Naciągana, ale kładzie bruk pod solidniejsze. Ciężko, by ktoś nie zauważył, z jaką mocą sentyment odmienia pozornie dokładne sądy - muzyce przypisywanie jest nieuzasadnione znaczenie, podobnie jak bogom tendencje sceniczne. Mimo tego Nietzsche pozostaje jednym z językowo najbarwniejszych, najsilniej oddziałowujących filozofów (jakby to było ode mnie zależne).

Naciągana, ale kładzie bruk pod solidniejsze. Ciężko, by ktoś nie zauważył, z jaką mocą sentyment odmienia pozornie dokładne sądy - muzyce przypisywanie jest nieuzasadnione znaczenie, podobnie jak bogom tendencje sceniczne. Mimo tego Nietzsche pozostaje jednym z językowo najbarwniejszych, najsilniej oddziałowujących filozofów (jakby to było ode mnie zależne).

Sądzę, że bez chociażby podstawowej wiedzy na temat wielkich nazwisk starożytnej Grecji nie ma co sięgać po tę książkę, gdyż wtedy Sofokles, Sokrates, czy Eurypides będą dla nas tylko pustymi słowami ;)

Sądzę, że bez chociażby podstawowej wiedzy na temat wielkich nazwisk starożytnej Grecji nie ma co sięgać po tę książkę, gdyż wtedy Sofokles, Sokrates, czy Eurypides będą dla nas tylko pustymi słowami ;)

Zabawne jak bardzo stresuje mnie napisanie tej opinii. Mam wrażenie, że wystawienie kiepskiej oceny jakiejś pozycji filozoficznej, świadczy o mojej nieumiejętności zrozumienia. I faktycznie - bardzo ciężko czytało mi się tę pozycję i nie do końca jestem pewna, czy prawidłowo ją zinterpretowałam (bez zapoznania się z dodatkowymi opracowaniami się nie obeszło). To jednak, co wyniosłam.. Nie do końca do mnie przemówiło. "Narodziny tragedii" kojarzą mi się z tworzeniem kolejnych, nowych i zbędnych kategorii dzielenia zjawisk na świecie. Kojarzy mi się z egzaltacją, pretensjonalnością i przejawem wyrachowania, które bardzo działa mi na nerwy. Pomimo utożsamiania się z pewnymi elementami, nie potrafiłam spojrzeć przychylnie na tę pozycję i wątpię, że przemyślenia z nią związane zostaną ze mną na dłużej.

Zabawne jak bardzo stresuje mnie napisanie tej opinii. Mam wrażenie, że wystawienie kiepskiej oceny jakiejś pozycji filozoficznej, świadczy o mojej nieumiejętności zrozumienia. I faktycznie - bardzo ciężko czytało mi się tę pozycję i nie do końca jestem pewna, czy prawidłowo ją zinterpretowałam (bez zapoznania się z dodatkowymi opracowaniami się nie obeszło). To jednak, co...

Postrzeganie antycznej Grecji przez Nietzschego jest bardzo ciekawą perspektywą. Rozprawa o początkach i końcach tragedii greckiej początkowo budzi zamęt ale po chwili wszystko zaczyna się układać w spójną całość.

Podziw budzi we mnie zanurzenie Nietzschego w kulturze tak antycznej, jak i niemieckiej. Cały jego sposób postrzegania rzeczywistości jest wertowany przez dorobek kulturowy, choć robi to w sposób wyrywkowy, jeden nurt (dionizyjski) wynosząc na piedestał, inne traktując jako przykrą konieczność (apolliński),inne całkowicie odrzucając (aleksandryjsko-sokratejski). Czy się z tym zgadzam? Prawie całkowicie nie, choć nie czas i miejsce tłumaczyć z jakich powodów.

