Ewa Maria Jakubek już od lat nie jest - nie tylko dla żyjących na Śląsku Niemców, ale także dla wielu Polaków - "niezapisaną kartką". Dotychczas wydano dwa tomiki jej poezji w języku niemieckim: Schenk mir keine Orchideen (Nie kupujcie mi storczyków) w roku 2000 oraz Ich muss nichts mehr (Już nic nie muszę)w 2002 roku. Jej spotkania autorskie z czytelnikami, zwłaszcza z młodzieżą, cieszyły się dużym powodzeniem. Z wielkim zainteresowaniem słuchano jej wierszy, które wynikają częściowo z doświadczenia życiowego, lecz także opisują problemy współczesne, obserwowane wnikliwie i z ironią. Ale również duże wrażenie wywarły opowiadane z jej życia fakty, wygłaszane poglądy i przeżycia na tle historycznym, o które autorka była pytana na spotkaniach z czytelnikami. Już wówczas pojawił się pomysł skłonienia Ewy Jakubek do napisania historii jej życia. Nie ma już bowiem wielu żyjących świadków owych czasów mogących opowiedzieć o swoich przeżyciach wojennych i powojennych. Jednak długo jeszcze broniła się przed takim głębszym spojrzeniem w jej minione życie.

W Retrospekcji Ślązaczki opisuje historię swego życia, począwszy od beztroskiego, szczęśliwego dzieciństwa oraz wczesnej, młodości do roku 1945 w swojskim, niemieckim otoczeniu rodzinnego miasteczka Głogówka, kiedy miała jeszcze wiele marzeń, które niestety później „spełniły się inaczej”. Swoje ówczesne emocje wyraża we wplecionych w tekst wierszach, które wzbogacają tekst lirycznie.

Los na szczęście zaoszczędził jej owych wielkich upokorzeń, jakich ofiarami stawało się wiele niemieckich kobiet po zakończeniu wojny, i była tego świadoma, że – jak sama pisze – miała zawsze „dobrego Anioła Stróża”. Mimo, że jej plany na przyszłość z dnia na dzień zostały zniweczone, nie wpadła w samowspółczucie i rozdarcie duchowe, lecz próbowała odnaleźć się w nowej sytuacji, której ona i wielu innych ludzi musiało doświadczać. Żyła, jak sama podkreśla, „w dwóch wymiarach”. Powoli próbowała zrozumieć „tych drugich”, wczuć się w ich mentalność, dostrzec ich problemy jakby ich oczami, by wreszcie wzbudzić w sobie również sympatię dla nich. Dla mnie osobiście należy ona do pionierów wspólnej Europy i jest przykładem tak potrzebnej empatii. W zjednoczonej Europie wychowanie do tolerancji odgrywa specjalną rolę, mającą na celu wspieranie otwartości jednostek na innych, na ich problemy i ich odmienność. Albowiem bez poznania nie ma zrozumienia.