Czytając ,,Skład główny'' miałem nieprzyjemne skojarzenia (tanie seriale kręcone w atelier lub na małej przestrzeni, telenowela). Od razu nasunęły mi się słowa, a także trzeźwe myślenie pewnej osoby, która skomentowała scenariusze w branży gier komputerowych oraz konsolowych (przykro mi, ale nie pamiętam nazwiska): otóż była tam wzmianka o tym, jak wystarczy, iż nie piszesz o zagładzie świata, albo w twojej historii nie piorą się po pyskach, to już uznają, że zajmujesz się poważnymi, dojrzałymi opowieściami. To wystarczy, by nazwali cię artystą.

Pamiętam, jak śmiałem się z tych komentatorów, którzy zarzucali artystycznej grze ,,BioShock: Infinite'', że nie powinno być przemocy, tylko dlatego, bo była stylizowana na Disneylandzie, gdzie wkrada się przemoc i ułuda fikcyjnego raju, miasta zawieszonego w podniebnej strefie. Podobnie jest ze ,,Składem głównym'', to że jest obyczajówką - nie zmienia w moich oczach tego, że nie prezentuje niczego poza składnym opisaniem małych miasteczek, gdzie zajmują się lokalnymi sprawkami. Postacie-wydmuszki, historia i problemy spisane na miarę ,,Na dobre i na złe'' (nie deprymuję widowni tego serialu, ale nie takich rzeczy oczekuję po ,,fikcyjnych'' opowieściach). Kiedy nie jestem zaaferowany bohaterami, ani ich konfliktami czy trudnościami - przykro mi, ale taka opowieść zostanie odebrana jako niewarta naszych sił czy zainteresowania. Woody Allen potrafi pisać obyczajówki, bo mają zajmujące dialogi, jakąś warstwę emocjonalną, a ,,Skład główny'' czyta się jak jakąś ulotkę: przeglądasz i nawet nie wiesz, czy było ci to potrzebne.

Czytając ,,Skład główny'' miałem nieprzyjemne skojarzenia (tanie seriale kręcone w atelier lub na małej przestrzeni, telenowela). Od razu nasunęły mi się słowa, a także trzeźwe myślenie pewnej osoby, która skomentowała scenariusze w branży gier komputerowych oraz konsolowych (przykro mi, ale nie pamiętam nazwiska): otóż była tam wzmianka o tym, jak wystarczy, iż nie piszesz...