To nie tylko książka o pedofilii w polskim kościele, to też ważna książka o Polsce: 25 lat po odzyskaniu wolności w pewnych sprawach panuje cisza i strach, milczą media, boją się poszkodowani, dziwnie niemrawe są organy prawa i instytucje państwowe. Nad tą bolesną sprawą, która w innych krajach nie jest już tematem tabu, panuje wciąż zmowa milczenia, a ofiary nie mogą się doczekać jakiegokolwiek zadośćuczynienia, ale myślę, że to się zmieni.

Oczywiście byłoby lepiej żeby to napisał polski dziennikarz, ale.. autor pisze, że polskie media tak odważne, bezczelne i brutalne w poszukiwaniu sensacji, zdają się tracić odwagę w wyjaśnianiu tych spraw. Dodaje, że: „W Polsce media i politycy starannie unikają pytania o odpowiedzialność biskupów. Za to skwapliwie polują – przynajmniej werbalnie – na pedofilów. Ale pedofil jest człowiekiem chorym, ofiarą własnych popędów, przeważnie nieuleczalnych. Za to biskupi, którzy przerzucali pedofilów z parafii do parafii, mimo że wiedzieli o ich chorobie, świadomie narażali na niebezpieczeństwo kolejne dzieci.”

Autor przytacza na początku interesujące dane statystyczne. Oto w Ameryce w latach 1950-2002 ponad 4 procent księży zostało skazanych za czyny pedofilskie, w Irlandii procent był nawet większy. A u nas? Czyżby ten procencik był mniejszy? Oj, nie chce mi się w to wierzyć.

Porażające są relacje molestowanych, porażająca jest polityka kościoła, który broni przestępców w swoich szeregach, nie ma zaś współczucia, oparcia, miłosierdzia dla ofiar. No cóż, solidarność korporacyjna to u nas bardzo ważna sprawa, policja, lekarze, notariusze, itd., każda z tych grup broni swoich, przedkładając kumplostwo nad zwykłą przyzwoitość, kościół nie jest tu wyjątkiem. Problem jest taki, że to instytucja mająca głosić prawdę i miłość, zaś pedofilia to akt czystego zła, więc bronienie, ukrywanie sprawców tych zbrodni jest po prostu straszne.

Wyłania się z książki obraz Kościoła jako instytucji, która sieje lęk. Boją się go media, organy państwa, a przede wszystkim ofiary molestowania. Mówi jeden z poszkodowanych: „Zwykły człowiek nie ma możliwości przebicia się gdziekolwiek z takim tematem, bo Kościół ma duże wpływy. W mojej pracy też”. Inny zaś relacjonuje: „Rozmawiałem osobiście z biskupem. Najbardziej utkwiło mi w pamięci to, że powiedział, jak ważne jest milczenie.”

A przecież podobne rzeczy zdarzyły się już gdzie indziej: „Z doświadczeń krajów, w których powstały komisje badające przypadki molestowania nieletnich w Kościele, wyłania się podobny schemat: przez dziesięciolecia w Kościele katolickim ukrywano księży pedofilów. Istniał prawnie usankcjonowany system, wymuszający milczenie na ofiarach i świadkach. Watykan przez wiele lat ignorował i bagatelizował problem. Kiedy media drążyły temat, Kościół nadal próbował zamiatać go pod dywan. Hierarchowie troszczyli się przede wszystkim o księży sprawców, a mniej, za późno albo wcale – o ofiary. A ofiary liczy się w tysiącach. Wyjaśnienie wielu spraw było możliwe dzięki instytucjom, które opinia publiczna postrzegała jako wystarczająco niezależne od Kościoła. Odszkodowania i zadośćuczynienia kosztowały Kościół parę miliardów dolarów. A ujawnienie skali przestępstw seksualnych i przede wszystkim prób ich zatuszowania spowodowało utratę zaufania wiernych." Na razie jesteśmy na początku tego procesu, ale jestem pewien, że zarysowany powyżej schemat powtórzy się i u nas, to tylko kwestia czasu.

Wbrew pozorom książka nie jest emocjonalna, to raczej chłodne przedstawienie faktów i relacji, ale tym większe robi wrażenie.

To nie tylko książka o pedofilii w polskim kościele, to też ważna książka o Polsce: 25 lat po odzyskaniu wolności w pewnych sprawach panuje cisza i strach, milczą media, boją się poszkodowani, dziwnie niemrawe są organy prawa i instytucje państwowe. Nad tą bolesną sprawą, która w innych krajach nie jest już tematem tabu, panuje wciąż zmowa milczenia, a ofiary nie mogą się...