Dzisiaj ta książka wywołałaby jedynie kpiarski uśmieszek zaprawiony pytaniem – Czym Irenko, Ty gorszyłaś ludzi? Może jedynie purytańskie panny o „nieskazitelnej” moralności, chociaż i one mają swoje brudy za pazurami.
Otóż ta książka, co prawda, może nie wywołuje kontrowersji czy szoku u czytelnika, ale pokazuje oryginalną osobę, której niezwykłość zawdzięcza innym ponadprzeciętnymi osobowościami – Tuwimem, Krzywickimi, Słonimskiemu, Żeleńskimu, Iwaszkiewiczowi itd., a którzy są jedynie tłem dla jej bogatej i nadzwyczaj interesujących perypetii. Tylko jej pozazdrościć!
Krzywicka opowiada – świadomie użyłam tego czasownika, gdyż biografia pisarki została spisana, gdy już ta powoli straciła wzrok – z wdziękiem i z humorem starego Zagłoby w wersji kobiecej – oczywiście nie mogło się obyć bez licznych romansów i zawirowań miłosnych, o swojej historii życia: od narodzin do lat 60., kiedy wyjechała na stałe już do Francji. Opisuje pewien etap życia, pewną epokę, która jedynie pozostanie na ustach i na kartach ludzi tamtych lat. Jej charakterystyczny styl i sposób opowiadania przenosi czytelnika w obszar dawnej, minionej obyczajowości, mentalności i atmosfery dwudziestolecia.
Kto dzisiaj pamięta o Krzywickiej? Jeśli się takie osoby zgłoszą, to na pewno kojarzą ją jako kochankę Tadeusza Żeleńskiego (Boya). Jej sława minęła wraz z utraconą gwałtem epoką. Niegdyś rewolucjonistka życia obyczajowego, synowa Ludwika Krzywickiego – wybitnego socjologa, przyjaciółka wielu polskich sław, gwiazda „Wiadomości Literackich” oraz publicystka zaangażowana w krzewienie świadomego macierzyństwa i prawa do antykoncepcji – co dzisiaj jest tak naturalnie powszechne, że aż banalne. Jej życie prywatne obfitowało w liczne skandale – małżeństwo na zasadach wolnego związku, liczne romanse, podróże, które w rzeczywistości nie były niczym szczególnym, ale były one jawne, do czego przyznawała się pisarka, bez poczucia wstydu.
Co urzeka w tej autobiografii? Subtelna ironia, sympatyczne poczucie humoru i niezwykły dar opowiadania oraz… – tworzone napięcie przez wielokropek na nic się zda przy tak sztampowym stwierdzeniu – szczerość, która często zaskakuje nie tyle, że jest kontrowersyjna, o ile jest bardzo prawdziwa, wręcz dziecięca. Krzywicka jest świetną obserwatorką relacji międzyludzkich, nie stroni od ocen, które dość często mogą być krzywdzące i niesprawiedliwe, bo kłócące się z opinią powszechną. Pisarka stara się posklejać istotne fragmenty jej barwnego, a zarazem tragicznego życia, które i tak pomimo wielu bolączek wydają się być wesołe, zabawne i podszyte dużą dawką inteligentnego poczucia humoru.

Dzisiaj ta książka wywołałaby jedynie kpiarski uśmieszek zaprawiony pytaniem – Czym Irenko, Ty gorszyłaś ludzi? Może jedynie purytańskie panny o „nieskazitelnej” moralności, chociaż i one mają swoje brudy za pazurami.
Otóż ta książka, co prawda, może nie wywołuje kontrowersji czy szoku u czytelnika, ale pokazuje oryginalną osobę, której niezwykłość zawdzięcza innym...