

Jeśli opis włożenia łyżeczki do oka, kilkukrotne nią zakręcenie i późniejsze oblizanie wywołuje u Ciebie, Czytelniku, odruch wyrzucenia książki, to uprawiany przez Dawida Kain gatunek literacki nie jest dla Ciebie, i między innymi po "Dyskotekę w krematorium" nie sięgaj.

Już sam tytuł zachęca do lektury ;-)
Żeby jeszcze okładki od bookrage.org były ładniejsze i opakowanie byłoby co najmniej intrygujące.
A zawartość, mniam, takie małe robaczki w miodzie.
Do tej pory trafiałem na opowiadania autorstwa Dawida, w krótkiej formie jest dobry. Mocny, konkretny, ale nie przekracza granicy banału i kiczu. Teraz wiem, że jest polski autor, któremu...

Naprawdę dziwię się dobrym opiniom o tej książce. Pierwszy utwór był bez sensu. Nie wnosił niczego. W drugim fabuła była przynajmniej "jakaś" (i dlatego 4, a nie 2). Obydwa roiły się od błędów stylistycznych i ortograficznych (nie mówię o miejscach gdzie było to celowe, aczkolwiek absolutnie chybione, ponieważ przeczytanie tych fragmentów było niezwykle męczące). Ogólnie odniosłam wrażenie, że pisał to gimnazjalista. Cieszę się, że żadne drzewo nie poświęciło życia dla tego gniota.

Naprawdę dziwię się dobrym opiniom o tej książce. Pierwszy utwór był bez sensu. Nie wnosił niczego. W drugim fabuła była przynajmniej "jakaś" (i dlatego 4, a nie 2). Obydwa roiły się od błędów stylistycznych i ortograficznych (nie mówię o miejscach gdzie było to celowe, aczkolwiek absolutnie chybione, ponieważ przeczytanie tych fragmentów było niezwykle męczące). Ogólnie...

Pierwsze opowiadanie (tytułowe) kompletnie nietrafione, moim zdaniem. Nie da się tego czytać. Męczyłam się przy nim strasznie. Mimo tego, że trupizm mi nie straszny. Część druga pisana jakby przez innego człowieka - ciekawa fabuła, która do samego końca trzyma w napięciu.

Pierwsze opowiadanie (tytułowe) kompletnie nietrafione, moim zdaniem. Nie da się tego czytać. Męczyłam się przy nim strasznie. Mimo tego, że trupizm mi nie straszny. Część druga pisana jakby przez innego człowieka - ciekawa fabuła, która do samego końca trzyma w napięciu.

Specyficzne. Turpistyczne, zwłaszcza tytułowa mikropowieść. Zostanie w pamięci na dłużej niż kilka godzin.

Specyficzne. Turpistyczne, zwłaszcza tytułowa mikropowieść. Zostanie w pamięci na dłużej niż kilka godzin.

Słownikowy przerost formy nad treścią.

Słownikowy przerost formy nad treścią.

Pierwsze - nie, drugie - tak.

Pierwsze - nie, drugie - tak.