Kobiety-wilczyce, drapieżne wojowniczki, tańczące i biegnące z wilkami? Nie, Wilczyce to nazwa miejscowości. Jak Wilko, z tamtejszymi pannami, zagubiona w dawnych czasach Arkadia. Panny zagmatwane w tęsknotach, miłościach i problemach, ale silne, oparte same w sobie. Pragnące mężczyzn, lecz istniejące również bez nich. W "Wilczycach" jest kilka takich pań. Główna bohaterka Natalia, jej matka Maria, przyjaciółka Alicja, inne przyjaciółki i kobiety obecne tylko we wspomnieniach.

Jest lato. Kojące lato jak w "Pannach z Wilka", rozbuchane i upalne jak u Schulza, błogosławione, gorące lato, już nigdy nie będzie takiego lata. Gdy podczas takiego lata dzieje się coś złego, dobrze pojechać na wieś. Do babci, kochającej bezwarunkowo, jak nikt na świecie. Do nagrzanych słońcem pierzyn, okna, w którym brzęczą muchy, okna, przez które można wyskoczyć wprost na trawę. Do domu z werandą, na wakacje do dziadka, bo gdzie było nam tak bezpiecznie jak tam?

Natalia ma narzeczonego oraz kilka przyjaciółek singielek. Ma też uwielbianego ojca i oschłą matkę, która nienawidzi jej z wzajemnością - a przynajmniej tak wydaje się Natalii. Gdy pewnego dnia życie dziewczyny wali się w gruzy, wyjeżdża do dziadków na wieś. Wraca myślami do czasów dzieciństwa, zbliża się do siebie samej i odkrywa rodzinną tajemnicę.

Wszystkie tropy, które prowadzą nas w rejony pogłębionej terapii psychologicznej, portretu współczesnych kobiet czy znanych dzieł kultury, są opakowane w przyjemne, lekkie czytadło. Pochłania się je wspaniale, ale... trochę szkoda, że jest tak krótkie, mało rozwinięte. Wydarzenia ściśnięte w wąskie ramy niewielkiej objętościowo książki toczą się szybko. Momentami brakuje czasu i oddechu na ich uzasadnienie i przygotowanie. Powieść ma w sobie jednak wielki potencjał. Rozbudza apetyt na więcej. Podsuwa fałszywe tropy - jedne rodem z romansideł, inne bardzo intrygujące - ale nie rozwija ich. Jest bardzo współczesna, świeża i babska. Nieoczywista, za krótka i dobra.           

=13pxAnna Rycaj