Faktem jednak jest, że Nietzsche miał odwagę do tak dalece idących poglądów, popartych głębokimi intelektualnymi refleksjami historyczno-filozoficznymi. Widać w tej rozprawie filozoficznej rodzącą się myśl nadczłowieka, ale także niebezpieczną bezkompromisowość intelektualną, która mogła posłużyć (i koniec końców posłużyła) do rzeczy dalekich od przepojenia życiem, o które starał się dla kultury niemieckiej filozof.

Utożsamiam się natomiast z niektórymi poglądami autora. O ile- co prawda- nie stawiam na piedestale muzyki względem innych dziedzin artystycznych, o tyle rozumiem (i odczuwam) tę samą fascynację arcydziełami muzycznymi. Zgadzam się z Nietzschem, że programowa edukacja kulturalna oraz postrzeganie kultury jako niezbędnego elementu "ludzi wykształconych" zabiła ducha teatru i dramatu. Nie tylko w Niemczech, ale w całym świecie zachodnim, a dzisiaj widać to jeszcze bardziej, niż w czasach filozofa.

Rozprawa ta- choć stosunkowo prosta- nadaje się jednak chyba tylko dla ludzi zainteresowanych filozofią. Dla innych większej wartości to dzieło raczej nie będzie reprezentować, ale kto wie?

Postrzeganie antycznej Grecji przez Nietzschego jest bardzo ciekawą perspektywą. Rozprawa o początkach i końcach tragedii greckiej początkowo budzi zamęt ale po chwili wszystko zaczyna się układać w spójną całość.

Podziw budzi we mnie zanurzenie Nietzschego w kulturze tak antycznej, jak i niemieckiej. Cały jego sposób postrzegania rzeczywistości jest wertowany przez...

Nie jest to lektura łatwa. W pierwszej kolejności ze względu na silnie zmetaforyzowany język. Zanim czytelnik oswoi się z jedną metaforą, pojawia się druga, a zaraz po niej kolejna. Trzeba zatem trochę powędrować przez ten las metafor, aby zacząć się w nim jako tako orientować. Nie jest to jednak czas stracony. Nietzsche nie stara się bowiem sprowadzać tego, co niezrozumiałe, do oczywistości, co jest przekleństwem kultury współczesnej, a jednocześnie objawem jej prezentystycznej pychy. On – odwrotnie – przez niezrozumiałe próbuje wydobyć nas z kolein oczywistości i rzeczywiście, a nie wyłącznie deklaratywnie, otworzyć nas na inność. I ta wędrówka przez las metafor temu głównie służy – uczy nas nowego pojmowania i odczuwania świata, na wzór starożytnych Greków, w różnych fazach rozwoju ich kultury. Za jej kulminację – i niedościgły wzór – uznaje moment narodzin tytułowej bohaterki swojego filozoficznego dzieła, czyli tragedii Ajschylosa, w której pojednały się dwa odwieczne żywioły bytu i sztuki: apolliński i dionizyjski, snu i odurzenia, obrazu i muzyki, indywidualizacji i roztopienia, kreacji form i ich anihilacji. Wbrew zresztą tytułowi, Nietzsche opowiada nie tylko o narodzinach, ale też o życiu i śmierci tragedii. A ściślej rzecz biorąc, o samobójstwie, której dokonała rękoma trzeciego z wielkich tragików attyckich, Eurypidesa. Wyzbywając się żywiołu dionizyjskiego, wyrugował on jednocześnie – apolliński. Apollina i Dionizosa zastąpił Sokratesem, z jego estetyką, której naczelną zasadą jest twórcza samoświadomość. Myśliciel wygrał z artystą, dialektyka z mitem. I w związku z tym mniej więcej jedną trzecią swojego dzieła Nietzsche poświęcił konstatacji tego stanu rzeczy, opisowi degeneracji kultury, a przede wszystkim rozpaczliwej próbie rozpoznania symptomów jej odrodzenia przez ponowny sojusz pierwiastka apollińskiego z dionizyjskim. Tę część możemy sobie jednak darować, bo wszak sam autor w swoistym wprowadzeniu, pisanym już z czasowego dystansu, przyznaje, że pisał ją wbrew sobie, chcąc na siłę wzbudzić nadzieję, choć nie było dla niej miejsca. Rzeczywiście, sto pięćdziesiąt lat mija od pierwszego wydania "Narodzin tragedii", i nic nie wskazuje, aby kultura przestała zjadać swój własny ogon.

