"Po zachodzie słońca" to kolejny zbiór opowiadań Stephena Kinga, który miałam okazję poznać n przestrzeni wielu lat. Nie będę ukrywać, że lubię krótsze formy u Kinga, a niektóre jego nowelki to prawdziwe perełki, które czyta się z wypiekami na twarzy. Jednak "Po zachodzie słońca" to taka strona b singla - niektóre opowiadania są niezłe, ale brakuje w tym zbiorze prawdziwego hitu. Teksty są bardzo różnorodne, ale dotyczą motywów, które już nie raz się pojawiały - i to u Kinga, co ostatecznie daje poczucie wtórności i niczego specjalnego. Jednocześnie ta różnorodność ma także zalety: pozwala ukazać podejście Kinga w jego typowym stylu - mieszance czarnego humoru i mroku - do różnych (pod)gatunków: od opowieści o duchach, poprzez tekst w duchu Lovecrafta po thriller o kobiecie walczącej z seryjnym mordercą. Określiłabym ten zbiór mianem "Kingowego pewniaka" dla tych, co lubią styl autora, ale nic ponadto - przyjemnie się te teksty czytało, ale po tygodniu zaczynają ulatywać z głowy.

Zbiór otwiera opowiadanie "Willa", które doceniam za klimat - to naprawdę niezłe otwarcie, w którym mocno zaznacza się styl Kinga. Tak jak całkiem sporo tekstów z tego zbioru idealnie nadawałoby się na podstawę dla odcinka "Strefy mroku" czy "Opowieści z krypty". Drugie opowiadanie, "Piernikowa dziewczyna" to doskonały przykład thrillera w stylu Kinga: tekstu o kobiecie walczącej o przetrwanie. Autor nie czyni swojej bohaterki anonimową dziewczyną, najpierw wprowadzając tło dla jej późniejszej walki, stawiając pytanie, czy kobiecie wystarczy determinacji. Jak przystało na Kinga nieźle buduje suspens, a my do samego końca nie wiemy, kto okaże się zwycięzcą.

"Sen Harveya" i "Miejsce obsługi podróżnych" to nieco słabsze opowiadania, w tym sensie, że nie zapadają w pamięć. Pierwsze dotyczy rozmowy męża z żoną o niepokojącym śnie, a drugie o zebraniu odwagi, by zareagować wobec aktu przemocy poprzez chwilowe przyjęcie tożsamości swojego literackiego alter ego. "Dzień rozdania świadectw" to chyba najsłabszy tekst - nic specjalnego, ani na płaszczyźnie tematycznej czy fabularnej, ani wykonania (utrzymania suspensu). Podobnie z opowiadaniem "New York Times w cenie promocyjnej" - to dość sentymentalny tekst, który w ostatecznym rozrachunku jest nudny, nie mający w sobie niczego specjalnego. Z kolei "Ayana" to opowiadanie, które już w momencie pisania tej recenzji (jakiś tydzień po skończeniu zbioru) kompletnie uleciało mi z głowy!

"Rower stacjonarny" i "Rzeczy, które po sobie pozostawili" to z kolei opowiadania, które są zbyt długie, przez co tracą gdzieś po drodze swoją moc oddziaływania, szczególnie przy słabszych zakończeniach. "N." to jedno z bardziej interesujących opowiadań z tego zbioru, opowiadające o niezdrowej obsesji na temat kamienia: czy jest to choroba psychiczna, a może kamień rzeczywiście jest bramą do innego wymiaru? "Kot z piekła rodem" to Kinga w "starym dobrym, brutalnym stylu" z domieszką czarnego humoru: nowela opowiada o mężczyźnie wynajmującym płatnego zabójcę do pozbycia się kota. "Niemowa" to również opowiadanie bardzo w stylu Kinga: dotyczące spowiedzi mężczyzny, dla którego zwykły dzień zamienił się w niezwykłe spotkanie. "Bardzo trudne położenie" to świetne zamknięcie zbioru, kingowska wariacja na temat zemsty, w której istotną rolę odgrywa przenośna toaleta typu toi toi. Jest dużo w tym opowiadaniu czarnego humoru oraz świetnie zbudowany suspens - naprawdę nie wiemy czy bohaterowi uda się wydostać z - w przenośni i dosłownie - g0wnianej sytuacji.

