Ostatnie dni były bardzo męczące. Tak bardzo, że nie miałam sił zagłębiać się w „Ciotce Julii i skrybie” Llosy. Nie potrafiłam ogarnąć totalnego absurdu w „Sprzysiężeniu osłów” Toole`a. Potrzebowałam czegoś lekkiego, co mnie uspokoi i wyciszy. I przez przypadek natrafiłam na „Prowincję pełną smaków”, nieznanej mi wcześniej autorki.
Książka o dwóch wątkach – pierwszy opowiada o celebrowaniu drobiazgów, z których składa się codzienność i pogodzeniu się ze sobą. Wątek drugi to, ogólnie mówiąc, opowieść o Prusach Wschodnich. O ile drugi wątek mnie nie interesował, pierwszy jest mi bliski. Potrzebuję książek, które wyciszają moje wieczne rozedrganie. Lubię czytać o potrzebie poszukiwania i zmiany siebie. O tym, że można się zatrzymać i zachwycić zapachem mokrej ziemi czy koronką szronu na liściach. O radości płynącej z przyrządzania prostego jedzenia. O smakowaniu potraw ale i codzienności… O tym, jak z wiekiem i doświadczeniem można powoli zakochiwać się w sobie i akceptować swój wiek, ciało, myśli i pragnienia. I nawet o tym, jak joga zmienia nastawienie człowieka do siebie i świata. Chociaż o jodze nie powinno się czytać, powinno się ją praktykować ;) I haiku Basho też miło było sobie przypomnieć. Tylko że… to wszystko gdzieś, przez kogoś zostało już napisane. I o wszystkim tym ja już czytałam. Niektóre z takich książek zostają mi w pamięci na długo, inne zlewają się w jedno wspólne wspomnienie książek o afirmacji życia. Ta opowieść jest przyjemna, ale tak bardzo podobna do innych, że zaraz o niej zapomnę. Chyba, że zechcę wykorzystać jeden z licznych przepisów kulinarnych…:)

Ostatnie dni były bardzo męczące. Tak bardzo, że nie miałam sił zagłębiać się w „Ciotce Julii i skrybie” Llosy. Nie potrafiłam ogarnąć totalnego absurdu w „Sprzysiężeniu osłów” Toole`a. Potrzebowałam czegoś lekkiego, co mnie uspokoi i wyciszy. I przez przypadek natrafiłam na „Prowincję pełną smaków”, nieznanej mi wcześniej autorki.
Książka o dwóch wątkach – pierwszy...