Nie jest to lektura łatwa. W pierwszej kolejności ze względu na silnie zmetaforyzowany język. Zanim czytelnik oswoi się z jedną metaforą, pojawia się druga, a zaraz po niej kolejna. Trzeba zatem trochę powędrować przez ten las metafor, aby zacząć się w nim jako tako orientować. Nie jest to jednak czas stracony. Nietzsche nie stara się bowiem sprowadzać tego, co...

Owa książka jest rozprawą z tematem tragedii greckiej, pisana w sposób zbliżony wręcz do pracy doktoranckiej.
Dla kogoś kto interesuje się bardzo tematyką konkretnych dogmatów filozofii Platona, czy Sokratesa jak i tematem antycznego teatru, czy późniejszych sztuk operowych na pewno będzie wydawać się ciekawa, natomiast niestety mnie i zakładam, iż również czytelników, którzy liczyli na typowy przykład literatury pięknej (zamiast literatury naukowej) zupełnie zmęczyła.
Zdecydowanie nikomu nie polecam tej książki na początek swojej przygody z Nietzschem, ponieważ bardzo łatwo, w ten sposób o wytworzenie swego rodzaju urazy do autora. Książka się "ciągnie" i nie następuje w niej żadna zdecydowana puenta.
Mimo wszystko pojawia się w niej kilka ciekawych filozoficznie złotych myśli autora, natomiast niestety książka jako całość nie zachwyca.

Owa książka jest rozprawą z tematem tragedii greckiej, pisana w sposób zbliżony wręcz do pracy doktoranckiej.
Dla kogoś kto interesuje się bardzo tematyką konkretnych dogmatów filozofii Platona, czy Sokratesa jak i tematem antycznego teatru, czy późniejszych sztuk operowych na pewno będzie wydawać się ciekawa, natomiast niestety mnie i zakładam, iż również czytelników,...

Przedstawia bardzo ciekawe koncepcje, ale przez mocno filologiczną perspektywę analizy trochę utrudnia czytanie laikowi.

Przedstawia bardzo ciekawe koncepcje, ale przez mocno filologiczną perspektywę analizy trochę utrudnia czytanie laikowi.

Niezwykle przekonująca analiza tragedii i wielkości starożytnych Greków. Grunt pod najodważniejsze tezy i inspiracja po wieki. Dopiero po tej pozycji można i trzeba przeczytać "Tako rzecze Zaratustra", w którym to dziele Nietzsche daje mit współczesnemu człowiekowi, by go zrestartować i przywrócić duchowy kontakt z największymi starożytnego świata.

Niezwykle przekonująca analiza tragedii i wielkości starożytnych Greków. Grunt pod najodważniejsze tezy i inspiracja po wieki. Dopiero po tej pozycji można i trzeba przeczytać "Tako rzecze Zaratustra", w którym to dziele Nietzsche daje mit współczesnemu człowiekowi, by go zrestartować i przywrócić duchowy kontakt z największymi starożytnego świata.

Wstęp do zrozumienia myśli Nietzsche'go, autor bardzo obrazowo opisuje wstęp do swojej metafizyki. Początek może niezbyt zachęcający ale w pewnym momencie książka staje się bardzo wciągająca

Wstęp do zrozumienia myśli Nietzsche'go, autor bardzo obrazowo opisuje wstęp do swojej metafizyki. Początek może niezbyt zachęcający ale w pewnym momencie książka staje się bardzo wciągająca