"Po zachodzie słońca" nie jest zbiorem złym, całkiem sporo opowiadań daje naprawdę dużo frajdy w trakcie czytania. Brakuje mu jednak czegoś specjalnego, a większość tekstów jest mimo wszystko dość prosta - i gdyby nie charakterystyczny styl Kinga to mogłaby wyjść spod pióra wielu autorów piszących antologie grozy. Zresztą samej grozy nie ma w tych tekstach za wiele, nie są też specjalnie niepokojące - za pewnymi wyjątkami. Stephen King nadrabia za to suspensem, niezłymi dialogami i charakterystycznym humorem. Polecam przede wszystkim tym, którzy lubią Autora - innych raczej nie przekona, by nazwać Kinga "mistrzem grozy".

"Po zachodzie słońca" to kolejny zbiór opowiadań Stephena Kinga, który miałam okazję poznać n przestrzeni wielu lat. Nie będę ukrywać, że lubię krótsze formy u Kinga, a niektóre jego nowelki to prawdziwe perełki, które czyta się z wypiekami na twarzy. Jednak "Po zachodzie słońca" to taka strona b singla - niektóre opowiadania są niezłe, ale brakuje w tym zbiorze prawdziwego...

Kilka opowiadań mistrza.

Kilka opowiadań mistrza.

Zbiór opowiadań. Jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania są lepsze, inne gorsze. Jeżeli o mnie chodzi to mi spodobały się opowiadania o bieganiu, rowerze stacjonarnym i o kocie.

Zbiór opowiadań. Jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania są lepsze, inne gorsze. Jeżeli o mnie chodzi to mi spodobały się opowiadania o bieganiu, rowerze stacjonarnym i o kocie.

Zbiór absolutnie różnych opowiadań,o otaczającym świecie. Tutaj grozą staje się rzeczywistość.. Faktycznie, niektóre z nich, mogą nie dać zasnąć, na pewno przez jakiś czas.

Zbiór absolutnie różnych opowiadań,o otaczającym świecie. Tutaj grozą staje się rzeczywistość.. Faktycznie, niektóre z nich, mogą nie dać zasnąć, na pewno przez jakiś czas.

Lektor super … opowiadania o różnym poziomie ale to już zależy co kto lubi. Na pewno dużym plusem jest, że w zasadzie każde inne a na koniec autor zdradza kulisy jego powstania.

Lektor super … opowiadania o różnym poziomie ale to już zależy co kto lubi. Na pewno dużym plusem jest, że w zasadzie każde inne a na koniec autor zdradza kulisy jego powstania.

Tym tomem kończę zbiory opowiadań Kinga. Najlepszym zbiorem opowiadań pozostaje bezapelacyjnie Nocna zmiana. Tutaj podobały mi się może 2 opowiadania... na 13... Tak bywa.

Tym tomem kończę zbiory opowiadań Kinga. Najlepszym zbiorem opowiadań pozostaje bezapelacyjnie Nocna zmiana. Tutaj podobały mi się może 2 opowiadania... na 13... Tak bywa.

Jak zwykle ostatnio. Czego się nie tknę tego autora to te same schematy jakby książki pisane od matrycy. Za każdym razem mam nadzieję że kolejne To lub pań Mercedes ale niestety lipa. Może sue nauczę ze juz szkoda czasu na Kinga.

Jak zwykle ostatnio. Czego się nie tknę tego autora to te same schematy jakby książki pisane od matrycy. Za każdym razem mam nadzieję że kolejne To lub pań Mercedes ale niestety lipa. Może sue nauczę ze juz szkoda czasu na Kinga.

Dobra lektura, polecam!

Dobra lektura, polecam!

Jak to zwykle w książkach ze zbiorem opowiadań, opowiadanie opowiadaniu nie równe. Jedne trochę przynudzały, inne czytało się bardzo ciekawe. Mieszane uczucia na pewno stanowiło dla mnie opowiadanie o kocie z piekła rodem, jako kociarza i posiadacza trzech kotów. Także oczywiście ostatnie opowiadanie, gdzie większość dzieje się w toitoi. Ciekawe były napewno opowiadania traktujące o duchach, „postaciach” po śmierci. Bardzo trafne i życiowe opowiadanie „N.”.

Jak to zwykle w książkach ze zbiorem opowiadań, opowiadanie opowiadaniu nie równe. Jedne trochę przynudzały, inne czytało się bardzo ciekawe. Mieszane uczucia na pewno stanowiło dla mnie opowiadanie o kocie z piekła rodem, jako kociarza i posiadacza trzech kotów. Także oczywiście ostatnie opowiadanie, gdzie większość dzieje się w toitoi. Ciekawe były napewno opowiadania...

Na prawdę w porządku zbiór , dobra zabawa w wolnym czasie

Na prawdę w porządku zbiór , dobra zabawa w wolnym czasie