„Człowiek demaskuje po drodze większość kłamstw, ale wierzy w to jedno, które mówi, że życie ma znaczenie.”

Nigdy nie byłam fanką opowiadań. Zawsze można było znaleźć coś dla siebie, jakąś perełkę, jednak w głównej mierze jest to bajdurzenie (o tak, to słowo uwielbia pan King) pisarza, który przechodzi w swojej karierze jakiś ustój, może kryzys? Tak czy inaczej, zabrałam się za ten zbiór z niemałą obawą, ale to przecież King, więc musi być dobrze, prawda?

Jak każdy pisarz, również i NASZ MISTRZ, przechodził przez swego rodzaju mały kryzys twórczy. Miał obawy, głęboko w siebie wątpił, jeśli chodziło o stworzenie jakiegoś porządnego opowiadania. Słowo: „porządne” - nie jest na miejscu, ale chyba każdy z was domyśla się, co mam na myśli. King pisał powieści, a niektóre z nich (wcale nie było ich tak mało) są długości Wielkiego Muru Chińskiego; jednak czasami, w tych krótkich formach, kiedy autor ma okazję naprawdę zabłysnąć, tak naprawdę traci on swój blask.

Zawarte w „Po zachodzie słońca” opowiadania Kinga są mroczne, klimatyczne, ale też niektóre nużące i lekko przywodziły mi na myśl kiczowate filmy sensacyjne, w których jest przerost formy nad treścią. Nie wiem, czy mogę to tak określić, ale niech będzie. Natomiast, to co mnie urzekło, to w jaki sposób King przedstawił sytuację ludzi zmagających się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Przyznam, że opowiadanie „N.” najbardziej mną wstrząsnęło, a co za tym idzie – odurzyło. Również „Niemowa” mnie szczerze zafascynowała; może dlatego, że w tym opowiadaniu, tak mocno dostrzegłam w Kingu „bliźniaczego brata”, czytelnika Poe’ego?

Opowiadania, chociaż ogólnie mi się podobały, również miały swoje wady. Przy lekturze nie można się zrelaksować, pośmiać, tak jak miałam w przypadku niektórych dzieł Kinga (może niektórych bawią komedie, ale mnie horrory), ale z całą pewnością jest to tak olbrzymi zastrzyk fantastyki, że przed startem, nie będąc już małolatami, musimy nałykać się niebieskich pigułek. Oczywiście troszkę drwię, już taka moja natura nieudanej komediantki ze spalonego teatru.

Na pytanie, czy można ten zbiór opowiadań polecić? Cóż… sama nie wiem. Jestem fanką Kinga i nawet jak TEN PAN machnie kleksa, to ja będę się o zgrozo!, podniecać. Wiem natomiast, że jest to jego najgorszy zbiór, jaki dotychczas czytałam.

„Człowiek demaskuje po drodze większość kłamstw, ale wierzy w to jedno, które mówi, że życie ma znaczenie.”

Nigdy nie byłam fanką opowiadań. Zawsze można było znaleźć coś dla siebie, jakąś perełkę, jednak w głównej mierze jest to bajdurzenie (o tak, to słowo uwielbia pan King) pisarza, który przechodzi w swojej karierze jakiś ustój, może kryzys? Tak czy inaczej, zabrałam...