Nietzsche długi czas żywił się przypadkami. Jego Narodziny tragedii również nie były wolne od przypadku. Najważniejszymi przypadkami w drodze Nietzschego do Narodzin... są filologia klasyczna, Schopenhauer i Wagner. Również grecka tragedia, o której powstaniu, rozkwicie i zgonie opowiada to niezrównane i bezprzykładne dzieło, w jego wizji stanowi owoc przypadku, który zwie się „Dionizos w Grecji”.


Grek znał i odczuwał przerażające i zatrważające momenty istnienia: by w ogóle móc żyć, musiał przed nimi postawić lśniący płód senny – Olimpijczyków.
W jakiż inny sposób mógłby udźwignąć istnienie ów tak pobudliwy w doznawaniu, tak porywczy w pożądaniu, tak niepowtarzalnie uzdolniony do cierpienia naród, gdyby to samo istnienie nie ukazywało mu siebie u bogów, otoczone wyższą glorią?

Bogowie usprawiedliwiają ludzkie życie, sami nim żyjąc – jedyna zadowalająca teodycea!

Dionizos został przegnany ze sceny tragicznej – przez demoniczną moc, która przemawiała ustami Eurypidesa. Również Eurypides pozostawał w pewnym sensie tylko maską: bóstwem, które przemawiało jego ustami, nie był Dionizos, nie był też Apollo, lecz nowo narodzony demon, imieniem Sokrates. Oto mamy nowe przeciwieństwo: dionizyjskość i sokratejskość – przeciwieństwo, od którego zginęła grecka tragedia.

Grzegorz Sowiński, Wokół Narodzin tragedii, czyli przypadki filologa, VII

Grecki dramat muzyczny, 3
Sokrates a tragedia, 23
Dionizyjski pogląd na świat, 41
Narodziny tragedii, 69
O patosie posiadania prawdy, 213
O prawdzie i kłamstwie w pozamoralnym sensie, 221
Dytyramby dionizyjskie, 237

Indeks nazw własnych, 271
Indeks pojęć, 275